Sint-Walrickkapel
| Sint Walrickkapel | ||||
|---|---|---|---|---|
_Rijksmonument_32124_Ruine_St.Walrickkapel.JPG)
| ||||
Ruïne van de St. Walrickkapel
| ||||
| Plaats | Overasselt | |||
| Denominatie | Rooms-katholiek | |||
| Gewijd aan | Walricus | |||
| Coördinaten | 51° 47′ NB, 5° 48′ OL | |||
| Gebouwd in | 15e eeuw | |||
| Monumentnummer | 32124 | |||
| ||||
De ruïne van de Sint Walrickkapel is een rijksmonument gelegen in de Overasseltse Vennen in de Nederlandse gemeente Heumen.
Geschiedenis
De kapel werd in de 15e eeuw gebouwd en was in gebruik door monniken van de abdij van Saint-Valery-sur-Somme die in het gebied een priorij hadden. Het was een laat-gotische rechthoekige kapel. Hiervan bleef vanaf de 17e eeuw een deel van de oostelijke wand met rondbogige vensters en een deel van de lange muren over als ruïne. De kapel was gewijd aan de heilige Walricus (Walrick) die beschouwd werd als patroon van zieken, en specifiek koortslijders.
Halverwege de 17e eeuw kwam het gebied in particulier bezit en halverwege de 19e eeuw kwam het in bezit van de stichting De Algemeene Armen uit Overasselt. Er stond voordien een offerblok voor de armen bij de kapel. Er vonden meerdere restauraties plaats en vanaf de jaren 50 van de 20e eeuw kreeg de ruïne het huidige aanzien. Er werd een door Peter Roovers in 1953 gemaakt beeld van O.L. Vrouw met kind geplaatst in opdracht van de Lourdesgroep van de Katholieke Verkenners ter gelegenheid van de honderdjarige terugkeer van het beeld van de Zoete Lieve Moeder van Brussel naar Den Bosch. De steen die onder het beeld werd ingemetseld, komt uit Lourdes. In 1986 droeg Staatsbosbeheer het gebied rond de ruïne over aan de stichting Baet en Borgh.
Willibrordcultus en koortsboom
Walrick was in de loop der tijd in de vergetelheid gekomen. Eind 19e eeuw verscheen in de Katholieke Illustratie een verhaal over een zieke dochter van een leider van lokale heidenen (Hoemannen) die door op aanwijzing van de heilige Willibrord genezen werd door een haarband in een struik te hangen. Hierop bekeerden beiden zich tot het Christendom en werden daarna vermoord door de andere Hoemannen. Ook zou Karel de Grote in 777 de geneeskrachtige werking van de plaats ervaren hebben en een kapel aan Sint Willibrord gewijd hebben. Hierna werd de plaats een pelgrimsoord voor zieken ter ere van St. Willibrord. Deze bedevaarten werden in 1846 beschreven in De Fakkel en waren tot halverwege de 20e eeuw in gebruik. Vanaf de jaren 90 werd het gebruik van de koortsboom populair en werden lappen gehangen aan een eik naast de ruïne.[1][2]
Bronnen, noten en/of referenties
|