Nao Hibino

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Nao Hibino
Wimbledon 2023 (kwalificatie)
Persoonlijke informatie
Nationaliteit Vlag van Japan Japan
Geboorteplaats Ichinomiya, Japan[1]
Geboortedatum 28 november 1994
Woonplaats Ichinomiya, Japan
Lengte 1,63 m
Gewicht 58 kg
Profdebuut april 2013
Slaghand rechts, backhand tweehandig
Totaal prijzengeld 2.804.451 US dollar
Coach Eiji Takeuchi
Profiel (en) WTA-site
Enkelspel
Winst-verliesbalans 344–266
Titels 3 WTA, 9 ITF
Hoogste positie 56e (18 januari 2016)
Olympische Spelen 2e ronde (2016)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 2e ronde (2020, 2021)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 2e ronde (2020, 2021)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 2e ronde (2021)
Vlag van Verenigde Staten US Open 2e ronde (2017)
Dubbelspel
Winst-verliesbalans 186–164
Titels 3 WTA, 11 ITF
Hoogste positie 43e (31 juli 2017)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 3e ronde (2019)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 3e ronde (2017)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 2e ronde (2021)
Vlag van Verenigde Staten US Open 3e ronde (2016, 2018)
Laatst bijgewerkt op: 7 augustus 2023
Portaal  Portaalicoon   Tennis

Nao Hibino (Japans: 日比野 菜緒, Hibino Nao) (Ichinomiya, 28 november 1994) is een tennisspeelster uit Japan. Hibino begon met tennis toen zij tien jaar oud was. Haar favoriete ondergrond is hardcourt. Zij speelt rechtshandig en heeft een tweehandige backhand.

Loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]

Enkelspel[bewerken | brontekst bewerken]

Hibino debuteerde in 2012 op het ITF-toernooi van Karuizawa (Japan). Zij stond later dat jaar voor het eerst in een finale, op het ITF-toernooi van Tokio (Japan) – hier veroverde zij haar eerste titel, door landgenote Mari Tanaka te verslaan. Tot op heden{augustus 2023) won zij negen ITF-titels, de meest recente in 2023 in Kashiwa (Japan).

In 2015 speelde Hibino voor het eerst op een WTA-hoofdtoernooi, op het toernooi van Dalian. Zij bereikte er de tweede ronde. Zij stond later dat jaar voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Tasjkent – hier veroverde zij haar eerste titel, door de Kroatische Donna Vekić te verslaan. Tot op heden(augustus 2023) won zij drie WTA-titels: de tweede in 2019 in Hiroshima (Japan) en de derde in 2023 in Praag.

Zij speelde op alle vier grandslamtoernooien, maar kwam pas op het US Open 2017 voorbij de eerste ronde. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 56e plaats, die zij bereikte in januari 2016.

Dubbelspel[bewerken | brontekst bewerken]

Hibino is in het dubbelspel minder actief dan in het enkelspel. Zij debuteerde in 2012 op het ITF-toernooi van Gifu (Japan) samen met landgenote Emi Mutaguchi. Zij stond later dat jaar voor het eerst in een finale, op het ITF-toernooi van Kioto (Japan), weer samen met Mutaguchi – hier veroverde zij haar eerste titel, door het Japanse duo Miyu Kato en Misaki Mori te verslaan. Tot op heden(augustus 2023) won zij elf ITF-titels, de meest recente in 2023 in Ilkley (Engeland).

In 2014 speelde Hibino voor het eerst op een WTA-hoofdtoernooi, op het toernooi van Osaka, samen met landgenote Riko Sawayanagi. Zij stond in 2017 voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Monterrey, samen met de Poolse Alicja Rosolska – hier veroverde zij haar eerste titel, door het koppel Dalila Jakupović en Nadija Kitsjenok te verslaan. Tot op heden(augustus 2023) won zij drie WTA-titels: de tweede in 2019 in Hiroshima (Japan), aan de zijde van landgenote Misaki Doi, en de derde in 2023 in Praag, geflankeerd door de Georgische Oksana Kalasjnikova.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de derde ronde, op het US Open 2016 samen met Nicole Gibbs, op Roland Garros 2017 aan de zijde van Alicja Rosolska, op het US Open 2018 met Oksana Kalasjnikova en op het Australian Open 2019 geflankeerd door Desirae Krawczyk. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 43e plaats, die zij bereikte in juli 2017.

Tennis in teamverband[bewerken | brontekst bewerken]

In de periode 2016–2019 maakte Hibino deel uit van het Japanse Fed Cup-team – zij behaalde daar een winst/verlies-balans van 6–5.

