Bionica

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Bionica (ook wel biomimetica, biotechniek, bio-elektronica) is het onderzoek naar de werking van systemen in de natuur en de technologische toepassing daarvan.

Oorsprong[bewerken | brontekst bewerken]

Het woord bionica is samengesteld uit de Griekse woorden "βίον" (bion), wat eenheid van leven betekent en -ica, wat als/zoals betekent, samengevoegd: (zo)als leven. De term biomimetica (Engels: biomimetics) werd bedacht door de Amerikaanse wetenschapper Otto Schmitt in de jaren 50 en de term bionica (Engels: bionics) door militair onderzoeker Jack E. Steele in 1958.

Toepassing[bewerken | brontekst bewerken]

Vroeg voorbeeld van bionica: "vliegtuig" naar een ontwerp van Leonardo da Vinci.

Uitvinders en kunstenaars als Leonardo da Vinci, Gustave Eiffel en Antoni Gaudí lieten zich al inspireren door ideeën uit de natuur, maar pas sinds de 20e eeuw wordt op grote schaal onderzoek in deze richting gedaan. Bekende uitvindingen die op principes uit de natuur zijn geïnspireerd zijn:

Toepassing Gebaseerd op
Honingraatpanelen De honingraten van bijen
Klittenband De haakjes van de klitvruchten.
Het zwempak Op basis van de huid van de haai zijn zwempakken ontwikkeld die minder weerstand ondervinden in het water.
Zelfreinigende deklagen Het lotuseffect: de zelfreinigende eigenschap van het blad van de lotusplant.
Bionisch implantaten Het menselijk lichaam
Nanohaartjes als kleefstof De lamellae onder de poten van gekko's
Zelfherstellende composietmaterialen en lakken Bloedstolling
Micro Air Vehicle met flapperende vleugels Insectenvleugels

Een veelbelovend materiaal uit de natuur is spinsel of spinzijde. Spinrag is sterker dan de sterkste door mensen gemaakte vezel van dezelfde dikte.

Verder lezen[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Bionics van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.