Natriumbismutaat

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Natriumbismutaat
Structuurformule en molecuulmodel
-poeder
Algemeen
Molecuulformule
Andere namen Natrium-bismutoxide
Molmassa 279,968 g/mol
SMILES
[O-][Bi](=O)=O.[Na+]
CAS-nummer 12232-99-4
PubChem 4063671
Wikidata Q2615130
Beschrijving Geel tot geelbruin, geurloos poeder
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
Schadelijk
Gevaar
H-zinnen H302 - H315 - H319 - H335
P-zinnen P261 - P264 - P270 - P271 - P280 - P301+P312 - P302+P352 - P304+P340 - P305+P351+P338 - P312 - P321 - P330 - P332+P313 - P337+P313 - P362 - P403+P233 - P405 - P501
EG-Index-nummer 235-455-6
LD50 (ratten) [1]420 mg/kg
Fysische eigenschappen
Dichtheid 6,50 g/cm³
Oplosbaarheid in water Onoplosbaar in koud water, ontleed in heet water[2] g/L
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Natriumbismutaat is een anorganische verbinding en sterke oxidator met de formule .[3] De stof is licht hygroscopisch,[2] maar niet oplosbaar in koud water. In de synthetische chemie is dit een prettige eigenschap: na reactie is het eenvoudig uit het reactiemengsel te verwijderen. Het is een van de weinige onoplosbare natriumzouten. Commerciële monsters kunnen een mengsel zijn van bismut(V)oxide, natriumcarbonaat en natriumperoxide.[4]

Een verwante verbinding met een formule die het best beschreven wordt met de formule is ook bekend.[5]

Structuur[bewerken | brontekst bewerken]


Ampul
met
NaBrO3

Natriumbismutaat heeft een met Ilmeniet vergelijkbare structuur: een dichtste bolpakking van zuurstof-atomen met bismuth(V) en natrium afwisselend in de ocatëdische holtes. De gemiddelde afstand Bi-O is 211,6 pm.[6]

Synthese[bewerken | brontekst bewerken]

Bismut is slecvhts met moeite, en met behulp van base, tot te oxideren. Een typische synthese bestaat uit het maken van een suspensie van bismut(III)oxide in een kokende oplossing van natriumhydroxide. Aan deze oplossing wordt broom toegevoegd, waarbij het natriumbismutaat ontstaat.[7]

Een alternatieve route gaat uit van een mensel van natriumoxide en bismut(III)oxide met lucht (als bron van zuurstof):[8]

De procedure verloopt analoog aan de synthese van natriummanganaat uit bruinsteen in alkalkisch milieu.

Reacties[bewerken | brontekst bewerken]

De reacties van natriumbismutaat zijn eigenlijk de reacties van het bismutaat-ion. Voor veel van de reacties geldt: natrium staat erbij en kijkt ernaar.

Water[bewerken | brontekst bewerken]

De opslag van natriumbismutaat luistert nauw. Zowel vocht als verhoogde temperaturen moeten vermeden worden. Water wordt door de stof geoxideerd, waarbij natriumhydroxide en bismut(III)oxide ontstaan:[2]

In zuur milieu verloopt de ontleding nog sneller; met zoutzuur wordt zelfs chloorgas gevormd.[2]

Mangaan[bewerken | brontekst bewerken]

Als sterke oxidator kan gebruikt worden in de kwalitatieve en kwantitatieve bepaling van mangaan door vrijwel elke mangaanverbinding om te zetten in permanganaat, dat vervolgens makelijk via spectroscopie bepaald kan worden.[3] Om dit te realiseren wordt een klein beetje van het monster reageren met in een hete oplossing van zwavelzuur of salpeterzuur.[2] De ontstane violette kleur is een kwalitatieve aanwijzing voor mangaan, de absorbtie bij 510 nm biedt demegelijkheid tot kwantitatieve bepaling van mangaan. Voor een mangaan(II)-verbinding is de reactie:

Glycolen, ketolen en α-hydroxyzuren[bewerken | brontekst bewerken]

Natriumbismutaat kan de 1,2-splitsing van glycolen (hydroxylgroepen op twee naast elkaar gelegen koolstof-atomen), ketolen (een hydroxygroep direct naast een keton) en α-hydroxozuren of esters (een hydroxygroep opo het koolstofatoom naast de carbonzuurgroep) zonder verdere oxidatie van het gevormde aldehyde. Veel andere oxidatoren reageren makkelijker met het gevormde aldehyde dan met de nog niet gereageerde alkanol:[9]

Deze splitsingen kunnen uitgvooerd worden in of fosforzuur bij kamertemperatuur. aanwezigheid van azijnzuur of fosforzuur. Alcoholen als methanol en ethanol kunnen als oplosmiddel gebruikt worden, aangezien ze slechts langzaam door natriumbismutaat geoxideerd worden. Met lood(IV)acetaat kunnen dezelfde reacties gerealiseerd worden, maar voor de omzetting met natriumbismutaat zijn de watervrije omstandigheden die met het lood-reagens verplicht zijn, niet nodig.[9]

Op laboratoriumschaal kan ingezet worden voor de zuivering van plutonium dat als bijpropduct ontstaan is in kernreactors die uranium als brandstof gebruiken.

Veiligheid[bewerken | brontekst bewerken]

is een mild mechanisch irritant. Bij inslikken lijken de symptomen op de van loodvergiftiging: pijn in het onderlichaam en spugen. Grotere hoeveelheden veroorzaken diarree en leiden tot de dood. Voortgaande absorbtie van in het lichaam geeft aanleiding tot permanente nierschade.[2] De absoluut dodelijke orale doses van is 720 mg/kg voor ratten en 510 mg/kg voor konijnen.[10]