Lincoln Mark Series

Lincoln

Mark III

Productiejaren

1968 - 1971

Ford Thunderbird
Lincoln Continental

2-deurs coupé

Voorganger

Continental Mark II

Opvolger

Continental Mark IV

Verwant

Technisch

Layout

7,5L V8

3-traps automaat

Maten

Afmetingen (L×B×H)

5,49 × 2,02 × 1,35 m

2977 mm

2207 kg

Portaal

Auto

In april 1968 bracht Ford de Continental Mark III uit. Hoewel deze nieuwe Personal Luxury Coupé door de Lincoln-Mercury divisie gebouwd werd, besloot Ford om marketingredenen de naam Lincoln achterwege te laten en de wagen gewoon Continental Mark III te noemen. Ford negeerde daarbij de Continental Mark III tot V van 1958 tot 1960 in de nummering om de nieuwe Mark III in de markt te zetten als de directe opvolger van de Mark II luxecoupé uit de jaren vijftig. In dit verband was Henry Ford II van mening dat de zware, onaantrekkelijke modellen van eind jaren vijftig de naam Continental niet waardig waren.^[1]

De Mark III concurreerde rechtstreeks met de nieuwe Cadillac Eldorado die in 1966 werd uitgebracht. De Mark III gebruikte hetzelfde chassis als de Ford Thunderbird, met daarop een carrosserie met een lange motorkap, een strak passagierscompartiment en een korte achterkant. De neus was voorzien van een opvallend, hoekig radiatorrooster in de stijl van Rolls-Royce en koplampen die verborgen zaten achter koplampdeksels wanneer ze niet in gebruik waren. Het kofferdeksel had een halfronde uitstulping, wat de indruk gaf dat er een staand reservewiel onder zat. Dit was echter gewoon een designkenmerk, het reservewiel lag eigenlijk gewoon in de kofferbak.

Net als bij de standaard Lincoln-modellen werd de Continental Mark III aangedreven door een 7,5-liter V8-motor met 365 pk (SAE gross). Optioneel konden onder meer het Sure-Track antiblokkeersysteem (ABS) en een sperdifferentieel geleverd worden. De wagen bood het grootst mogelijk comfort voor de inzittenden: de ramen en zetels werden elektrisch bediend en er was ook stuur- en rembekrachtiging. Om het voertuiggeluid zoveel mogelijk te verminderen werd er 75 kg isolatiemateriaal gebruikt. De zetels waren bekleed met leer en voor het dashboard, dat aanvankelijk in imitatiehout was uitgevoerd, werd vanaf 1970 echt walnoothout gebruikt. Het klokje was van Cartier, de samenwerking met dit luxemerk moest de exclusiviteit van de Lincoln en Continental voertuigen vergroten.

In 1970 werden een aantal wijzigingen aangebracht: voor het eerst was een vinyl dak standaard en de ruitenwissers waren voortaan volledig weggewerkt. Het interieur kreeg een vergrendelbare stuurkolom en driepuntsgordels vooraan. In 1971 werd automatische klimaatregeling standaard.

Er werden in totaal ongeveer 79.000 exemplaren geproduceerd.

Continental Mark III (1969)
Continental Mark III (1969), achteraanzicht
Continental Mark III (1970) met weggewerkte ruitenwissers
Continental Mark III (1971) met de koplampdeksels geopend
Continental Mark III (1971), interieur
Continental Mark III (1971), de 7,5-liter V8-motor

Continental Mark IV (1971-1976)[bewerken | brontekst bewerken]

Continental Mark IV

Continental Mark IV (1975)

Bedrijf

Lincoln

Mark IV

Productiejaren

1972 - 1976

2-deurs coupé

Voorganger

Continental Mark III

Opvolger

Continental Mark V

Technisch

Layout

7,5L V8

3-traps automaat

Maten

Afmetingen (L×B×H)

5,79 × 2,03 × 1,36 m

3058 mm

2388 kg

Portaal

Auto

In 1971 lanceerde Ford de Continental Mark IV. De wagen was technisch nauw verwant aan de toenmalige Ford Thunderbird.^[2] Beide voertuigen deelden het chassis, de aandrijflijn en de carrosseriestructuur. Om de productiekosten verder te reduceren hadden de twee modellijnen een gemeenschappelijke daklijn. De Mark IV kreeg wel andere carrosseriepanelen.

