Super Prestige Pernod 1983

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Super Prestige Pernod 1983 was de 25e editie van dit regelmatigheidsklassement in het wielrennen. Ten opzichte van vorig jaar leverde de Omloop Het Volk dit jaar voor het eerst punten op. Daarentegen stond het Kampioenschap van Zürich niet meer op de kalender. Hierdoor telden er net als vorig seizoen 26 wedstrijden mee voor de Super Prestige Pernod.

Wereldkampioen Greg LeMond kroonde zich tot winnaar van het eindklassement. Het was de eerste (en uiteindelijk ook enige) keer dat een renner van buiten Europa de Super Prestige Pernod won. In de Ronde van Lombardije - de laatste wedstrijd die meetelde voor het klassement - eindigde LeMond met een miniem verschil als tweede achter Sean Kelly. Dit was voldoende om de eindzege te behalen.[1] Kelly werd tweede in de eindstand en Girowinnaar Giuseppe Saronni deelde de derde plaats met Jan Raas.

De zevende plek in de eindstand was voor Phil Anderson, die de Amstel Gold Race had gewonnen. Anderson werd hiermee de eerste Australische winnaar van een wedstrijd in de Super Prestige Pernod. Bernard Hinault, de eindwinnaar van de afgelopen vier seizoenen, eindigde dit jaar als achtste. Door zijn overwinning in de Ronde van Spanje werd hij wel de eerste renner die alle grote rondes meermaals op zijn naam kon schrijven. Bovendien werd hij mede-recordhouder in de Vuelta: slechts drie andere renners hadden tot dan toe de Ronde van Spanje meermaals gewonnen.

Jean-René Bernaudeau won de Grand Prix du Midi Libre voor de vierde keer op rij en scherpte zo zijn eigen record aan. Dit record bleef staan tot en met de laatste editie van deze koers in 2004. De Ronde van de Toekomst werd gewonnen door Olaf Ludwig, die hierdoor als eerste renner uit het Oostblok een Super Prestige Pernod-wedstrijd won. Behalve de Super Prestige Pernod werden er nog drie andere prijzen uitgereikt: de Prestige Pernod voor Franse renners, de Promotion Pernod voor Franse renners onder de 25 jaar en de Promotion Internationale voor buitenlandse renners onder de 25 jaar. Deze laatste prijs was nieuw en werd gewonnen door de Nederlander Steven Rooks.

Wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Datum Koers Winnaar
5 maart Vlag van België Omloop Het Volk Vlag van België Fons De Wolf
9–16 maart Vlag van Frankrijk Parijs-Nice Vlag van Ierland Sean Kelly
11–16 maart Vlag van Italië Tirreno-Adriatico Vlag van Italië Roberto Visentini
19 maart Vlag van Italië Milaan-San Remo (1983) Vlag van Italië Giuseppe Saronni
3 april Vlag van België Ronde van Vlaanderen (1983) Vlag van Nederland Jan Raas
6 april Vlag van België Gent-Wevelgem Vlag van Nederland Leo van Vliet
10 april Vlag van Frankrijk Parijs-Roubaix (1983) Vlag van Nederland Hennie Kuiper
14 april Vlag van België Waalse Pijl (1983) Vlag van Frankrijk Bernard Hinault
17 april Vlag van België Luik-Bastenaken-Luik (1983) Vlag van Nederland Steven Rooks
23 april Vlag van Nederland Amstel Gold Race (1983) Vlag van Australië Phil Anderson
1 mei Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Rund um den Henninger-Turm Vlag van België Ludo Peeters
19 april–8 mei Vlag van Spanje Ronde van Spanje (1983) Vlag van Frankrijk Bernard Hinault
3–8 mei Vlag van Zwitserland Ronde van Romandië Vlag van Ierland Stephen Roche
3–8 mei Vlag van Frankrijk Vierdaagse van Duinkerke Vlag van Nederland Leo van Vliet
28 mei Vlag van Frankrijk Bordeaux-Parijs Vlag van Frankrijk Gilbert Duclos-Lassalle
13 mei–5 juni Vlag van Italië Ronde van Italië (1983) Vlag van Italië Giuseppe Saronni
30 mei–6 juni Vlag van Frankrijk Critérium du Dauphiné Libéré Vlag van Verenigde Staten Greg LeMond
15–19 juni Vlag van Frankrijk Grand Prix du Midi Libre Vlag van Frankrijk Jean-René Bernaudeau
14–24 juni Vlag van Zwitserland Ronde van Zwitserland Vlag van Ierland Sean Kelly
1–24 juli Vlag van Frankrijk Ronde van Frankrijk (1983) Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
4 september Vlag van Zwitserland Wereldkampioenschap in Altenrhein (1983) Vlag van Verenigde Staten Greg LeMond
6–19 september Vlag van Frankrijk Ronde van de Toekomst (1983) Vlag van Duitse Democratische Republiek Olaf Ludwig
21 september Vlag van België Parijs-Brussel Vlag van Zweden Tommy Prim
25 september Vlag van Frankrijk Grote Landenprijs Vlag van Zwitserland Daniel Gisiger
9 oktober Vlag van Frankrijk Grote Herfstprijs Vlag van België Ludo Peeters
15 oktober Vlag van Italië Ronde van Lombardije Vlag van Ierland Sean Kelly

Eindklassementen[bewerken | brontekst bewerken]

Individueel[bewerken | brontekst bewerken]

Plek Renner Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Greg LeMond 245
2 Vlag van Ierland Sean Kelly 220
3 Vlag van Nederland Jan Raas 175
Vlag van Italië Giuseppe Saronni
5 Vlag van Nederland Adrie van der Poel 148
6 Vlag van België Ludo Peeters 140
7 Vlag van Australië Phil Anderson 126
8 Vlag van Frankrijk Bernard Hinault 120
9 Vlag van Frankrijk Laurent Fignon 115
10 Vlag van Nederland Hennie Kuiper 119
Vlag van Nederland Leo van Vliet