Dipnorhynchus
Dipnorhynchus Status: Uitgestorven, als fossiel bekend Fossiel voorkomen: Vroeg- tot Midden-Devoon | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() | |||||||||||
Fossiel van Dipterus valenciennesi | |||||||||||
Taxonomische indeling | |||||||||||
| |||||||||||
Geslacht | |||||||||||
Dipnorhynchus Jaekel, 1927 | |||||||||||
Typesoort | |||||||||||
Dipnorhynchus sussmilchi Etheridge Jr. | |||||||||||
|
Dipnorhynchus is een uitgestorven geslacht van kwastvinnige vissen. Het geslacht was lang monotypisch. De typesoort, Dipnorhynchus sussmilchi, is een tot 90 cm lange vis die leefde in het Devoon. In 1985 werd een tweede soort gepubliceerd[1] en in 1999 een derde.[2]
Beschrijving
Dipnorhynchus was een primitieve longvis en verschilde aanzienlijk van de andere kwastvinnigen. De schedel van Dipnorhynchus miste bijvoorbeeld het gewricht dat de schedel van de Coelacanthiformes in tweeën deelde. De schedel van Dipnorhynchus had meer weg van de stevige benige doos zoals de amfibieën die hebben. De vissen hadden geen tanden achter op de kaken maar platen met tandvormige uitsteeksels op het verhemelte en de onderkaak, en verhemelte was vergroeid met het hersenkapsel.
Vondsten
Vondsten zijn bekend uit West-Australië en Duitsland.
Bronnen
- D. Palmer, B. Cox, B. Gardiner, C. Harrison & J.R.G. Savage (2000) - De geïllustreerde encyclopedie van dinosauriërs en prehistorische dieren, Köneman, Keulen. ISBN 3 8290 6747 X
Referenties
- ↑ Campbell, K.S.W., & Barwick, R.E. (1985), An advanced massive dipnorhynchid lungfish from the Early Devonian of New South Wales, Australia. Records of the Australian Museum 37: 301–316; zie ook: Campbell, K.S.W., & Barwick, R.E. (2000), The Braincase, Mandible and Dental Structures of the Early Devonian Lungfish Dipnorhynchus kurikae from Wee Jasper, New South Wales. Records of the Australian Museum 52: 103-128
- ↑ Campbell, K.S.W. & Barwick, R.E. (1999), A New Species of the Devonian Lungfish Dipnorhynchus from Wee Jasper, New South Wales. Records of the Australian Museum 51: 123-140