De carrosserie van de Mark IV volgde opnieuw het zogenaamde "Long Nose Short Deck"-principe: de motorkap van de Mark IV was nog langer dan die van de Mark III en het achterste gedeelte was nog korter. De pseudo-reservewieluitsparing in het kofferdeksel bleef behouden, net als de afgedekte koplampen en het radiatorrooster in Rolls-Royce-stijl dat wel smaller werd. Aanvankelijk werd de voorbumper in het midden verlaagd om een hoger radiatorrooster mogelijk te maken. Vanaf modeljaar 1973 werden wettelijk verplichte veiligheidsbumpers gemonteerd die horizontaal liepen waardoor een hoger radiatorrooster niet langer mogelijk was. Voor het eerst werd ook het zogenaamde Opera Window geïntroduceerd, een ovaal venster in de C-stijl dat een typisch designelement van de Mark-serie zou worden.

De aandrijflijn bleef ongewijzigd: een 7,5-liter V8-motor van Lincoln. Het aangegeven motorvermogen van 212 pk was lager dan bij de vorige generatie, enerzijds omdat vanaf 1972 het aantal pk in nettowaarden opgegeven werd, anderzijds omdat Lincoln onder invloed van de veranderende emissienormen het motorvermogen moest beperken door een kleinere carburateur en inlaatspruitstuk te gebruiken.

Over het algemeen was de Continental Mark IV een heel grote auto die, net als zijn voorganger, veel zwaarder was dan de standaardmodellen van Lincoln. Hoewel de Mark IV langer en breder was dan de Mark III bood hij aanzienlijk minder passagiers- en kofferruimte.

Vanaf modeljaar 1976 introduceerde Lincoln speciale versies van de Mark IV, waarvan het ontwerp uit de handen kwam van beroemde modeontwerpers. Er waren versies van Bill Blass, Cartier, Hubert de Givenchy en Emilio Pucci, die elk hun eigen lakwerk en interieuraankleding hadden. De modellen uit deze Designer Series waren $ 1.500 tot $ 2.000 duurder dan de standaard Marks.

In vijf jaar tijd werden er meer dan 278.000 exemplaren van de Mark IV gebouwd.

Continental Mark IV (1972), met het verhoogd radiatorrooster en geopende koplampafdekking
Continental Mark IV (1972), achteraanzicht met het ovaal "Opera Window" in de C-stijl
Continental Mark IV (1972), interieur
Continental Mark IV (1973), met veiligheidsbumper
Continental Mark IV Givenchy Designer Edition (1976)

Continental Mark V (1977-1979)[bewerken | brontekst bewerken]

Continental Mark V

Continental Mark V (1979)

Bedrijf

Lincoln

Mark V

Productiejaren

1977 - 1979

2-deurs coupé

Voorganger

Continental Mark IV

Opvolger

Continental Mark VI

Verwant

Continental Mark IV
Ford Thunderbird

Technisch

Layout

6,6L V8
7,5L V8

3-traps automaat

Maten

Afmetingen (L×B×H)

5,85 × 2,02 × 1,34 m

3058 mm

2160-2250 kg

Portaal

Auto

De Continental Mark V verscheen in 1977 op de markt. In tegenstelling tot zijn voorgangers was deze generatie niet meer verwant aan de toenmalige Ford Thunderbird. Onder invloed van de oliecrisis werd de Ford Thunderbird in 1977 volledig opnieuw ontworpen op basis van de middenklasse Ford LTD II en was daardoor aanzienlijk kleiner geworden. Lincoln voerde deze verkleining niet door voor zijn topmodel, sterker nog, de Mark V was de enige nieuwe Amerikaanse auto uit eind jaren zeventig die groter was dan zijn voorganger.

Op technisch vlak was de wagen grotendeels gelijk aan zijn voorganger. Het onderstel en de aandrijflijn bleven ongewijzigd en hoewel de lengte van de Mark V toenam tot 5,85 m was het voertuig bijna 250 kg lichter dan de Mark IV. Tegelijkertijd nam de beschikbare ruimte in het interieur toe.

De carrosserie van de Mark V werd wel opnieuw ontworpen en was hoekiger dan zijn voorganger. Al de typische kenmerken van de Mark-serie bleven behouden: een radiatorrooster in Rolls-Royce-stijl, verborgen koplampen, een imitatie reservewieluitstulping in de kofferklep en de ovale ruit in de C-stijl. Nieuw waren de verticale achterlichten en de drie ventilatiesleuven in de voorspatborden die louter cosmetisch waren en verder geen functie hadden.

Standaard werd een 6,6-liter V8-motor met 179 pk gebruikt. In 1978 werd het vermogen gereduceerd tot 166 pk en in 1979 tot 156 pk. In 1977 en 1978 was in alle staten behalve in Californië de 7,5-liter V8-motor, die sinds de Mark III de standaardmotor was, nog als alternatief verkrijgbaar. Deze motor ontwikkelde 208 pk.

