Naar inhoud springen

Benjamin Prins

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Gouwenaar (overleg | bijdragen) op 12 aug 2019 om 17:06. (geen externe link naar anderstalige artikel in het artikel beter een rode link, hij heette Liepman Prins of Liepman Philips Prins volgens niet alleen de akten ven de burgerlijke stand, maar ook bijv. de krantenberichten nav zijn overlijden https://resolver.kb.nl/resolve?urn=ddd:010859587:mpeg21:a0074 en https://resolver.kb.nl/resolve?urn=MMKB08:000101691:mpeg21:p006 enz. enz.)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Benjamin Prins in zijn studio te Amsterdam

Benjamin Liepman Prins (Arnhem, 20 januari 1860 - Amsterdam, 4 oktober 1934) was een Nederlands kunstschilder van Joodse herkomst. Hij maakte vooral genrewerken, portretten en stillevens.

Leven en werk

Prins was de derde van zes kinderen van de Orthodox Joodse tapijtkoopman Eliezer Liepman Philip Prins (1835–1915) en zijn vrouw Henrietta Prins-Jacobson (1836–1885). All op jonge leeftijd toonde hij bijzonder talent voor tekenen. Hij kreeg zijn opleiding van 1877 tot 1882 aan de Rijksakademie voor Beeldende Kunsten te Amsterdam, bij August Allebé. Van 1882 tot 1884 studeerde hij aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen, onder Karel Verlat. Daarna werkte en studeerde hij tot 1888 in Parijs.

Prins zou zich uiteindelijk definitief vestigen in Amsterdam, waar hij een atelier opende. Bij zijn in 1885 naar Frankfurt am Main verhuisde familie ontmoette hij Rosa Benari, de dochter van de Duitse kunstschilder Moritz Daniel Oppenheim, met wie hij later huwde en twee kinderen kreeg. Hij was bevriend met Max Liebermann.

Prins stond vooral bekend als genreschilder en portrettist. Zijn werk wortelde sterk in het realisme. Hij zocht zijn thema's vaak binnen de Joodse gemeenschap, van waaruit hij ook de meeste opdrachten kreeg. Vaak werkte hij ook in Noord-Brabant, te Geldrop. Zijn genrewerken kenmerken zich door een stille huiselijkheid, soms met een vleugje humor. Ook schilderde hij regelmatig Bijbelse taferelen. In zijn afbeelding van personen probeert hij duidelijk een psychologische diepgang te vinden, passend bij het orthodoxe milieu waarin hij vaak verkeerde. Op latere leeftijd maakte hij een groot aantal stillevens.

Aan het begin van de twintigste eeuw was Prins een gekend kunstenaar. Hij exposeerde in Londen, Milaan, Vilnius, Antwerpen en Rotterdam. In 1904 kocht koningin Wilhelmina zijn schilderij Oude Zeeman.

Prins was lid van Kunstenaarsvereniging Sint Lucas en enige tijd voorzitter van Arti et Amicitiae te Amsterdam. Hij overleed in 1934, 74 jaar oud. Een aantal van zijn werken zijn in het bezit van het Joods Historisch Museum.

Galerij

Literatuur

  • C. Stolwijk: Uit de schilderswereld. Nederlandse kunstschilders in de tweede helft van de negentiende eeuw, Leiden 1998, pag. 176-179, 264
  • H. van Hall: Portretten Nederlandse Beeldende Kunstenaars, vol. II. Amsterdam: Swets en Zeitlinger, 1963.
  • Pieter A. Scheen: Lexicon Nederlandse Beeldende Kunstenaars 1750-1950. ‘s-Gravenhage: Kunsthandel Pieter A. Scheen, 1969.

Externe links

Zie de categorie Benjamin Liepman Prins van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.