Naar inhoud springen

Internationaal Verbond van Vrije Vakverenigingen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Internationaal Verbond van Vrije Vakverenigingen
Geschiedenis
Ontstaansdatum 7 december 1949
Ontbindingsdatum 1 november 2006
Eerste voorzitter Vlag van België Paul Finet
Laatste voorzitter Vlag van Australië Sharan Burrow
Structuur
Regio Internationaal
Ledenaantal ± 157.000.000
Portaal  Portaalicoon   Economie

Het Internationaal Verbond van Vrije Vakverenigingen (IVVV) was een internationale confederatie van vakbonden. De internationale benamingen van het IVVV waren International Confederation of Free Trade Unions (ICFTU), Confédération Internationale des Syndicats Libres (CISL) en Confederación Internacional de Organizaciones Sindicales Libres (CIOSL). De hoofdzetel was gevestigd in Brussel.

Het IVVV was een internationale koepelvereniging voor vakbonden en vakcentrales. Ze stelde vrijheid van denken en spreken, sociale rechtvaardigheid, tewerkstelling en democratie centraal.

Het IVVV is ontstaan uit vakbonden die grotendeels deel uitmaakten van het vooroorlogse Internationaal Vakverbond. Vele waren van sociaaldemocratische strekking. De meeste van die vakorganisaties richtten in 1945 samen met communistisch georiënteerde vakbonden het Wereldvakverbond (WVV) op.

Al in 1947 ontstonden er spanningen binnen het WVV over het Marshallplan dat de Verenigde Staten dat jaar aankondigden. De vakorganisaties onder communistische leiding verwierpen het plan. Andere, vooral de Amerikaanse en Britse, waren voor.

De grootste Amerikaanse vakbond, de American Federation of Labor (AFL), die zelf geen deel uitmaakte van het WVV, organiseerde in maart 1948 een conferentie in Londen met de organisaties die achter het Marshallplan stonden. In juli 1949 stapten het Britse TUC, het Amerikaanse CIO en het Nederlandse NVV uit het WVV, gevolgd door de meeste andere Europese vakbonden. Op 7 december 1949 richtten ze op een congres in Londen het IVVV op. Op dat stichtingscongres werden Paul Finet uit België en Jacobus Hendrik Oldenbroek uit Nederland gekozen tot respectievelijk voorzitter en secretaris-generaal.

De sterk anticommunistische AFL, die ook tot de stichters behoorde, zorgde voor veel financiële steun. Later zou bekend worden dat de Amerikaanse inlichtingendienst CIA achter de schermen de splitsing had aangemoedigd.

Aanvankelijk bundelde het IVVV vakbonden uit 53 landen, die samen 48 miljoen leden telden. Door de toetreding van organisaties uit Azië en Afrika nam dat aantal daarna nog sterk toe; De Amerikaanse vakbonden (intussen verenigd in de AFL-CIO) stapten in 1969 uit het IVVV, om twintig jaar later terug te keren. Vanaf 1990 traden ook vakbonden uit het voormalige Oostblok toe, die voordien tot het WVV hadden behoord. De Poolse vrije vakbond Solidarność sloot zich zowel bij het IVVV aan als bij het christelijk georiënteerde Wereldverbond van de Arbeid (WVA). Dit leidde binnen het IVVV tot een toenadering tot het WVA.

Op 1 november 2006 smolt het IVVV met het WVA samen tot het Internationaal Vakverbond (IVV), 's werelds grootste vereniging van vakbewegingen.[1]

De vicevoorzitter van het IVVV was Paul Debunne.

Een financieel directeur was de heer André Dewil (Oplinter 1938 - Tienen 2022).

