Naar inhoud springen

The Dark Side of the Moon

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Erik Wannee (overleg | bijdragen) op 5 dec 2019 om 17:33. (Categorie:Conceptalbum toegevoegd (HotCat.js))
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
The Dark Side of the Moon
Studioalbum van Pink Floyd
(Albumhoes op en.wikipedia.org)
Uitgebracht 24 maart 1973
Opgenomen Juni 1972 – januari 1973 in de Abbey Road Studios te Londen, Engeland
Genre Progressieve rock
Duur 43:00
Label(s) Harvest, EMI (VK)
Producent(en) Pink Floyd
Positie(s) in de hitlijsten
  • #1 (Verenigde Staten, Canada, Nieuw Zeeland, Oostenrijk)
  • #2 (Verenigd Koninkrijk, Noorwegen, Italië)
  • #3 (Portugal)
  • #4 (Nederland)
  • #5 (Griekenland)
  • #10 (Finland)
  • #11 (Australië)
  • #16 (Vlaanderen, Zweden)
  • #19 (Wallonië)
  • #26 (Denemarken)
  • #47 (Zwitserland)
  • #60 (Spanje)
  • #61 (Mexico)
  • #94 (Frankrijk)
Chronologie
1972
Obscured by Clouds		   1973
The Dark Side of the Moon		   1975
Wish You Were Here
(en) Allmusic-pagina
(en) Last.fm-pagina
(en) MusicBrainz-pagina
Portaal  Portaalicoon   Muziek

The Dark Side of the Moon is een album van de Britse muziekgroep Pink Floyd.

De eerste opnamen voor The Dark Side of the Moon begonnen in juni 1972 in de Abbey Road Studios (de studio waar onder andere The Beatles opnamen) te Londen. Als producer was Alan Parsons ingehuurd. Het album verscheen op 24 maart 1973 en betekende Pink Floyds doorbraak bij het grote publiek. Bassist Roger Waters componeerde de meeste nummers, en nam vanaf dat moment de leidende rol binnen de groep op zich.

The Dark Side of the Moon is tot op heden het op een na best verkochte studioalbum aller tijden. De verkoopcijfers van het album liggen tussen 50 en 70 miljoen verkochte exemplaren.[1][2][3]

Concept

Het album, dat oorspronkelijk "Eclipse: A Piece for Assorted Lunatics" zou gaan heten, is een conceptalbum. De nummers lopen in elkaar over, en horen bij elkaar. De onderwerpen van de teksten zijn de meer moeilijke kanten van het leven: tijd, geld, oorlog, dood, etc.

Dialoog

Verspreid over het hele album staan fragmenten van gesprekken. Pink Floyd interviewde verscheidene mensen (onder anderen Paul McCartney, wiens woorden echter niet op het album zijn gebruikt) en vroeg hun naar meningen over de onderwerpen die op het album ter sprake komen.

Hoes

Impressie van de hoes

De hoes van The Dark Side of the Moon is ontworpen door fotograaf Storm Thorgerson van Hipgnosis en George Hardie. Thorgerson bezocht overigens dezelfde school als Roger Waters en Syd Barrett, leiders van een beginnend Pink Floyd.

In de jaren voorafgaand aan het verschijnen van het album was er steeds meer sprake van dat de hoes één geheel moest vormen met de muziek van het album. Er moest sprake zijn van één concept aan muziek en verpakking. Daarbij kwam dat Hipgnosis en Thorgerson (volgens henzelf) niet waren ingehuurd door het platenlabel EMI om de verpakking zo mooi mogelijk te maken om de verkoop te stimuleren, maar door de band om hun gedachtegoed te ondersteunen. Daarbij was de bekendheid met de muziek niet echt noodzakelijk. Thorgerson was wel in de geluidsstudio geweest en wist dus enigszins hoe het album zou gaan klinken, maar dat was het dan. Een van de eerste ontwerpen van het album was een surfer in de stijl van Marvel Comics, maar dat idee werd losgelaten. Uiteindelijk moest er een keus gemaakt worden uit zeven ontwerpen. De band was unaniem.

Er werd gekozen voor de prisma op de voorkant op basis van een foto die Thorgerson had gezien. Die prisma kwam in omgekeerde vorm terug op de achterkant, Thorgerson kwam op dat idee, doordat hij dan een doorlopende wand kan maken in platenwinkels. Het idee van de driehoek kwam uit de lichtshow, de liedteksten en de vraag van Richard Wright voor een "simpel" ontwerp. De platenhoes was een zogenaamde dubbelklapper, dus ook de binnenzijde kreeg aandacht. Het uitgewaaierde licht loopt vanaf de buitenhoes door naar de binnenhoes en wordt basis van een hartslag. Deze hartslag vormt de basis van de muziek van het gehele album. Die binnenhoes loopt dan vervolgens over in de buitenhoes. Behalve de lichtstraal is de uitvoering geheel zwart.

