WGC - Matchplay 2012

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Werk aan de winkel Dit artikel staat op een nalooplijst. Als de inhoud op verifieerbaarheid gecontroleerd is, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dat ook aan op de betreffende nalooplijst. Bekijk ook de bewerkingsgeschiedenis om te zien of anderen hier al aan gewerkt hebben.
WGC - Matchplay
Officiële naam WGC-Accenture Match Play Championship
Jaar 2012
Plaats Vlag van Verenigde Staten Marana, Arizona
Golfbaan Ritz-Carlton Golf Club
Par 72
Lengte 7177 m
Tour(s) Europese PGA Tour
Amerikaanse PGA Tour
Japan Golf Tour
Datum 22-26 februari
Prijzengeld $ 8.500.000
Titelhouder Vlag van Engeland Luke Donald
Winnaar Vlag van Verenigde Staten Hunter Mahan
Vorige: 2011     Volgende: 2013
Portaal  Portaalicoon   Golf

De WGC - Matchplay van 2012 werd gespeeld van 20-26 februari.

De World Golf Championships-Accenture Match Play Championship werd sinds 2009 gespeeld op Ritz-Carlton Golf Club in Marana, Arizona. Het was het eerste golftoernooi van de vier WGC toernooien die in 2012 gespeeld werden.

Van de opbrengst van het toernooi ging een deel naar liefdadige instellingen. Deze WGC-matchplay ondersteunde de Tucson Conquistadores Charities[1]. Zij bepaalden op lokaal niveau waar het geld heen ging, veelal was dit naar jeugdprogramma's .

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

  • WR = plaats op de wereldranglijst

Woensdag 64 spelers[bewerken | brontekst bewerken]

De partij tussen de twee Zweden Robert Karlsson en Fredrik Jacobson was al na 13 holes afgelopen, de partijen tussen de Amerikanen Dustin Johnson en Jim Furyk en tussen de Deen Thomas Bjørn en de Italiaan Francesco Molinari moesten door naar de 20ste hole, en de partij tussen de Amerikaan Brandt Snedeker en de Zuid-Afrikaan Retief Goosen moest nog langer doorgaan.
Ernie Els heeft weer getoond dat hij een van de beste matchplay spelers is door Luke Donald, de nummer 1 van de wereld, net 5&4 te verslaan.

Groep Bobby Jones

WR Winnaar Uitslag WR Verliezer
68 Vlag van Zuid-Afrika Ernie Els
5&4
1 Vlag van Engeland Luke Donald (2001)
35 Vlag van Zweden Peter Hanson
2&1
34 Vlag van Verenigde Staten Jason Dufner
51 Vlag van Verenigde Staten Kyle Stanley
2&1
17 Vlag van Zuid-Korea K.J. Choi
18 Vlag van Verenigde Staten Brandt Snedeker
hole
50 Vlag van Zuid-Afrika Retief Goosen
59 Vlag van Engeland Robert Rock
1 up
8 Vlag van Australië Adam Scott
27 Vlag van Verenigde Staten Bo Van Pelt
3&2
42 Vlag van Verenigde Staten Mark Wilson
10 Vlag van Verenigde Staten Dustin Johnson
hole 20
58 Vlag van Verenigde Staten Jim Furyk
43 Vlag van Italië Francesco Molinari
hole 20
26 Vlag van Denemarken Thomas Bjørn

Groep Ben Hogan

WR Winnaar Uitslag WR Verliezer
4 Vlag van Duitsland Martin Kaymer
4&2
63 Vlag van Australië Greg Chalmers
31 Vlag van Verenigde Staten David Toms (2005)
1 up
38 Vlag van Verenigde Staten Rickie Fowler
12 Vlag van Verenigde Staten Matt Kuchar
1 up
54 Vlag van Verenigde Staten Jonathan Byrd
21 Vlag van Verenigde Staten Bubba Watson
3&2
47 Vlag van Verenigde Staten Ben Crane
5 Vlag van Verenigde Staten Steve Stricker (2001)
2&1
62 Vlag van Verenigde Staten Kevin Na
30 Vlag van Zuid-Afrika Louis Oosthuizen
2&1
39 Vlag van Australië Aaron Baddeley
55 Vlag van Zuid-Korea Y.E. Yang
2&1
13 Vlag van Noord-Ierland Graeme McDowell
22 Vlag van Verenigde Staten Hunter Mahan
hole 19
46 Vlag van Verenigde Staten Zach Johnson

