Neil Robertson

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Neil Robertson
Neil Robertson bij het German Masters in 2014
Persoonlijke informatie
Bijnaam The Thunder from Down Under
The Melbourne Machine
The Aussie Ace
Geboortedatum 11 februari 1982
Land Vlag van Australië Australië
Sportieve informatie
Hoogste ranking #1
Huidige ranking #6 (per 02-05-2023)
Hoogste break 147 (5x)
Toernooizeges
Ranking 23
Minor-ranking 4
Niet-ranking 7
Wereldkampioen 2010
Portaal  Portaalicoon   Sport
Neil Robertson (2013).

Neil Robertson (Melbourne, 11 februari 1982) is een Australische snookerspeler, die in 1998 zijn debuut maakte in het profcircuit[1]. Hij werd in mei 2010 de eerste Australische wereldkampioen snooker ooit en daarmee ook de eerste speler in 30 jaar die niet uit een van de Britse eilanden komt[2]. Robertson werd op 30 april 2014 ook de eerste speler ooit die honderd centuries maakte in één seizoen. Robertson is daarbij de enige Australische snookerspeler die een rankingtoernooi heeft gewonnen.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

De linkshandige Robertson heeft als bijnaam The Melbourne Machine. Hij won in 2003 het IBSF World Under-21 Championship en domineerde een tijd het Australische snookerciruit. Zijn doorbraak in het internationale snooker volgde in het seizoen 2006/2007. Op 29 oktober 2006 veroverde hij zijn eerste rankingtitel door de Grand Prix op zijn naam te schrijven. Hij versloeg in de finale in Aberdeen Jamie Cope.

In 2007 won Robertson de Welsh Open, waarin hij in de finale Andrew Higginson versloeg met 9-8. Robertson kwam 6-2 voor, maar verloor in de tweede speelsessie zes frames op rij. In het laatste frame toonde hij zich toch de sterkste en werd daarmee de enige speler die in het seizoen 2006/2007 twee rankingtoernooien op zijn naam schreef.

Op de officiële wereldranglijst stond Robertson bij aanvang van het seizoen 2005/2006 op de 28ste plaats, het daaropvolgende jaar 13e en in 2007 stond hij op de zevende plaats. In competitie maakte Robertson in oktober 2007 zijn derde maximum-break (147 punten in één beurt), en in februari 2019 zijn vierde.

Bijzonder was zijn toernooizege op het Tour Championship 2022. Na een achterstand van 4-9 won hij de laatste zes frames tegen John Higgins, 10-9.

Wereldkampioen[bewerken | brontekst bewerken]

In 2010 werd Robertson wereldkampioen snooker. In de finale versloeg hij de wereldkampioen van 2006 Graeme Dott met 18-13. Eerder won hij in de kwartfinale met 13-5 van Steve Davis en in de halve finale met 17-12 van Ali Carter. Door het binnenhalen van de wereldtitel won Robertson 250.000 Engelse pond (± 287.000 euro) en steeg hij van de negende naar de tweede plaats op de wereldranglijst[3].

'Century of centuries'[bewerken | brontekst bewerken]

Robertson werd op 30 april 2014 de eerste speler ooit die honderd centuries maakte in één seizoen. In de kwartfinale van het Wereldkampioenschap 2014 tegen Judd Trump maakte hij 11-11 door in één beurt 101 punten te maken. Dit was voor de Australiër zijn honderdste 'century' (beurt van 100+) dat seizoen.

Belangrijkste resultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Rankingtitels[bewerken | brontekst bewerken]

