Ronde van Frankrijk 1983

Ronde van Frankrijk 1983
	Routekaart van de Ronde van Frankrijk 1983
Periode	1 t/m 24 juli 1983
Startplaats	Fontenay-sous-Bois
Finishplaats	Parijs
Totale afstand	3809 km
Gem. snelheid	36,230 km/u
Deelnemers	140 (14 ploegen)
Eindklassementen
Gele trui	Laurent Fignon
Groene trui	Sean Kelly
Bolletjestrui	Lucien Van Impe
Witte trui	Laurent Fignon
Ploegen	TI-Raleigh
Navigatie
Portaal	Wielersport

De 70e editie van de Ronde van Frankrijk ging op 1 juli 1983 van start in de Parijse voorstad Fontenay-sous-Bois en voerde via Roubaix, Nantes, de Pyreneeën, het Centraal Massief en de Franse Alpen tegen de klok in naar de Champs-Élysées in Parijs, waar de wielerwedstrijd op 24 juli 1983 eindigde.

Viervoudig winnaar Bernard Hinault ontbrak wegens een blessure, waardoor La Grande Boucle een topfavoriet miste. Oudgedienden Joop Zoetemelk en Lucien Van Impe, jongere klassementsrenners als Peter Winnen, Johan van der Velde en Phil Anderson en outsider Sean Kelly legden het uiteindelijk af tegen een debutant, de 22-jarige Laurent Fignon die net als Hinault voor het Renault-Elf-team van Cyrille Guimard reed. Ook de runner-up Angel Arroyo uit Spanje debuteerde in de Ronde.

Verloop[bewerken | brontekst bewerken]

Met Bernard Hinault als belangrijkste afwezige beloofde de Ronde van Frankrijk 1983 een open koers te worden. In meerdere opzichten overigens: de Tourdirectie onder leiding van Jacques Goddet en Félix Lévitan had de wedstrijd opengesteld voor amateurploegen, een mogelijkheid waarvan het Colombiaanse Colombia-Varta-team dankbaar gebruik maakte. De Colombianen hadden in de vlakke etappes veel moeite met volgen, maar in de Pyreneeënrit naar Bagnères de Luchon lieten met name José Patrocinio Jiménez en Edgar Corredor zien dat het Colombiaanse wielrennen potentie had.

Nadat de Belgische debutant Eric Vanderaerden de proloog had gewonnen, was de eerste belangrijke slag voor de Franse ploeg Coop-Mercier, waar de 36-jarige Nederlander Joop Zoetemelk was teruggekeerd als kopman. Opvallend was de vierde plaats voor TI-Raleigh, het team dat deze discipline sinds de Ronde van Frankrijk 1978 had gedomineerd. Gezondheidsklachten bij kopman Peter Winnen zouden hier mede debet aan zijn geweest. Zoetemelk kwam op een tweede plaats in het klassement en werd daarmee de grote favoriet voor de eindoverwinning. Later zou echter blijken dat de dopingcontrole na afloop van de ploegentijdrit voor hem positief was uitgevallen, waardoor hij een tijdstraf van 13'45" zou krijgen. Hij werd uiteindelijk op ruim drie kwartier achterstand 23e in de eindrangschikking.

Een ploeggenoot van Zoetemelk, de Deen Kim Andersen, droeg zes dagen de gele trui, nadat hij in de derde etappe met winnaar Rudy Matthijs met twee minuten voorsprong was geëindigd. In de eerste week vielen verder de twee ritoverwinningen van Bert Oosterbosch op; de eerste in een tijdrit en de tweede in de etappe naar Bordeaux waarin hij met Hennie Kuiper was ontsnapt. De eerste bergrit naar Bagnères de Luchon zette de Ronde echter op zijn kop. Het was de doorbraak van een aantal jongelingen, zoals ritwinnaar Robert Millar (24), Pedro Delgado (23), de nieuwe geletruidrager Pascal Simon (26) en Laurent Fignon (22), die op een tweede plaats in het tussenklassement kwam met een achterstand van 4'22" op Simon. De nieuwe leider kwam een dag later ten val, waarbij hij zijn sleutelbeen brak. Hij zou echter nog zes dagen in koers blijven, alvorens hij in zijn gele trui in de etappe naar l'Alpe d'Huez noodgedwongen moest opgeven. In een klimtijdrit naar de Puy de Dôme in het Centraal Massief, gewonnen door Angel Arroyo, had Fignon zijn achterstand daarvoor al teruggebracht tot minder dan een minuut.

