Jean-Pierre Cluysenaar

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jean-Pierre Cluysenaar
Jean-Pierre Cluysenaar
Persoonsinformatie
Nationaliteit Vlag van België België
Geboortedatum 28 maart 1811
Geboorteplaats Kampen
Overlijdensdatum 16 februari 1880
Overlijdensplaats Brussel
Beroep architect
Werken
Belangrijke gebouwen Sint Hubertusgalerijen
RKD-profiel
Portaal  Portaalicoon   Civiele techniek en bouwkunde
De jonge Cluysenaar geschilderd door Gallait

Jean-Pierre Cluysenaar (Kampen (Nederland), 28 maart 1811 - Brussel, 16 februari 1880) was een Belgisch architect uit de 19e eeuw.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Cluysenaar stamde af van een Hollandse architectenfamilie. In 1826 volgde hij een jaar les aan de Brusselse academie. Hij dankte zijn opleiding vooral aan Tieleman Franciscus Suys, bij wie hij tot in 1835 werkte. Zijn belangstelling voor Italiaanse renaissancemodellen vindt wellicht daar zijn oorsprong. Cluysenaar liet zich gedurende zijn carrière door tal van architecturale stijlen inspireren en staat dan ook bekend als boegbeeld van het Belgische eclecticisme.

De Nederlandse architect H.J. van Tulder was een leerling van Cluysenaar. Cluysenaars dochter Adèle huwde met architect Gustave Saintenoy. Ook hun zoon, Paul Saintenoy was een bekend architect.

Werk[bewerken | brontekst bewerken]

Sint-Hubertusgalerijen te Brussel[bewerken | brontekst bewerken]

De Sint-Hubertusgalerijen

De architect is veruit het best gekend door zijn ontwerp voor de Brusselse Sint-Hubertusgalerijen. Het was voor die tijd een enorm overdekt winkelproject midden in de Brusselse binnenstad op het terrein waar voordien het St.-Hubertusstraatje lag. De stijl is duidelijk geïnspireerd op Italiaanse renaissancemodellen met zuilportieken van Vasari, raamlijsten van Vignola enz. Cluysenaar schiep desondanks een oorspronkelijke en totaal nieuwe stedelijke ruimte in de Brusselse binnenstad. Dit uitzonderlijk complex is nog steeds in gebruik en vormt een kloppend hart van Brussel vlak bij de Grote Markt.

Spoorwegstations[bewerken | brontekst bewerken]

Jean-Pierre Cluysenaar werd ook aangetrokken voor het ontwerp van de spoorwegstations van de "Chemin de Fer de Dendre et Waes". Hij formuleerde een opvallende architectuurvisie: stations van een lijn moesten zowel een eenheid vertonen (zij bepalen het karakter van de spoorlijn), maar moesten ook gevarieerd zijn (standaard-architectuur wordt afgewezen); de stations moesten zich integreren in de omgeving, maar ze moesten ook efficiënt zijn . Daarom ontwikkelde Cluysenaar een aantal "stations de ville" (waarvan enkel station Aalst nog overblijft) die de architectuurkenmerken van hun stad verenigden, naast een reeks "stations de campagne" waar het station Ternat een type-voorbeeld van was, alsook de "eenvoudige" haltegebouwen (station Zandbergen). Verder tekende hij ook een ontwerp voor de wachtershuisjes uit, dat echter nooit gerealiseerd is omdat de staat haar eigen standaardontwerp verkoos.

Lijst met meest bijzondere verwezenlijkingen[bewerken | brontekst bewerken]

Kastelen en privé-woningen[bewerken | brontekst bewerken]

  • Villa Eikelenhof, Everberg (1841)
  • Hôtel van baron Brugmann, Arenbergstraat, Brussel (1844)
  • Hôtel Nagelmackers, Luik (1846)
  • Kasteel van procureur-generaal De Bavay, Vorst (1851, gesloopt)
  • Kasteel Rey, tegenwoordig gemeentehuis van Drogenbos (1852-1853)
  • Tweede kasteel van graaf Ferdinand de Meeûs d'Argenteuil, Waterloo (1856-1858)
  • Hôtels de Meeûs, Frère-Orbanplantsoen, tegenwoordig zetel van de Raad van State van België, Brussel (1861)
  • Kasteel, stallingen en koetshuis van baron de Viron, tegenwoordig gemeentehuis van Dilbeek (1862)
  • Kasteel Vieux-Sart, Corroy-le-Grand (1864)
  • Kasteel Allard Ukkel (gesloopt)
  • De villa van Adrien François Servais te Halle die lange tijd verwaarloosd bijlag maar in 2021 zijn authentiek karakter heeft teruggekregen.

Openbare gebouwen[bewerken | brontekst bewerken]