Ronde van Frankrijk 1962

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Route van de Ronde van Frankrijk 1962.
Eindklassement
Algemeen klassement Jacques Anquetil 114h 31' 54"
Tweede Jef Planckaert + 4' 59"
Derde Raymond Poulidor + 10' 24"
Vierde Gilbert Desmet I + 13' 01"
Vijfde Ab Geldermans + 14' 04"
Zesde Tommy Simpson + 17' 08"
Zevende Imerio Massignan + 17' 05"
Achtste Ercole Baldini + 19' 09"
Negende Charly Gaul + 19' 11"
Tiende Eddy Pauwels + 23' 04"
Rode Lantaarn Augusto Marcaletti (94e) + 4h 29' 23"
Punten-
klassement		 Rudi Altig 173 punten
Tweede Emile Daems 144 punten
Derde Jean Graczyk 140 punten
Berg-
klassement		 Federico Bahamontes 137 punten
Tweede Imerio Massignan 77 punten
Derde Raymond Poulidor 70 punten
Ploegen-
klassement		 St.Raphaël-Helyett -
Tweede Mercier-BP -
Derde Faema-Flandria -

De 49e editie van de Ronde van Frankrijk ging van start op 24 juni 1962 in Nancy. Hij eindigde op 15 juli in Parijs. Er stonden 150 renners, verdeeld over 15 ploegen, aan de start. Het was ook de eerste ronde die met merkenploegen werd verreden.

Jacques Anquetil, die in 1957 en 1961 de ronde al had gewonnen, won in 1962 zijn derde Tour. Anquetil won de openingstijdrit, maar raakte de gele trui al snel weer kwijt. Hij werd bedreigd door onder anderen Rudi Altig, Rik Van Looy, Federico Bahamontes en voor de eerste maal Raymond Poulidor. Maar toen hij twee etappes voor het einde het geel terugnam in een lange tijdrit, was er niemand die er nog over kon komen en hij won zijn derde Tour.

  • Aantal ritten: 22
  • Totale afstand: 4274 km
  • Gemiddelde snelheid: 37,317 km/h
  • Aantal deelnemers: 150
  • Aantal uitgevallen: 56

Belgische en Nederlandse prestaties[bewerken | brontekst bewerken]

In totaal namen er 28 belgen en 6 Nederlanders deel aan de Tour van 1962.

Belgische etappezeges[bewerken | brontekst bewerken]

  • Willy Vanden Berghen won de 4e etappe van Amiens naar Le Havre
  • Emile Daems won de 5e etappe van Pont l’Evêque naar Saint-Malo, de 16e etappe Montpellier naar Aix-en-Provence en de 18e etappe van Antibes/Juan-les-Pins naar Briançon
  • Willy Vannitsen won de 10e etappe van Bordeaux naar Bayonne en de 15e etappe van Carcassonne naar Montpellier
  • Eddy Pauwels won de 11e etappe van Bayonne naar Pau

Nederlandse etappezege[bewerken | brontekst bewerken]

Etappe-overzicht[bewerken | brontekst bewerken]

Nummer Datum Etappe Afstand (km) Winnaar Gele trui
1 24 juni Nancy-Spa (Vlag van België) 253 Vlag van Duitsland Rudi Altig Vlag van Duitsland Rudi Altig
2a 25 juni Spa-Herentals (Vlag van België) 147 Vlag van Frankrijk André Darrigade Vlag van Frankrijk André Darrigade
2b 25 juni Herentals-Herentals 23 (Ploegentijdrit) Vlag van België Flandria-Faema Vlag van Frankrijk André Darrigade
3 26 juni Brussel (Vlag van België)-Amiens 210 Vlag van Duitsland Rudi Altig Vlag van Duitsland Rudi Altig
4 27 juni Amiens-Le Havre 196,5 Vlag van België Willy Vanden Berghen Vlag van Duitsland Rudi Altig
5 28 juni Pont-l'Évêque-Saint-Malo 215 Vlag van België Emile Daems Vlag van Duitsland Rudi Altig
6 29 juni Dinard-Brest 235,5 Vlag van Frankrijk Robert Cazala Vlag van Nederland Ab Geldermans
7 30 juni Quimper-Saint-Nazaire 201 Vlag van Nederland Huub Zilverberg Vlag van Nederland Ab Geldermans
8a 1 juli Saint-Nazaire-Luçon 155 Vlag van Italië Mario Minieri Vlag van Frankrijk André Darrigade
8b 1 juli Luçon-La Rochelle 43 (Individuele tijdrit) Vlag van Frankrijk Jacques Anquetil Vlag van Frankrijk André Darrigade
9 2 juli La Rochelle-Bordeaux 214 Vlag van Italië Antonio Bailetti Vlag van België Willy Schroeders
10 3 juli Bordeaux-Bayonne 184,5 Vlag van België Willy Vannitsen Vlag van België Willy Schroeders
11 4 juli Bayonne-Pau 155,5 Vlag van België Eddy Pauwels Vlag van België Willy Schroeders
12 5 juli Pau-Saint-Gaudens 207,5 Vlag van Frankrijk Robert Cazala Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Simpson
13 6 juli Luchon-Superbagnères 18,5 (Individuele klimtijdrit) Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Federico Bahamontes Vlag van België Jozef Planckaert
14 7 juli Luchon-Carcassonne 215 Vlag van Frankrijk Jean Stablinski Vlag van België Jozef Planckaert
15 8 juli Carcassonne-Montpellier 196,5 Vlag van België Willy Vannitsen Vlag van België Jozef Planckaert
16 9 juli Montpellier-Aix-en-Provence 185 Vlag van België Emile Daems Vlag van België Jozef Planckaert
17 10 juli Aix-en-Provence-Juan-les-Pins 201 Vlag van Duitsland Rudi Altig Vlag van België Jozef Planckaert
18 11 juli Juan-les-Pins-Briançon 241,5 Vlag van België Emile Daems Vlag van België Jozef Planckaert
19 12 juli Briançon-Aix-les-Bains 204,5 Vlag van Frankrijk Raymond Poulidor Vlag van België Jozef Planckaert
20 13 juli Bourgoin-Lyon 68 (Individuele tijdrit) Vlag van Frankrijk Jacques Anquetil Vlag van Frankrijk Jacques Anquetil
21 14 juli Lyon-Pougues-les-Eaux 232 Vlag van Italië Dino Bruni Vlag van Frankrijk Jacques Anquetil
22 15 juli Nevers-Parijs 271 Vlag van Italië Rino Benedetti Vlag van Frankrijk Jacques Anquetil

In populaire cultuur[bewerken | brontekst bewerken]

Van 1947 tot en met 1964 tekende de Belgische striptekenaar Marc Sleen een jaarlijks humoristisch verslag van alle ritten van de Ronde van Frankrijk in zijn stripreeks De Ronde van Frankrijk Ook de Tour van 1962 was hierbij.

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ronde_van_Frankrijk_1962&oldid=64767273"