Daags voor de Alpen, in Saint-Étienne, was Michel Laurent tot winnaar uitgeroepen nadat hij door zijn medevluchter Henk Lubberding bij de eindsprint in de hekken was gereden, ondanks dat enkele andere renners nog voor hem de finish passeerden. Met een gebroken middenhandsbeen gaf Laurent een dag later op. De etappe naar l'Alpe d'Huez was net als in 1981 voor Winnen, die hiermee naar een vierde plaats in het klassement klom op een achterstand van 3'31" van de nieuwe geletruidrager Fignon. In de tweede Alpenrit reed Winnen zelfs even virtueel in het geel, toen hij met een grote groep met onder andere Arroyo, Millar, Phil Anderson, Stephen Roche en ploeggenoten Lubberding, Theo de Rooij en Ludo De Keulenaer was ontsnapt en een voorsprong van bijna vijf minuten op Fignon pakte. De Fransman kwam echter sterk terug en zou de etappe zij aan zij met Winnen eindigen. De 36-jarige Lucien Van Impe won de tweede bergtijdrit in deze Tour en zou in Parijs voor de zesde keer als winnaar van het bergklassement worden gekroond. Fignon liet in de vlakke tijdrit op de voorlaatste dag zien dat hij met recht de sterkste was, hij boekte zijn eerste etappewinst en vergrootte zijn voorsprong in het klassement. Arroyo steeg naar de tweede plaats in het klassement ten koste van Winnen. De slotetappe naar de Avenue des Champs-Élysées in Parijs was ten slotte een prooi voor de Zwitser Gilbert Glaus, die Sean Kelly, de drager van de groene trui, net voorbleef.

Etappe-overzicht[bewerken | brontekst bewerken]

datum	etappe	route	afstand	winnaar	gele trui
1 juli	Proloog	Fontenay-sous-Bois (ITT)	5,5 km	Eric Vanderaerden	Eric Vanderaerden
2 juli	1	Nogent-sur-Marne - Créteil	163 km	Frits Pirard	Eric Vanderaerden
3 juli	2	Soissons - Fontaine-au-Pire (TTT)	100 km	Coop-Mercier	Jean-Louis Gauthier
4 juli	3	Valenciennes - Roubaix	152 km	Rudy Mathys	Kim Andersen
5 juli	4	Roubaix - Le Havre	299 km	Serge Demierre
6 juli	5	Le Havre - Le Mans	257 km	Dominique Gaigne
7 juli	6	Châteaubriant - Nantes (ITT)	58 km	Bert Oosterbosch
8 juli	7	Nantes - Île d'Oléron	216 km	Ricardo Magrini
9 juli	8	La Rochelle - Bordeaux	222 km	Bert Oosterbosch
10 juli	9	Bordeaux - Pau	207 km	Philippe Chevallier	Sean Kelly
11 juli	10	Pau - Bagnères-de-Luchon	201 km	Robert Millar	Pascal Simon
12 juli	11	Bagnères-de-Luchon - Fleurance	177 km	Régis Clère
13 juli	12	Fleurance - Roquefort-sur-Soulzon	148 km	Kim Andersen
14 juli	13	Roquefort-sur-Soulzon - Aurillac	210 km	Henk Lubberding
15 juli	14	Aurillac - Issoire	149 km	Pierre Le Bigaut
16 juli	15	Clermont-Ferrand - Puy de Dôme (ITT)	15,6 km	Angel Arroyo
17 juli	16	Issoire - Saint-Étienne	145 km	Michel Laurent
18 juli	17	La Tour-du-Pin - l'Alpe d'Huez	223 km	Peter Winnen	Laurent Fignon
19 juli	Rustdag
20 juli	18	Bourg d'Oisans - Morzine	247 km	Jacques Michaud	Laurent Fignon
21 juli	19	Morzine - Avoriaz (ITT)	15 km	Lucien Van Impe
22 juli	20	Morzine - Dijon	291 km	Philippe Leleu
23 juli	21	Dijon - Dijon (ITT)	50 km	Laurent Fignon
24 juli	22	Alfortville - Parijs	195 km	Gilbert Glaus

Eindklassementen[bewerken | brontekst bewerken]