Posities op de WTA-ranglijst[bewerken | brontekst bewerken]

Positie per einde seizoen:

jaar rang
enkelspel
rang
dubbelspel
2012 578 1068
2013 291 327
2014 207 318
2015 78 167
2016 84 80
2017 92 50
2018 119 68
2019 102 66
2020 72 68
2021 126 104
2022 137 125

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Legenda
Grandslamtoernooi
Olympische Spelen
Year-End Championships
Premier Mandatory
Premier Five / WTA 1000
Premier / WTA 500
International / WTA 250
Challenger / WTA 125

WTA-finaleplaatsen enkelspel[bewerken | brontekst bewerken]

nr. finale toernooi ondergrond tegenstandster score
gewonnen finales
1. 2015-10-03 Vlag van Oezbekistan WTA Tasjkent hardcourt Vlag van Kroatië Donna Vekić 6-2, 6-2 details
2. 2019-09-15 Vlag van Japan WTA Japan (Hiroshima) hardcourt Vlag van Japan Misaki Doi 6-3, 6-2 details
3. 2023-08-07 Vlag van Tsjechië WTA Praag hardcourt Vlag van Tsjechië Linda Nosková 6-4, 6-1 details
verloren finales
1. 2016-10-01 Vlag van Oezbekistan WTA Tasjkent hardcourt Vlag van Tsjechië Kristýna Plíšková 3-6, 6-2, 3-6 details
2. 2017-03-05 Vlag van Maleisië WTA Kuala Lumpur hardcourt Vlag van Australië Ashleigh Barty 3-6, 2-6 details
3. 2017-07-30 Vlag van China WTA Nanchang hardcourt Vlag van China Peng Shuai 3-6, 2-6 details

WTA-finaleplaatsen vrouwendubbelspel[bewerken | brontekst bewerken]

nr. finale toernooi ondergrond partner tegenstandsters score
gewonnen finales
1. 2017-04-09 Vlag van Mexico WTA Monterrey hardcourt Vlag van Polen Alicja Rosolska Vlag van Slovenië Dalila Jakupović
Vlag van Oekraïne Nadija Kitsjenok
6-2, 7-6 details
2. 2019-09-15 Vlag van Japan WTA Japan (Hiroshima) hardcourt Vlag van Japan Misaki Doi Vlag van Verenigde Staten Christina McHale
Vlag van Rusland Valerija Savinych
3-6, 6-4, [10-4] details
3. 2023-08-07 Vlag van Tsjechië WTA Praag hardcourt Vlag van Georgië Oksana Kalasjnikova Vlag van Verenigde Staten Quinn Gleason
Vlag van Frankrijk Elixane Lechemia
6-7, 7-5, [10-3] details
verloren finales
1. 2017-09-30 Vlag van Oezbekistan WTA Tasjkent hardcourt Vlag van Georgië Oksana Kalasjnikova Vlag van Hongarije Tímea Babos
Vlag van Tsjechië Andrea Hlaváčková
5-7, 4-6 details
2. 2018-02-04 Vlag van Taiwan WTA Taiwan hardcourt (i) Vlag van Georgië Oksana Kalasjnikova Vlag van China Duan Yingying
Vlag van China Wang Yafan
6-7, 6-7 details
3. 2019-10-13 Vlag van China WTA Tianjin hardcourt Vlag van Japan Miyu Kato Vlag van Japan Shuko Aoyama
Vlag van Japan Ena Shibahara
3-6, 5-7 details
4. 2021-04-25 Vlag van Turkije WTA Istanbul gravel Vlag van Japan Makoto Ninomiya Vlag van Rusland Veronika Koedermetova
Vlag van België Elise Mertens
1-6, 1-6 details

Resultaten grandslamtoernooien[bewerken | brontekst bewerken]

Legenda
g.t. geen toernooi gehouden
l.c. lagere categorie
niet deelgenomen
G uitgeschakeld in de groepsfase
1R uitgeschakeld in de eerste ronde
2R uitgeschakeld in de tweede ronde
3R uitgeschakeld in de derde ronde
4R uitgeschakeld in de vierde ronde
KF uitgeschakeld in de kwartfinale
HF uitgeschakeld in de halve finale
F de finale verloren
W het toernooi gewonnen
w-v winst/verlies-balans

Enkelspel[bewerken | brontekst bewerken]

toernooi 2016 2017 2018 2020 2021 2022 2023
Vlag van Australië Australian Open 1R 1R 1R 2R 2R 1R
Vlag van Frankrijk Roland Garros 1R 1R 2R 2R 1R
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 1R 1R g.t. 2R 1R
Vlag van Verenigde Staten US Open 1R 2R 1R 1R

Vrouwendubbelspel[bewerken | brontekst bewerken]

toernooi 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022
Vlag van Australië Australian Open 1R 2R 1R 3R 2R 1R 2R
Vlag van Frankrijk Roland Garros 2R 3R 2R 1R 1R 2R
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 1R 1R 1R g.t. 2R
Vlag van Verenigde Staten US Open 3R 2R 3R 1R 1R 1R

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Nao Hibino.