Christian Michelides
| Christian Michelides | ||
|---|---|---|
| ||
Parijs 2011
Foto: Francisco Peralta Torrejón | ||
| Algemene informatie | ||
| Geboren | 19 juli 1957 Graz | |
| Nationaliteit |  Oostenrijk
| |
| Beroep | schrijver, fotograaf en psychotherapeut | |
Christian Michelides (Graz, 19 juli 1957) is een Oostenrijkse schrijver, fotograaf en psychotherapeut. Sinds 2000 heeft hij de leiding over Lighthouse Wien.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Journalistiek[bewerken | brontekst bewerken]
In 1973 ging Michelides als operacriticus werken voor een Stiermarkse provinciale krant, de Südost-Tagespost. In 1975 trad hij als regieassistent in dienst bij het Burgtheater in Wenen. Na zijn middelbare school studeerde hij theaterwetenschap, kunstgeschiedenis en regie in Wenen, New York en Milaan. Tegelijkertijd publiceerde hij in het Italiaanse dagblad Il manifesto, in het nieuw opgerichte tijdschrift WIENER en andere media, werkte hij voor de reclamebureaus GGK Wenen en McCann-Erickson Duitsland, later ook als reclamemanager voor het horlogemerk Swatch in Biel.
In 1982 richtte hij samen met fotograaf Jorit Aust de fotogalerie Molotov op in de Weense Stiftgasse en organiseerde hij meer dan twintig tentoonstellingen op verschillende locaties in de stad, waaronder de Albertina, het Künstlerhaus, de Secession en de Wiener Stadthalle.[1][2][3]
Begin jaren negentig deed hij onderzoeksjournalistiek in de culturele sector voor de tijdschriften FORVM, Falter, Der Standard en andere media. Hij ontdekte de verdwijning van de Grillparzerprijs,[4][5] het lidmaatschap van Thomas Bernhard in de boerenvereniging[6] en een juichend gedicht van Gertrud Fussenegger over de Führer, Stimme der Ostmark [Stem van de Ostmark].[7] Hij confronteerde Rudolf Augstein met een publicatie in de Völkischer Beobachter[8] en documenteerde de Grootduitse ambities van de Stichting F.V.S. en de banden van de oprichter Alfred Toepfer met Joseph Goebbels.[9] Gevestigde cultuurjournalisten uit Wenen, waaronder Sigrid Löffler, Klaus Nüchtern en Ulrich Weinzierl, hadden zware kritiek op hem om zijn strijdlustige houding. Löffler weigerde zijn voornaam te noemen en kortte zijn achternaam meestal af tot M als ze een filippica tegen hem schreef, Nüchtern noemde hem kettingzaagjongleur. In het geval van Löffler reageerde Michelides heel duidelijk, hij typeerde haar als Barones Münchhausen en bekritiseerde haar vanwege haar samenwerking met Toepfer en Fussenegger.[10]
Humanitaire activiteiten[bewerken | brontekst bewerken]
Vanaf 1994 verschoof zijn aandacht naar humanitaire kwesties, met name mensenrechtenactivisme en de verdediging van minderheden. In juni 1995 richtte hij in Wenen het eerste Internationale Hof voor de Rechten van de Mens op. Het tribunaal werd voorgezeten door mensenrechtenactivisten Freda Meissner-Blau en Gerhard Oberschlick; in deze rechtbank diende Michelides als procureur-generaal. Het onderwerp van de rechtszaak was de discriminatie en vervolging van lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders in Oostenrijk in de periode van 1945 tot 1995. Michelides was de oprichter van het initiatief "Häfn human" (menselijke gevangenis), dat gedetineerden in zeven gevangenissen in Oostenrijk adviseerde en bezocht. Het voerde campagne tegen discriminatie van mensen met hiv en aids en nam deel aan basisorganisaties zoals Club Plus, Selbsthilfe Wien en maatschappelijk welzijn van onderaf. Van 1995 tot 1997 was Michelides voorzitter van het Oostenrijkse lesbisch en homoforum (ÖLSF) en promootte hij de eerste Gay Pride Parade in Oostenrijk, de Regenbogenparade. In 1998 begon hij zijn werk voor daklozen.[11]
In 2000 richtte Michelides Lighthouse Wien op, een opvanghuis voor dakloze drugsverslaafden met ernstig trauma, velen van hen hiv-positief.[12] Sinds 2002 is hij levens- en sociaal adviseur, sinds 2009 leidt hij een psychoanalytische mannengroep en sinds 2010 is hij gediplomeerd psychotherapeut. Hij werkt in een privépraktijk in Wenen en is betrokken bij de professionele politiek.[13]
Fotografie[bewerken | brontekst bewerken]
Foto: Christian Michelides
Michelides fotografeert voornamelijk opera, portretten,[14] monumenten[15] en demonstraties.[16] Zijn theaterfotografie is gedocumenteerd in het Burgtheater in Wenen en in de Scala in Milaan, bij de staatsopera's in Wenen, Berlijn, Hamburg en München, bij de Semperoper en in de Teatro La Fenice, op de festivals in Bayreuth, Salzburg en Glyndebourne, in Brussel, Madrid, Londen, Parijs, Sydney en Tokio.
Sinds 2015 documenteert hij samen met Francisco Peralta Torrejón de Stolpersteine (struikelstenen) die Gunter Demnig overal in Europa plaatste, onder meer in Nederland, België en Luxemburg.[17]
Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]
- (de) (ed.) Wiener Blut '83. Eine Gesellschaftskomödie mit Paten und Kindern. Eine Aufstellung und Hängung von Werken durch Christian Michelides in der Galerie in der GGK Wien, Villa Vojcsik. Wenen 24 maart tot 16 juni 1983, ISBN 978-3-9503703-0-0
- (de) (ed.) Marcus Leatherdale, met Tekst van Kathy Acker en Christian Michelides, Wien 1983
- (de) (ed.) Fotografie '83, Zur ersten österreichischen Fotografie-Kunstmesse in der Stadthalle Wien, 1983
- (de) (ed.) Lothar Rübelt: Das Geheimnis des Moments, 36 geselecteerde foto's en een tekst van de fotograaf, tentoonstellingscatalogus, Albertina Wenen, 1985 [Het geheim van het moment]
- (de) (ed.) Memorandum über die Stiftungen des Alfred C. Toepfer und deren Zusammenarbeit mit der Universität Wien. (Komitee zur Rettung des Grillparzer-Preises, 20) Wien 1991, 3. Auflage [Memorandum over de stichtingen van Alfred C. Toepfer en haar samenwerking met de Universiteit van Wenen]
- (de) Die Republik ist schuldig: Homosexualität und Strafrecht in Österreich. Teil 2, Die Verurteilungen seit 1950. In: LAMBDA-Nachrichten, 1 (1996), S. 38 ff [De Republiek is schuldig: homoseksualiteit en strafrecht in Oostenrijk]
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|