De Designer Series met ontwerpen van Blass, Pucci, Givenchy en Cartier werd voortgezet in gewijzigde kleurencombinaties. Om de 75e verjaardag van het bedrijf te vieren bracht Ford in 1978 een Mark V Diamond Jubilee Edition uit, met twee optionele speciale lakafwerkingen en een uitgebreide luxe uitrusting. In 1979 verving de Collector's Edition het speciale jubileummodel van het voorgaande jaar.

In de televisieserie Dallas reed Jock Ewing, een rol gespeeld door Jim Davis, rond in een model van de Mark V uit 1978.

De Mark V was het meest succesvolle model in de hele Mark-serie. In de loop van drie jaar produceerde Lincoln in totaal bijna 229.000 exemplaren.

Continental Mark V (1977)
Continental Mark V (1977), achteraanzicht
Continental Mark V, interieur
Continental Mark V Givenchy Designer Edition (1979)
Continental Mark V Bill Blass Designer Edition (1979), met het dak volledig in vinyl
Continental Mark V Cartier Designer Edition (1979)
Continental Mark V Diamond Jubilee Edition (1978)
Continental Mark V Collector's Edition (1979)

Continental Mark VI (1980-1983)[bewerken | brontekst bewerken]

Continental Mark VI

Continental Mark VI Coupé (1981)

Bedrijf

Lincoln

Mark VI

Productiejaren

1980 - 1983

Lincoln Continental
Lincoln Town Car

2-deurs coupé
4-deurs sedan

Voorganger

Continental Mark V

Opvolger

Continental Mark VII

Verwant

Ontwerper

John Aiken

Technisch

Layout

4,9L V8
5,8L V8

4-traps automaat

Maten

Afmetingen (L×B×H)

5,49-5,57 × 1,98 × 1,40-1,42 m

2910-2980 mm

1765-1914 kg

Portaal

Auto

In 1980 werd de Continental Mark VI geïntroduceerd. Onder invloed van de tweede oliecrisis was dit een aanzienlijk gereduceerde versie ten opzichte van zijn voorganger. In tegenstelling tot de vorige serie was de mark VI niet gebaseerd op het chassis van de Ford Thunderbird maar op het Ford Panther-platform dat in 1978 ontwikkeld werd voor de Ford LTD en de Mercury Marquis. Dit resulteerde in een merkbare reductie in grootte: de Mark VI was 450 mm korter en zo'n 400 kg lichter dan de Mark V.

De Mark VI werd aangedreven door een 4,9-liter V8-motor van 131 pk of een 5,8-liter V8-motor van 142 pk. Vanaf 1981 werd de grotere motor geschrapt en nam het vermogen van de 4,9-liter motor toe tot 147 pk. Het motorvermogen werd naar de achteras overgebracht via een viertraps automatische transmissie.

In tegenstelling tot zijn voorganger was de Mark VI niet alleen leverbaar als tweedeurs coupé maar ook als vierdeurs sedan. Qua constructie was de Mark VI identiek aan de toenmalige Lincoln Continental, die onder de Mark VI geprijsd was. Beide modellen deelden niet alleen dezelfde technische basis, maar ook de meeste carrosseriepanelen. Uiterlijk verschilden ze vooral in het ontwerp van de voorkant: terwijl de Continental dubbele rechthoekige koplampen had, waren de ronde koplampen van de Mark VI verborgen achter een metalen afdekking. Verder had de Mark VI ook een ander radiatorrooster, een dak dat ontworpen was in de stijl van een cabriodak en dat meestal met vinyl bekleed was (een zogenaamd landau-dak), een gestileerde reservewieluitsparing in de kofferklep en op sommige versies een ovaal venster in de C-stijl, het zogenaamde Opera Window.

Als ongebruikelijke optie bood de Mark VI "touring lights" aan, energiezuinige lichten die op de koplampafdekkingen gemonteerd werden. Ze gingen branden wanneer de verlichtingsschakelaar in de positie "standlicht" stond. Aangezien elke Mark VI ook uitgerust was met parkeerlichten die geïntegreerd waren in de voorste richtingaanwijzers, hadden deze touring lights weinig functioneel nut en waren ze een louter cosmetische toevoeging.

Het concept van de speciale en designeredities werd ook behouden voor de Mark VI.

In 1980 werd de Signature Series geïntroduceerd als het hoogste uitrustingsniveau voor de Mark VI. Analoog aan de Collector's Edition van de Mark V combineerde de Signature Series bijna alle functies in één enkel optiepakket.

In vier jaar tijd werden ongeveer 124.000 exemplaren van de Continental Mark VI gebouwd, waaronder ongeveer 69.000 vierdeurs modellen.