Tijdspanne Voorzitter
1949 - 1951 Vlag van België Paul Finet (ABVV)
1951 - 1953 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vincent Tewson (TUC)
1953 - 1957 Vlag van België Omer Becu (ABVV)
1957 - 1965 Vlag van Zweden Arne Geijer (LO)
1965 - 1972 Vlag van Italië Bruno Storti (CISL)
1972 - 1974 Vlag van Canada Donald MacDonald[2] (CLC)
1975 - 1992 Vlag van Maleisië Palayil Narayanan (MTUC)
1992 - 2000 Vlag van Barbados Roy Trotman (BWU)
2000 - 2004 Vlag van Zambia Fackson Shamenda (ZCTU)
2004 - 2006 Vlag van Australië Sharan Burrow (ACTU)
Tijdspanne Secretaris-generaal
1949 - 1960 Vlag van Nederland Jacobus Oldenbroek (NVV)
1960 - 1967 Vlag van België Omer Becu (ABVV)
1967 - 1972 Vlag van Nederland Harm Buiter (NVV)
1972 - 1982 Vlag van Duitsland Otto Kersten (DGB)
1982 - 1992 Vlag van België John Vanderveken (ABVV)
1992 - 1995 Vlag van Italië Enzo Friso (CISL)
1995 - 2001 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Jordan (TUC)
2001 - 2006 Vlag van Verenigd Koninkrijk Guy Ryder (TUC)

Regionale organisaties

[bewerken | brontekst bewerken]

Het IVVV had drie grote regionale organisaties voor Afrika, Azië en het Amerikaanse continent. Het werkte verder nauw samen met het Europees Verbond van Vakverenigingen (EVV) en specifieke internationale beroepsverenigingen.

Continent Regionale organisatie
Afrika ORAF
Amerika ORIT
Azië APRO

Het congres was het hoogste orgaan van het IVVV en kwam minstens elke vier jaar bijeen. Het hield zich bezig met de ideologische lijn die de organisatie moest volgen en sprak zich uit over de benoemingen voor het uitvoerend bureau en de secretaris-generaal en over de activiteiten van de regionale organisaties.

Periode Locatie
28 november - 7 december 1949 Vlag van Verenigd Koninkrijk Londen, Verenigd Koninkrijk
4 - 12 juli 1951 Vlag van Italië Milaan, Italië
4 - 11 juli 1953 Vlag van Zweden Stockholm, Zweden
20 - 28 mei 1955 Vlag van Oostenrijk Wenen, Oostenrijk
4 - 13 juli 1957 Vlag van Tunesië Tunis, Tunesië
3 - 11 december 1959 Vlag van België Brussel, België
5 - 13 juli 1962 Vlag van Duitsland Berlijn, BRD
7 - 16 juli 1965 Vlag van Nederland Amsterdam, Nederland
2 - 8 juli 1969 Vlag van België Brussel, België
10 - 14 juli 1972 Vlag van Verenigd Koninkrijk Londen, Verenigd Koninkrijk
17 - 25 oktober 1975 Vlag van Mexico Mexico-Stad, Mexico
19 - 23 november 1979 Vlag van Spanje Madrid, Spanje
23 - 30 juni 1983 Vlag van Noorwegen Oslo, Noorwegen
14 - 18 maart 1988 Vlag van Australië Melbourne, Australië
17 - 24 maart 1992 Vlag van Venezuela Caracas, Venezuela
25 - 29 juni 1996 Vlag van België Brussel, België
3 - 7 april 2000 Vlag van Zuid-Afrika Durban, Zuid-Afrika
5 - 10 december 2004 Vlag van Japan Miyazaki, Japan
31 oktober 2006 Vlag van Oostenrijk Wenen, Oostenrijk

Deelnemende organisaties

[bewerken | brontekst bewerken]

Het IVVV telde 225 aangesloten vakbonden en vakcentrales uit 148 landen (augustus 2002 en vertegenwoordigde 157 miljoen werknemers verspreid over de 6 continenten. De aangesloten vakcentrales uit België en Nederland waren: het Algemeen Belgisch Vakverbond (ABVV), de Algemene Centrale der Liberale Vakbonden van België (ACLVB) en de Federatie Nederlandse Vakbeweging (FNV).

  • (en) Officiële website