Algemeen klassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang	naam	ploeg	tijd
	Laurent Fignon	Renault-Elf	105u 07'52"
2	Angel Arroyo	Reynolds	+ 4'04"
3	Peter Winnen	TI-Raleigh	+ 4'09"
4	Lucien Van Impe	Metauromobili-Pinarello	+ 4'16"
5	Robert Alban	La Redoute	+ 7'53"
6	Jean-René Bernaudeau	Wolber	+ 8'59"
7	Sean Kelly	Sem-Mavic	+ 12'09"
8	Marc Madiot	Renault-Elf	+ 14'55"
9	Phil Anderson	Peugeot	+ 16'56"
10	Henk Lubberding	TI-Raleigh	+ 18'55"
11	Joaquim Agostinho	Sem-Mavic	+ 19'00"
12	Jonathan Boyer	Sem-Mavic	+ 19'57"
13	Stephen Roche	Peugeot	+ 21'30"
14	Robert Millar	Peugeot	+ 23'29"
15	Pedro Delgado	Reynolds	+ 25'44"
16	Edgar Corredor	Colombia-Varta	+ 26'08"
17	José Patrocinio Jiménez	Colombia-Varta	+ 28'05"
18	Claude Criquielion	Euro Shop-Mondial Moquette	+ 33'29"
19	Jacques Michaud	Coop-Mercier	+ 35'34"
20	Christian Seznec	Wolber	+ 39'49"

Rode lantaarn:

88	Marcel Laurens	J.Aernoudt-Hoonved	+ 4u02'46"

Puntenklassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang	naam	ploeg	punten
	Sean Kelly	Sem-Mavic	360
2	Frits Pirard	Metauromobili-Pinarello	144
3	Laurent Fignon	Renault-Elf	126

Bergklassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang	naam	ploeg	punten
	Lucien Van Impe	Metauromobili-Pinarello	278
2	José Patrocinio Jiménez	Colombia-Varta	195
3	Robert Millar	Peugeot	157

Debutantenklassement[bewerken | brontekst bewerken]

Niet de beste jongere, maar de beste debutant reed vanaf dit jaar in de witte trui. De nummers één en twee in dit klassement, Fignon en Arroyo, waren tevens de nummers één en twee in de algemene rangschikking.

rang	naam	ploeg	tijd
	Laurent Fignon	Renault-Elf	105u 07'52"
2	Angel Arroyo	Reynolds	+ 4'04"
3	Stephen Roche	Peugeot	+ 21'30"

Ploegenklassement[bewerken | brontekst bewerken]

rang	ploeg	ploegleider
1	TI-Raleigh	Peter Post
2	La Redoute	Philippe Crépel
3	Renault-Elf	Cyrille Guimard

Bijzonderheden[bewerken | brontekst bewerken]

De 40-jarige Joaquim Agostinho voltooide zijn twaalfde Ronde van Frankrijk in dertien deelnames als elfde. Het werd zijn laatste Tour, op 10 mei 1984 overleed Agostinho aan verwondingen die hij anderhalve week eerder opliep bij een val in de Ronde van de Algarve.
Op 22 etappes telde deze Ronde 21 verschillende etappewinnaars. Slechts de Nederlander Bert Oosterbosch won in deze editie meer dan één etappe. Henk Lubberding kwam in de etappe naar Saint-Étienne voor de tweede keer winnend over de meet, maar werd gedeclasseerd omdat hij medevluchter Michel Laurent in de hekken had gereden.
Joop Zoetemelk werd bij een dopingcontrole na de ploegentijdrit positief bevonden. Hij kreeg tien minuten tijdstraf plus aftrek van de gewonnen bonificaties in de tijdrit (3'45"), waardoor hij praktisch kansloos was voor de eindoverwinning. Later zou hij via een proces^[bron?] eerherstel krijgen.
In de 18e etappe van Bourg d'Oisans naar Morzine komt de Nederlander Johan van der Velde zwaar ten val en moet opgeven.

Bronnen, noten en/of referenties

(fr) 70ème Tour de France 1983, Mémoire du cyclisme.
(fr) Le Tour des étapes, Edition 1983, LaGrandeBoucle.com.
(nl) 1983: Laurent Fignon de kroonprins van Hinault, www.wielercentrum.com.

Belgische	deelnemers · geletruidragers · etappewinnaars
Nederlandse	deelnemers · geletruidragers · etappewinnaars