Gilmour zei later over het album dat ze veel werk moesten verrichten om de ingewikkelde muziek eenvoudig te laten klinken. De platenhoes sluit daarbij aan. De "simpele" prisma zou miljoenen keren over te toonbank gaan. Een extra onderwerp dat naar voren kwam, was dat in het basisontwerp en uiteindelijk ook op de hoes, de naam van de band en de titel van het album ontbrak. De driehoek van de prisma is ook op het label van de lp te zien; bij sommige cd-versies is die driehoek nog steeds terug te vinden op het label.

Nummers

Speak to Me, het openingsnummer, laat gedurende ruim één minuut een hartslag horen, die geleidelijk aan sterker wordt, terwijl ook korte geluidsfragmenten van de nummers die later op het album staan over de hartslag heen echoën. Het einde van het album (Eclipse) is hetzelfde: een enkele hartslag. Hierop echter geen fragmenten van nummers meer, maar uitsluitend een man (Gerry O'Driscoll, de toenmalige portier van de studio) die, héél zacht de zin "There is no dark side of the moon really, as a matter of fact, it's all dark" uitspreekt. De titel slaat dan ook op al de schaduwrijke periodes in het leven en de zaken die hun schaduw op het leven werpen. De hartslag keert op het album nog enkele malen terug, als de aanwezigheid van andere instrumenten afneemt, alsof deze constant aanwezig bleef. Ook op het latere album The Wall (1979) keert de hartslag terug.

Na Speak to Me komt Breathe, het tweede nummer op het album. Dit nummer, waarmee ook Pink Floyds reünie op Live 8 opende, heeft een traag ritme en een sombere inhoud: "All you touch and all you'll see is all your life will ever be". Speak to Me en Breathe benadrukken samen de wereldlijke en vluchtige elementen van het leven, die met de immer aanwezige dreiging van waanzin samengaan, en het belang om zijn eigen leven te leiden – "Don't be afraid to care".[4]

Dit nummer vloeit over in On the Run, een (voor die tijd) experimenteel nummer dat vooral bestaat uit geluiden van een VCS3-synthesizer. Ook worden veel geluidseffecten gebruikt: de muziek komt afwisselend vanuit het linker- en het rechterkanaal en op de achtergrond zijn geluiden van een luchthaven te horen en de voetstappen en adem van iemand die voortsnelt. Het nummer evoceert de stress en de angst van het moderne reizen, in het bijzonder Wright's vliegangst.[5] Op het einde van het nummer klinkt een muzikale explosie die een vliegtuigcrash verbeeldt.

Time, het vierde nummer van het album, begint, samen met het tikken van een enkele klok. Het is een van de bekendste nummers op het album. Ook hier zijn geluidseffecten aanwezig: een kakofonie van klokken en bellen die tegelijkertijd afgaan. Hierna volgt een drumsolo (toen deze moest worden opgenomen was er maar één tom aanwezig voor drummer Nick Mason, dus moest na elke slag de tom herstemd worden om de geluidsverschillen te verkrijgen)[bron?], waarna het nummer echt begint. Na een strofe en een refrein volgt een lange gitaarsolo, waarna er opnieuw een strofe en refrein komen. De tekst gaat over hoe snel de tijd wel niet gaat, de verloren jeugd en de kortstondigheid van het bestaan. Hierna komt de melodie van 'Breathe' terug. In het albumboekje staat de tekst van deze 'Breathe-reprise' apart aangegeven.

Het vijfde nummer is The Great Gig in the Sky. Nadat een man zegt niet bang te zijn voor de dood, krijgt de pianoriff gezelschap van de andere instrumenten waarna Clare Torry begint te zingen. Ze had de opdracht gekregen te improviseren en 'doodsangst' te laten horen in haar stem. De opname die men op de track hoort is – in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt – geen pure improvisatie, noch is het de enige opname. In werkelijkheid zong Clare Torry het nummer verscheidene malen in en is het eindresultaat, zoals het op het album terechtkwam, een samenraapsel van stukjes van de verschillende opnames. De titel werd gekozen uit ironie: alsof de dood het hoge, mooie eindpunt van het leven zou zijn. Midden in het nummer zegt Patricia 'Puddie' Watts: "I never said I was frightened of dying". In 2005 klaagde Clare Torry Pink Floyd aan omdat ze geen auteursrechten zou krijgen van dit nummer. De zaak werd in 2005 door het High Court beslecht in het voordeel van Clare Torry, hoewel de details nooit onthuld werden. In alle persingen van het album na 2005 wordt Clare Torry naast Richard Wright vermeld als co-auteur.

