Eobasileus

Eobasileus; Fossiel voorkomen: Ypresien-Lutetien; (~ 48 - 45,5 Ma)
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Mammalia (Zoogdieren)
Onderklasse:	Theria
Infraklasse:	Eutheria (Placentadieren)
Orde:	Dinocerata
Familie:	Uintatheriidae
	Geslacht
	Eobasileus ; Cope, 1872
	Typesoort
Eobasileus cornutus Cope, 1872
	Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Portaal	Biologie ; Zoogdieren

Eobasileus is een monotypisch geslacht van uitgestorven zoogdieren die voorkwamen in het Midden-Eoceen.

Beschrijving

Het enorme lichaam van dit 300 cm lange, neushoornachtige dier, met een schofthoogte van 150 cm, werd gedragen door vier olifantachtige poten. Het dier had een langgerekte kop met grote slagtanden in de bovenkaak. Boven op de kop prijkten zes benige, stompe uitsteeksels, waarvan de achterste vier vermoedelijk bedekt waren met huid en het voorste paar met hoorn. De onderkaak bevatte erg kleine snijtanden, terwijl de bovenkaak geheel tandloos was.

Etymologie

Eobasileus betekent letterlijk "jonge koning".

Leefwijze

Bij het verzamelen van voedsel werd waarschijnlijk gebruikgemaakt van de tong en de slagtanden.

Vondsten

Resten van dit dier werden gevonden in de Amerikaanse staat Wyoming.

Bronnen, noten en/of referenties

D. Palmer, B. Cox, B. Gardiner, C. Harrison & J.R.G. Savage (2000). De geïllustreerde encyclopedie van dinosauriërs en prehistorische dieren, Köneman, Keulen. ISBN 3 8290 6747 X
Eobasileus in de Paleobiology Database