Wereldkampioenschap snooker 2009
Het World Snooker Championship 2009 vond plaats tussen 18 april en 4 mei in het Crucible Theatre in Sheffield. De titelverdediger was dit jaar Ronnie O'Sullivan, die in 2008 Allister Carter in de finale met 18-8 versloeg. O'Sullivan verloor zijn titel doordat hij in de tweede ronde werd uitgeschakeld door Mark Allen. John Higgins won zijn derde wereldtitel door in de finale Shaun Murphy te verslaan.
Prijzengeld[bewerken | brontekst bewerken]
- Winnaar: £ 250.000
- Tweede plaats: £ 125.000
- Halvefinalist: £ 52.000
- Kwartfinalist: £ 24.050
- Laatste 16: £ 16.000
- Laatste 32: £ 12.000
- Laatste 48: £ 8.200
- Laatste 64: £ 4.600
- Hoogste break: £ 10.000
- Maximumbreak: £ 147.000
- Totaal: £ 1.257.000
Scheidsrechters[bewerken | brontekst bewerken]
De World Professional Billiards and Snooker Association had de volgende scheidsrechters aangesteld om de wedstrijden op het WK te leiden. Onder hen de Nederlander Verhaas, die het voorgaande jaar de eer had om de WK-finale te leiden. Michaela Tabb leidde de finale, ze was daarmee de eerste vrouw die scheidsrechter was in de WK-finale.[1]
Verslag[bewerken | brontekst bewerken]
Eerste ronde[bewerken | brontekst bewerken]
- Aantal spelers: Engeland 18, Schotland 5, Noord-Ierland 3, China 2, Wales 2, Australië 1, Hongkong 1.
- Rory McLeod (ENG), Martin Gould (ENG), Andrew Higginson (ENG) en Ricky Walden (ENG) debuteerden in de Crucible. Geen van allen wisten hun partij te winnen.
- Rory McLeod is de eerste donkere speler die zich voor de eindronde van het wereldkampioenschap kwalificeerde.
- Slechts twee geplaatste spelers verloren hun eerste ronde-partij. Peter Ebdon (ENG) verloor met 5-10 van Nigel Bond (ENG) en Joe Perry (ENG) verloor met 6-10 van Jamie Cope (ENG).
- Steve Davis (ENG) kwalificeerde zich voor de 29e keer voor de eindronde, een record, maar verloor zijn match in de eerste ronde van Neil Robertson (AUS) met 10-2.
Tweede ronde[bewerken | brontekst bewerken]
- Tijdens zijn tweede ronde-partij won Stephen Hendry zijn 1000e frame in de Crucible. In totaal heeft Hendry al meer dan 1700 frames gespeeld in de Crucible. Hendry won de wedstrijd en ging voor de 18e keer naar de kwartfinales, een record.
- Allen kwalificeerde zich voor de kwartfinale met een overwinning op O'Sullivan, regerend kampioen. Het was Allens eerste kwartfinaleplaats ooit.
- Robertson won vier frames op de laatste zwarte bal tijdens de tweede sessie (frames 9-16).
- Higgins won van Cope na een 10-12 achterstand, op sommige momenten was het zo spannend dat twee personen uit het publiek flauw vielen en medische hulp behoefden.[2]
- Tijdens de wedstrijd Dott-Selby gebeurde het volgende, controversiële: Dott ging in-off, maar voordat de cueball in de pocket verdween stopte Dott die. Selby ging er nu van uit dat hij een 'free ball' zou krijgen, echter de referee besliste ertoe het als 'foul' te beoordelen. Beide spelers en leden van het publiek discussieerden met de referee, maar de beslissing bleef ongewijzigd.
Kwartfinale[bewerken | brontekst bewerken]
- Hendry maakte zijn 9e maximumbreak (147) tijdens het 7e frame van zijn kwartfinale tegen Murphy, hiermee evenaarde hij O'Sullivans record (twee maximums op het WK).
- Robertson werd na zijn overwinning op Maguire, de tweede Australiër ooit (Eddy Charlton was de eerste) die een halve finale zou spelen tot op heden.
- Higgins won zijn tweede wedstrijd op rij 13-12. Deze keer na een 11-12 achterstand. In het 25e frame werd tot twee keer toe ge-rerackt.