Continental Mark VI (1980) vierdeurs sedan, achteraanzicht
Vinyl dak, "opera window" en de "reservewielbult": typische kenmerken van de Continental Mark VI
De verborgen koplampen van de Continental Mark VI
De optionele "touring lights" van de Continental Mark VI
Continental Mark VI Bill Blass Designer Edition (1980), coupé-versie met verkorte wielbasis
Continental Mark VI Signature Series (1980)

Lincoln Mark VII (1983-1992)[bewerken | brontekst bewerken]

Lincoln Mark VII

Continental Mark VII

Bedrijf

Lincoln

Mark VII

Andere namen

Continental Mark VII

Productiejaren

1983 - 1992

Ford Mustang
Ford Thunderbird
Mercury Cougar

2-deurs coupé

Voorganger

Continental Mark VI

Opvolger

Lincoln Mark VIII

Verwant

Ontwerper

John Aiken

Technisch

Layout

5,0L V8
2,4L BMW L6 TD

4-traps "AOD" automaat
4-traps "ZF" automaat

Maten

Afmetingen (L×B×H)

5,15 × 1,80 × 1,38 m

2756 mm

1700 kg

Portaal

Auto

De Continental Mark VII verscheen in 1983 op de markt. De wagen was beschikbaar in vier uitrustingsniveaus: de basisversie, de Bill Blass Designer Edition, de Versace Designer Edition en de sportieve LSC (Luxury Sports Coupe).

De Mark VII werd aangedreven door een 140 pk sterke 5,0-liter V8-motor afkomstig uit de Ford Mustang, gekoppeld aan een viertraps automatische transmissie van Ford. Als zuiniger alternatief kon ook voor een 2,4-liter zes-in-lijn turbodiesel van BMW met 114 pk gekozen worden, gekoppeld aan een viertraps automatische transmissie van ZF.

Om zijn imago als technisch geavanceerde auto voor de jaren tachtig te ondersteunen kreeg de Mark VII een rijkelijke standaarduitrusting, met onder andere een volledig digitaal instrumentenpaneel met boordcomputer en berichtencentrum, automatische klimaatregeling, luchtvering en schijfremmen op de vier wielen, elektrisch bedienbare zetels, een radio en elektrische ramen, sloten en spiegels. Het kofferdeksel kon van in het interieur elektrisch geopend worden. Wanneer het kofferdeksel gedeeltelijk met de hand werd neergelaten werd het automatisch verder gesloten en vergrendeld. Alle modellen waren ook uitgerust met het Keyless Entry System van Ford en met een automatisch dimmende grootlichtmodule. Een autotelefoon werd toegevoegd aan de optielijst en de optionele 8-track cassettespeler werd geschrapt.

De Mark-serie werd in 1986 geïntegreerd in het merk Lincoln. De Continental Mark VII werd omgedoopt in de Lincoln Mark VII, waarmee een einde kwam aan de naamsverwarring. Uiterlijk kreeg de wagen nieuwe Lincoln-emblemen en een wettelijk verplicht derde stoplicht. ABS was voortaan standaard op alle modellen. Het motorvermogen steeg tot 150 pk en de zelden gekozen BMW dieselmotor werd geschrapt, net als de Versace Designer Edition. De LSC kreeg analoge meters in plaats van het volledig digitaal instrumentenpaneel en het motorvermogen van de LSC steeg tot 200 pk.

In 1988 kreeg de Lincoln Mark VII een facelift. Het basismodel werd stopgezet, waardoor enkel de luxe Bill Blass Designer Edition en de prestatiegerichte LSC overbleven. De 150 pk en 200 pk versies van de 5,0-liter V8 werden vervangen door de 225 pk sterke versie uit de Mustang GT.

In 1990 werd het radiatorrooster veranderd en kreeg de Mark VII een bestuurdersairbag en driepuntsgordels voor de buitenste zitplaatsen achteraan. Het dashboard en de bedieningselementen kregen een nieuw ontwerp. In 1991 werd de Mark VII-lijn mechanisch geconsolideerd door de ophanging en de wielen van de LSC voortaan ook op de Bill Blass Designer Edition te monteren. Beide versies kregen opnieuw ontworpen zetels met lagere hoofdsteunen.

In de zomer van 1992 eindigde de productie van de Lincoln Mark VII na iets meer dan 190.000 exemplaren.

Continental Mark VII (1983-1985)
Lincoln Mark VII (1988-1989), facelift
Lincoln Mark VII LSC (1992), achteraanzicht

Lincoln Mark VIII (1992-1998)[bewerken | brontekst bewerken]

Lincoln Mark VIII

Bedrijf

Lincoln

Mark VIII

Productiejaren

1992 - 1998

2-deurs coupé

Voorganger

Lincoln Mark VII

Opvolger

Lincoln LS V8

Ontwerper

Kyu Kim

Technisch

Layout

4,6L "InTech" V8

4-traps automaat

Maten

Afmetingen (L×B×H)

5,26 × 1,90 × 1,36 m

2870 mm