Struikwinterkoning
| Struikwinterkoning Status: Uitgestorven (1972)[1] (2012) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Struikwinterkoning (illustratie gemaakt door John Gerrard Keulemans) | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Xenicus longipes (Gmelin, 1789) | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Struikwinterkoning op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De struikwinterkoning (Xenicus longipes ) was een endemische zangvogel uit de familie van de rotswinterkoningen die leefde in Nieuw-Zeeland.
Beschrijving
De struikwinterkoning was een kleine zangvogel, 9 cm lang en met een gewicht van 16 gram. De vogel kwam voor in bossen en gebieden met stuikgewas en een rotsige ondergrond. In het begin van de twintigste eeuw was het nog een overal voorkomende kleine zangvogel, die net als de andere soorten uit het geslacht Xenicus slechte vliegers waren en voornamelijk hippend en kruipend tussen de rotsen hun voedsel bij elkaar scharrelden.
Uitsterving
Door de introductie van zoogdieren zoals muizen, ratten, hermelijnen en verwilderde katten raakte de vogel in de verdrukking omdat volwassen vogels, hun eieren en jongen een gemakkelijke prooi waren voor deze zoogdieren. In 1949 werden de laatste exemplaren op het Noordereiland waargenomen, in 1965 op Stewarteiland en in 1972 de laatste op het Zuidereiland. Pogingen om populaties over te brengen naar eilanden die vrij waren van predatoren mislukten.[1] Er was hoop dat de soort had weten te overleven in Fiordland maar aangenomen wordt dat de soort daar ook is uitgestorven.[2]
Verspreiding en leefgebied
Deze soort was endemisch op Nieuw-Zeeland en telde 3 ondersoorten:
- X. l. stokesii: Noordereiland.
- X. l. longipes: Zuidereiland.
- X. l. variabilis: de eilanden nabij Stewarteiland.
Bronnen, noten en/of referenties
|