Groep Gary Player

WR Winnaar Uitslag WR Verliezer
2 Vlag van Noord-Ierland Rory McIlroy
2 up
66 Vlag van Zuid-Afrika George Coetzee
36 Vlag van Denemarken Anders Hansen
5&3
33 Vlag van Zuid-Korea Kyung-Tae Kim
52 Vlag van Spanje Miguel Ángel Jiménez
2&1
16 Vlag van Spanje Sergio García
19 Vlag van Verenigde Staten Keegan Bradley
4&3
49 Vlag van Australië Geoff Ogilvy (2006, 2009)
7 Vlag van Australië Jason Day
hole 19
60 Vlag van Spanje Rafael Cabrera Bello
41 Vlag van Australië John Senden
4&3
28 Vlag van Engeland Simon Dyson
11 Vlag van Zuid-Afrika Charl Schwartzel
4&2
57 Vlag van Verenigde Staten Gary Woodland
44 Vlag van Zuid-Korea Sang-moon Bae
4&3
25 Vlag van Engeland Ian Poulter (2010)

Groep Sam Snead

WR Winnaar Uitslag WR Verliezer
3 Vlag van Engeland Lee Westwood
3&1
64 Vlag van België Nicolas Colsaerts
32 Vlag van Zweden Robert Karlsson
6&5
37 Vlag van Zweden Fredrik Jacobson
13 Vlag van Verenigde Staten Nick Watney
5&4
53 Vlag van Engeland Darren Clarke (2000)
20 Vlag van Verenigde Staten Tiger Woods ('03, '04, '08)
1 up
48
Vlag van Spanje Gonzalo Fz-Castaño
61 Vlag van Italië Matteo Manassero
3&2
6 Vlag van Verenigde Staten Webb Simpson
40 Vlag van Schotland Martin Laird
1 up
29 Vlag van Spanje Alvaro Quiros
56 Vlag van Japan Ryo Ishikawa
1 up
12 Vlag van Verenigde Staten Bill Haas
45 Vlag van Schotland Paul Lawrie
1 up
23 Vlag van Engeland Justin Rose

Donderdag 32 spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Matchplay geeft vaak onverwachte resultaten. Zo werd Ernie Els verslagen door Peter Hanson. Dat Bae de voormalige matchplay-winnaar Ian Poulter en de winnaar van de Masters Charl Schwartzel zou verslaan, werd ook niet verwacht.

Groep Bobby Jones

Winnaar Uitslag Verliezer
Vlag van Zweden Peter Hanson
5&4
Vlag van Zuid-Afrika Ernie Els
Vlag van Verenigde Staten Brandt Snedeker
2&1
Vlag van Verenigde Staten Kyle Stanley
Vlag van Verenigde Staten Mark Wilson
3&2
Vlag van Engeland Robert Rock
Vlag van Verenigde Staten Dustin Johnson
7&5
Vlag van Italië Francesco Molinari

Groep Ben Hogan

Winnaar Uitslag Verliezer
Vlag van Duitsland Martin Kaymer
2 up
Vlag van Verenigde Staten David Toms
Vlag van Verenigde Staten Matt Kuchar
3&2
Vlag van Verenigde Staten Bubba Watson
Vlag van Verenigde Staten Steve Stricker
1up
Vlag van Zuid-Afrika Louis Oosthuizen
Vlag van Verenigde Staten Hunter Mahan
5&3
Vlag van Zuid-Korea Y.E. Yang

Groep Gary Player

Winnaar Uitslag Verliezer
Vlag van Noord-Ierland Rory McIlroy
3&2
Vlag van Denemarken Anders Hansen
Vlag van Spanje Miguel Ángel Jiménez
2&1
Vlag van Verenigde Staten Keegan Bradley
Vlag van Australië John Senden
6&5
Vlag van Australië Jason Day
Vlag van Zuid-Korea Sang-moon Bae
1 up
Vlag van Zuid-Afrika Charl Schwartzel

Groep Sam Snead

Winnaar Uitslag Verliezer
Vlag van Engeland Lee Westwood
3&2
Vlag van Zweden Robert Karlsson
Vlag van Verenigde Staten Nick Watney
1 up
Vlag van Verenigde Staten Tiger Woods
Vlag van Schotland Martin Laird
2&1
Vlag van Italië Matteo Manassero
Vlag van Schotland Paul Lawrie
1 up
Vlag van Japan Ryo Ishikawa

Vrijdag 16 spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Het zelfvertrouwen van Peter Hanson zal sterk toegenomen zijn na het winnen van Ernie Els en Brandt Snedeker, die onlangs het Farmers Insurance Open won. Er zijn nu nog 7 Amerikanen, 7 Europeanen, een Koreaan en een Australiër over.

