Liefdesvetkruid
| Liefdesvetkruid | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||||
| Sedum anacampseros L. (1753) | |||||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Het liefdesvetkruid (Sedum anacampseros L., synoniem: Hylotelephium anacampseros (L.) H.Ohba), is een overblijvende plant[1] uit de vetplantenfamilie (Crassulaceae). De plant wordt in het Engels Love-restoring Stonecrop of Love-Restorer genoemd, in het Duits naar de vorm van de bladeren Rundblättrige Fetthenne. Vroeger werd de plant vaker wondkruid genoemd.[2]
Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]
De plant wordt 10-30[3]-50[4] cm hoog. De plant is kaal, de stengels zijn gebogen opstijgend.[3] De ongesteelde bladeren zijn niet tegenoverstaand[3] maar groeien spiraalsgewijs.[1] De bladeren zijn 1,5-2,5 cm lang[1], vlees-achtig, en ellipsvormig tot eirond van vorm[1] .
De tweeslachtige bloemen zijn vijfdelig (soms vierdelig[1]), en bloeien in juli en augustus[4] in een halfbolvormig scherm. De zaden rijpen in augustus-september[5] De kelkbladen zijn 2,5-3,5[3]-4[6] mm lang, en haakvormig naar binnen gekromd.[6] De kroonbladen zijn 4–5 mm lang, en rozerood tot donkerrood aan de bovenzijde, aan de onderzijde blauwachtig en groen gekield.[3]
Verspreiding[bewerken | brontekst bewerken]
Het liefdesvetkruid komt in de Alpen voor van de Zee-Alpen tot de Venetiaanse Alpen.[3] Hiernaast komt ze voor in de Pyreneeën en de Apennijnen (hier zeldzaam).[3][4] Ze groeit op hoogten tussen de 1400 en 2500 meter, op rotsen met zurige grond.
Toepassingen[bewerken | brontekst bewerken]
De bladeren kunnen rauw of gekookt gegeten worden, als groente in soep. Ze hebben een bittere smaak.[4]
Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ a b c d e Alpenflora, Anthoney Huxley, uitgeverij Mousault, ISBN 90-226-0065-3
- ↑ Woutkruid op leeswerk.nl
- ↑ a b c d e f g AlpenPflanze, door Oskar Angerer en Thomas Muer, uitgave Ulmer natuhrfuhrer, ISBN 90 226 0065 3
- ↑ a b c d Plants for a future database
- ↑ Duitstalige wiki, dd 02-10-2009
- ↑ a b Flora Helvetica, Konrad Lauber und Gerhart Wagner, 4e editie, 2007, ISBN 978-3-259-08205-8
· 
· 