Halve finale[bewerken | brontekst bewerken]
- Met John Higgins (SCO) werd de eerste finalist bekend, hij won met 17-13 van Mark Allen (NIR). Higgins had 'halverwege' een 13-3-voorsprong en zag die langzaam verdampen mede door 6 frames op rij van Allen.
- Shaun Murphy (ENG) werd de tweede finalist, hij won met 17-14 van Neil Robertson (AUS). Robertson kwam nog terug van 14-7 tot 14-14. Maar de laatste 3 frames waren voor Murphy.
Finale[bewerken | brontekst bewerken]
- John Higgins versus Shaun Murphy. In de eerste sessie (4-4) ging het nog gelijk op. In de tweede sessie (7-1) sloeg Higgins toe. Murphy kon in de derde sessie niet terugkomen en verloor ook deze (5-3). In de vierde sessie (2-1) maakte Higgins het af. Eindstand: Higgins 18 - Murphy 9.
Hoofdtoernooi[bewerken | brontekst bewerken]
Finale[bewerken | brontekst bewerken]
| Finale: best-of-35 Sheffield - 3 en 4 mei 2009. Referee:  Michaela Tabb
| ||
John Higgins 
|
18-9 | Shaun Murphy
|
| 128 | High break | 109 |
| 100+ break | ||
| 50+ break | ||
| Framestanden | ||
| zondagmiddag(8): zondagavond (8): maandagmiddag (8): maandagavond (11): |
||
Century breaks[bewerken | brontekst bewerken]
- totaal 83 - oude record 68 (2002 en 2007)
- 147, 140, 117, 114 Stephen Hendry (4)
- 141, 131, 129, 128, 128, 128, 116, 114, 113, 107, 104 John Higgins (11)
- 140, 107, 105, 104, 103 Ronnie O'Sullivan (5)
- 137, 123, 115, 110, 109, 106, 104, 102, 101, 101 Shaun Murphy (10)
- 134, 120, 106 Ryan Day (3)
- 133, 127, 122, 115, 101 Stephen Maguire (5)
- 130, 121, 112, 111 Ding Junhui (4)
- 129, 124, 122, 111 Marco Fu (4)
- 129, 119, 119, 115, 108, 108, 106, 103, 103, 103 Mark Allen (10)
- 129, 105 Barry Hawkins (2)
- 127, 124, 119, 118, 117, 117, 114, 104, 101, 101 Mark Selby (10)
- 125, 124, 112, 105, 101 Neil Robertson (5)
- 118, 103, 102 Jamie Cope (3)
- 117 Graeme Dott
- 114 Mark King
- 113 Peter Ebdon
- 110 Joe Perry
- 102 Michael Holt
- 100 Stuart Bingham
- 100 Ricky Walden
Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]
Tijdens de kwalificatievoorrondes werd er best-of-9 frames gespeeld. In de rest van het kwalificatietoernooi zal best-of-19 gehanteerd worden.
De voorronde werd gespeeld op 25 februari 2009 in Wales hierin speelden WPBA leden die niet op de tour spelen. Ronde 1 tot en met 4 van 27 februari tot 4 maart en de vijfde ronde 8, 9 en 10 maart.