Na The Great Gig in the Sky moest men de langspeelplaat omdraaien, en daarom is dit het enige nummer dat niet vlot overgaat in het volgende. Op de recente cd-uitgaven is dit echter aangepast.

Money, dat als zesde op het album staat, was de eerste single van het album. Dit nummer is vooral bekend door de rinkelende kassa waarmee het nummer opent, en die de onconventionele maat (7/4) aangeeft. Ook de saxofoonsolo die halfweg overgaat in een gitaarsolo is een begrip geworden in de rockmuziek. De gitaarsolo is wel in 4/4-maat omdat gitarist David Gilmour dat makkelijker soleren vond. De tekst gaat, logischerwijs, over geld: "Money, so they say, is the root of all evil today".

Us and Them is het zevende en langste nummer van het album met een lengte van bijna acht minuten. Het onderwerp is (de zinloosheid van) oorlog. Ook dit nummer bevat een saxofoonsolo en een korte dialooginterventie.

Any Colour You Like is een instrumentaal nummer, dat dezelfde baslijn heeft als Breathe. Daarom noemen sommigen het simpelweg 'Breathe 2nd reprise'.

Het negende nummer is Brain Damage. Het nummer, dat de meest klassieke vorm heeft (strofe-refrein-strofe-refrein), handelt over de gevolgen van mentale achteruitgang. Het nummer bevat ook de albumtitel, samen met een verwijzing naar het trieste lot van Pink Floyd-stichter Syd Barrett: "When the band you're in starts playing different tunes, I'll see you on the dark side of the moon".

Het tiende en laatste nummer op het album is Eclipse. Het is een korte climax, gevolgd door een fade-out van de hartslag.

Kant 1
Nr. TitelSchrijver(s) Duur
1. Speak to Me Nick Mason 1:30
2. Breathe Roger Waters, David Gilmour, Richard Wright 2:43
3. On the Run Gilmour, Waters 3:36
4. Time (inclusief "Breathe (Reprise)")Mason, Waters, Wright, Gilmour 7:01
5. The Great Gig in the Sky Wright, Clare Torry 4:36
Kant 2
Nr. TitelSchrijver(s) Duur
1. Money Waters 6:22
2. Us and Them Waters, Wright 7:46
3. Any Colour You Like Gilmour, Mason, Wright 3:25
4. Brain Damage Waters 3:48
5. Eclipse Waters 2:03

Hitnoteringen

Nederlandse Album Top 100

Hitnotering: (Week 1 t/m 13) 24-03-1973 t/m 16-06-1973
Hitnotering: (Week 14 t/m 21) 10-04-1993 t/m 29-05-1993
Hitnotering: (Week 22 t/m 30) 12-04-2003 t/m 07-06-2003
Hitnotering: (Week 31 t/m 34) 01-10-2011 t/m 22-10-2011
Hitnotering: (Week 35) 07-04-2012
Hitnotering: (Week 36) 05-01-2013
Hitnotering: (Week 37) 12-11-2016
Hitnotering: (Week 38) 07-01-2017
Hitnotering: (Week 39 en 40) 30-12-2017 t/m 06-01-2018
Week: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23
Positie: 9 5 4 4 4 4 5 4 12 15 19 16 17 uit 70 44 44 57 72 75 95 90 uit 54 40
Week: 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40
Positie: 30 34 45 55 73 85 91 uit 19 40 52 63 uit 67 uit 91 uit 64 uit 93 uit 98 100 uit

Vlaamse Ultratop 100 Albums

In de Vlaamse Ultratop 100 Albumlijst werden de noteringen van het originele album uit 1973 en de "experience edition" uit 2011 niet bij elkaar opgeteld.

The Dark Side of the Moon

Hitnotering: (Week 1 t/m 3) 19-04-2003 t/m 03-05-2003
Hitnotering: (Week 4 t/m 7) 05-08-2006 t/m 26-08-2006
Hitnotering: (Week 8 t/m 24) 05-01-2019 t/m heden
Week: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
Positie: 43 42 43 uit 55 64 80 100 uit 118 72 97 197 92 89 62 65 108 125 104
Week: 19 20 21 22 23 24
Positie: 163 190 153 99 101 101

The Dark Side of the Moon - Experience Edition

Hitnotering: 01-10-2011 t/m 29-10-2011
Week: 1 2 3 4 5
Positie: 32 16 21 39 60 uit

Trivia

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Dark_Side_of_the_Moon&oldid=55200223"