Groep Bobby Jones

Speler Uitslag Speler
Vlag van Zweden Peter Hanson
5&3
Vlag van Verenigde Staten Brandt Snedeker
Vlag van Verenigde Staten Mark Wilson
4&3
Vlag van Verenigde Staten Dustin Johnson

Groep Ben Hogan

Speler Uitslag Speler
Vlag van Verenigde Staten Matt Kuchar
4&3
Vlag van Duitsland Martin Kaymer
Vlag van Verenigde Staten Hunter Mahan
4&3
Vlag van Verenigde Staten Steve Stricker

Groep Gary Player

Speler Uitslag Speler
Vlag van Noord-Ierland Rory McIlroy
3&1
Vlag van Spanje Miguel Ángel Jiménez
Vlag van Zuid-Korea Sang-moon Bae
1 up
Vlag van Australië John Senden

Groep Sam Snead

Speler Uitslag Speler
Vlag van Engeland Lee Westwood
3&2
Vlag van Verenigde Staten Nick Watney
Vlag van Schotland Martin Laird
3&1
Vlag van Schotland Paul Lawrie

Zaterdag: 8 spelers[bewerken | brontekst bewerken]

In iedere groep zijn twee spelers overgebleven. Ze spelen de kwartfinale, de ronde die bepaalt wie in iedere groep de winnaar is.

Groep Bobby Jones

Speler Uitslag Speler
Vlag van Verenigde Staten Mark Wilson
4&3
Vlag van Zweden Peter Hanson

Groep Ben Hogan

Winnaar Uitslag Verliezer
Vlag van Verenigde Staten Hunter Mahan
6&5
Vlag van Verenigde Staten Matt Kuchar

Groep Gary Player

Speler Uitslag Speler
Vlag van Noord-Ierland Rory McIlroy
3&2
Vlag van Zuid-Korea Sang-moon Bae

Groep Sam Snead

Speler Uitslag Speler
Vlag van Engeland Lee Westwood
4&2
Vlag van Schotland Martin Laird

Zondag: 4 spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Een mooie halve finale tussen de nummers 2 en 3 van de wereldranglijst, Rory McIlroy en Lee Westwood. De andere partij is tussen twee Amerikanen. Daardoor staat al vast dat er eindelijk weer eens een Amerikaan in de finale komt.
Lee Westwood stond de eerste zeven holes voor op Rory McIlroy, maar toen maakte Rory een paar birdies. Hij won de partij na hole 17.

Om een plaats in de finale
Winnaar Ben Hogan Uitslag Winnaar Bobby Jones
Vlag van Verenigde Staten Hunter Mahan
2&1
Vlag van Verenigde Staten Mark Wilson
Om een plaats in de finale
Winnaar Gary Player Uitslag Winnaar Sam Snead
Vlag van Noord-Ierland Rory McIlroy
3&1
Vlag van Engeland Lee Westwood
Om de 3de plaats
Speler Uitslag Speler
Vlag van Verenigde Staten Mark Wilson
1 up
Vlag van Engeland Lee Westwood
Finale
Finalist Uitslag Finalist
Vlag van Verenigde Staten Hunter Mahan
2&1
Vlag van Noord-Ierland Rory McIlroy
De Finale
Rory McIlroy
Hunter Mahan

De finalisten
Om de finale te bereiken hebben beide spelers vijf rondes gespeeld, voor McIlroy waren dat 84 holes en voor Mahan 78 holes. De 22-jarige McIlroy staat nummer 2 op de wereldranglijst, de 29-jarige Mahan nummer 22, in matchplay zegt dat niet zoveel.

De vier spelers hebben een korte lunchpauze, dan wordt de troostfinale tussen Mark Wilson en Lee Westwood gespeeld en de finale tussen Rory McIlroy en Hunter Mahan.

De winnaar van deze finale zal ruim een € 1.000.000 verdienen, ongeveer € 400.000 meer dan de verliezer. Nummer 3 krijgt ongeveer € 440.000 en nummer 4 ongeveer € 360.000. De spelers die er de eerste ronde al uitlagen, krijgen toch nog € 33.000.

Troostfinale

Wilson stond vanaf hole twee steeds 1 of 2 up. Dat bleef zo tot het einde, hij won op de 18de hole met 1 up.

Finale

De eerste vijf holes van de finale gingen gelijk op. Na hole 9 stond Mahan 3up. Hij won met 2&1.

Spelers[bewerken | brontekst bewerken]

De spelers die op 13 februari in de top-64 staan van de Official World Golf Ranking zullen meedoen. Er doen 31 spelers van de Europese Tour mee.

Paul Casey heeft afgezegd wegens een schouderblessure, Phil Mickelson wegens een familievakantie. Daardoor kunnen Ernie Els en George Coetzee meedoen.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]