Voorronde 1[bewerken | brontekst bewerken]
Voorronde 2[bewerken | brontekst bewerken]
| Colin Mitchell | 5-1 | David Singh |
| Neil Selman | 5-1 | Barry Stark |
| Stephen Ormerod | 1-5 | Del Smith |
| Phil Seaton | 2-5 | Tony Knowles |
Ronde 1[bewerken | brontekst bewerken]
Match 1 - Li Hang 10-2 Colin Mitchell
Match 2 - Declan Hughes wd/wo Neil Selman
Match 3 - Chris McBreen 10-8 Del Smith
match 4 - Stefan Mazrocis 9-10 Tony Knowles
Ronde 2[bewerken | brontekst bewerken]
Match 5 – Matthew Couch 10-8 Michael Georgiou
Match 6 – Lee Spick 10-5 Stephen Craigie
Match 7 – Jimmy White MBE 10-8 Vincent Muldoon
Match 8 – Daniel Wells 10-9 Li Hang
Match 9 – Supoj Saenla 10-5 Liu Chuang
Match 10 – Scott Mackenzie 9-10 Wayne Cooper
Match 11 – Patrick Wallace 10-2 Neil Selman
March 12 – Matthew Selt 10-3 Robert Stephen
Match 13 – James McBain 10-2 Chris McBreen
Match 14 – Simon Bedford 10-6 David Grace
Match 15 – Jamie Jones 10-9 Atthasit Mahitthi
Match 16 – Lewis Roberts 10-8 Aditya Mehta
Match 17 – Kuldesh Johal 8-10 Jin Long
Match 18 – Peter Lines 10-8 Andy Lee
Match 19 – Paul Davison 5-10 Andrew Pagett
Match 20 – Rodney Goggins 10-4 Tony Knowles
Ronde 3[bewerken | brontekst bewerken]
Match 21 – Andrew Norman 4-10 Matthew Couch
Match 22 – Barry Pinches 5-10 Lee Spick
Match 23 – Andy Hicks 10-8 Jimmy White MBE
Match 24 – Ian Preece 9-10 Daniel Wells
Match 25 – Liu Song 10-9 Supoj Saenla
Match 26 – Joe Delaney 10-8 Wayne Cooper
Match 27 – Mark Joyce 6-10 Patrick Wallace
Match 28 – Rod Lawler 10-5 Matthew Selt
Match 29 – David Morris 10-3 James McBain
Match 30 – David Roe 7-10 Simon Bedford
Match 31 – Robert Milkins 7-10 Jamie Jones
Match 32 – Paul Davies 10-7 Lewis Roberts
Match 33 – David Gray 8-10 Jin Long
Match 34 – Mark Davis 10-6 Peter Lines
Match 35 – Stuart Pettman 10-3 Andrew Pagett
Match 36 – Martin Gould 10-7 Rodney Goggins
Ronde 4[bewerken | brontekst bewerken]
Match 37 – John Parrott MBE 3-10 Matthew Couch
Match 38 – Adrian Gunnell 2-10 Lee Spick
March 39 – Rory Mcleod 10-8 Andy Hicks
Match 40 – Marcus Campbell 9-10 Daniel Wells
Match 41 – Gerard Greene 10-6 Liu Song
Match 42 – Judd Trump 10-1 Joe Delaney
Match 43 – Tom Ford 10-8 Patrick Wallace
Match 44 – Ricky Walden 10-1 Rod Lawler
Match 45 – Liang Wenbo 10-8 David Morris
Match 46 – Jamie Burnett 10-8 Simon Bedford
Match 47 – Andrew Higginson 10-8 Jamie Jones
Match 48 – Jimmy Michie 6-10 Paul Davies
Match 49 – Mike Dunn 10-7 Jin Long
Match 50 – Michael Holt 10-9 Mark Davis
Match 51 – Alan McManus 10-8 Stuart Pettman
Match 52 – David Gilbert 8-10 Martin Gould
Ronde 5[bewerken | brontekst bewerken]
Ronde 5 is gespeeld van 8-10 maart in Sheffield, Engeland.
Match 53 - Joe Swail .svg){kind=small}
10-1 Matthew Couch
Match 54 - Steve Davis OBE 10-8 Lee Spick
Match 55 - Ian McCulloch 7-10 Rory McLeod
Match 56 - Barry Hawkins 10-9 Daniel Wells 
Match 57 - Ken Doherty 
5-10 Gerrard Greene
Match 58 - Stephen Lee 10-8 Judd Trump
Match 59 - Mark Williams MBE 10-5 Tom Ford
Match 60 - Anthony Hamilton 5-10 Ricky Walden
Match 61 - Dave Harold 3-10 Liang Wenbo 
Match 62 - Fergal O'Brien 6-10 Jamie Burnett
Match 63 - Michael Judge 4-10 Andrew Higginson
Match 64 - Jamie Cope 10-5 Paul Davies
Match 65 - Nigel Bond 10-7 Mikde Dunn
Match 66 - Dominic Dale 7-10 Michael Holt
Match 67 - Stuart Bingham 10-6 Alan McManus
Match 68 - Matthew Stevens 4-10 Martin Gould
| Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 