William Beecher Scoville
| William Beecher Scoville | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | Philadelphia (Pennsylvania), 13 januari 1906 | |||
| Overleden | New Jersey, 25 februari 1984 | |||
| Doodsoorzaak | auto-ongeluk | |||
| Nationaliteit |  Verenigde Staten
| |||
| Beroep | chirurg | |||
| Bekend van | hersenoperatie "H.M." | |||
| Medische informatie | ||||
| Vakgebied | neurochirurgie | |||
| ||||
William Beecher Scoville (Philadelphia (Pennsylvania), 13 januari 1906 - New Jersey, 25 februari 1984) was een Amerikaanse neurochirurg, die vooral bekend werd door de operatie die hij in 1953 verrichtte op Henry Gustav Molaison (1926 - 2008), alias "patiënt HM".
Betekenis[bewerken | brontekst bewerken]
Om de symptomen van HM's epilepsie te bestrijden, had Scoville met een gewone handboor grote delen van de hippocampus, de gyrus parahippocampalis en de amygdala verwijderd. Na de ingreep bleek HM te lijden aan een ernstige vorm van geheugenverlies, maar het geheugen voor feiten of gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld in de periode ver vóór de ingreep was nog nagenoeg intact. Dit was een bewijs dat in de hersenen verschillende geheugensystemen bestaan. Vooral de hippocampus bleek een belangrijke rol te vervullen bij het declaratieve of het episodische geheugen.
Door dit verhelderende inzicht betekende de operatie van patiënt HM een belangrijke doorbraak in de neurologie, al was diens leven erdoor verwoest. Samen met de Brits-Canadese neuropsycholoog Brenda Milner schreef Scoville in 1957 een baanbrekend artikel over zijn bevindingen met HM. Hij heeft honderden hersenoperaties uitgevoerd met het doel psychiatrische stoornissen te verhelpen door het beschadigen van frontale kwabben en temporale kwabben.
Scoville zelf noemde zijn ingreep bij Molaison later "een tragische vergissing". Hoewel deze werkwijze ook in de jaren vijftig al omstreden was, bleef zijn reputatie onaangetast. Scoville leidde van 1939 tot 1968 de neurochirurgische afdeling van het ziekenhuis van Hartford (Connecticut) en was hoogleraar aan Yale University en de University of Connecticut, waar later een leerstoel naar hem genoemd werd. Op het gebied van operatietechniek ontwierp hij verschillende instrumenten en vond hij een nieuwe operatiemethode voor wervelfracturen uit. Hij heeft 144 wetenschappelijke publicaties op zijn naam staan en heeft een belangrijke rol gespeeld in de opleiding van neurochirurgen. Hij kwam in 1984 door een auto-ongeluk om het leven.
Bronnen, noten en/of referenties
|