# Seizoen Toernooi Verliezend finalist Score
1. 2006/2007 Grand Prix Jamie Cope Vlag van Engeland ENG 9-5
2. 2006/2007 Welsh Open Andrew Higginson Vlag van Engeland ENG 9-8
3. 2008/2009 Bahrain Championship Matthew Stevens Vlag van Wales WAL 9-7
4. 2009/2010 Grand Prix Ding Junhui Vlag van China CHN 9-4
5. 2009/2010 Wereldkampioenschap Graeme Dott Vlag van Schotland SCO 18-13
6. 2010/2011 World Open Ronnie O'Sullivan Vlag van Engeland ENG 5-1
7. 2012/2013 China Open Mark Selby Vlag van Engeland ENG 10-6
8. 2013/2014 Wuxi Classic John Higgins Vlag van Schotland SCO 10-7
9. 2013/2014 UK Championship Mark Selby Vlag van Engeland ENG 10-7
10. 2014/2015 Wuxi Classic Joe Perry Vlag van Engeland ENG 10-9
11. 2015/2016 UK Championship Liang Wenbo Vlag van China CHN 10-5
12. 2016/2017 Riga Masters Michael Holt Vlag van Engeland ENG 5-2
13. 2017/2018 Scottish Open Cao Yupeng Vlag van China CHN 9-8
14. 2017/2018 Riga Masters Jack Lisowski Vlag van Engeland ENG 5-2
15. 2018/2019 Welsh Open Stuart Bingham Vlag van Engeland ENG 9-7
16. 2019/2020 China Open Jack Lisowski Vlag van Engeland ENG 11-4
17. 2019/2020 European Masters Zhou Yuelong Vlag van China CHN 9-0
18. 2019/2020 World Grand Prix Graeme Dott Vlag van Schotland SCO 10-8
19. 2020/2021 UK Championship Judd Trump Vlag van Engeland ENG 10-9
20. 2020/2021 Tour Championship Ronnie O'Sullivan Vlag van Engeland ENG 10-4
21. 2021/2022 English Open John Higgins Vlag van Schotland SCO 9-8
22. 2021/2022 Players Championship Barry Hawkins Vlag van Engeland ENG 10-5
23. 2021/2022 Tour Championship John Higgins Vlag van Schotland SCO 10-9

Minor-rankingtitels[bewerken | brontekst bewerken]

# Seizoen Toernooi Verliezend finalist Score
1. 2011/2012 Players Tour Championship - PTC6 Ricky Walden Vlag van Engeland ENG 4-1
2. 2011/2012 Players Tour Championship - PTC8 Judd Trump Vlag van Engeland ENG 4-1
3. 2012/2013 Players Tour Championship - ET2 Jamie Burnett Vlag van Schotland SCO 4-3
4. 2014/2015 Players Tour Championship - ET6 Mark Williams Vlag van Wales WAL 4-0

Niet-rankingtitels[bewerken | brontekst bewerken]

# Seizoen Toernooi Verliezend finalist Score
1. 2011/2012 The Masters Shaun Murphy Vlag van Engeland ENG 10-6
2. 2012/2013 General Cup Ricky Walden Vlag van Engeland ENG 7-6
3. 2015/2016 Champion of Champions Mark Allen Vlag van Noord-Ierland NIR 10-5
4. 2017/2018 Hongkong Masters Ronnie O'Sullivan Vlag van Engeland ENG 6-3
5. 2019/2020 Champion of Champions Judd Trump Vlag van Engeland ENG 10-9
6. 2021/2022 The Masters Barry Hawkins Vlag van Engeland ENG 10-4

Wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Hoofdtoernooi (laatste 32 of beter):

# Seizoen Editie Prestatie Extra
1. 2004/2005 WK 2005 Laatste 32 Verloor van Stephen Hendry met 10-8
2. 2005/2006 WK 2006 Kwartfinale Verloor met 13-12 van Graeme Dott
3. 2006/2007 WK 2007 Laatste 16 Verloor met 13-10 van Ronnie O'Sullivan
4. 2007/2008 WK 2008 Laatste 16 Verloor met 13-7 van Stephen Maguire
5. 2008/2009 WK 2009 Halvefinale Verloor met 17-14 van Shaun Murphy
6. 2009/2010 WK 2010 Wereldkampioen Won met 18-13 van Graeme Dott
7. 2010/2011 WK 2011 Laatste 32 Verloor met 10-8 van Judd Trump
8. 2011/2012 WK 2012 Kwartfinale Verloor met 13-10 van Ronnie O'Sullivan
9. 2012/2013 WK 2013 Laatste 32 Verloor met 10-8 van Robert Milkins
10. 2013/2014 WK 2014 Halvefinale Verloor met 17-15 van Mark Selby
11. 2014/2015 WK 2015 Kwartfinale Verloor met 13-12 van Barry Hawkins
12. 2015/2016 WK 2016 Laatste 32 Verloor met 10-6 van Michael Holt
13. 2016/2017 WK 2017 Laatste 16 Verloor met 13-11 van Marco Fu
14. 2017/2018 WK 2018 Laatste 32 Verloor met 10-5 van Robert Milkins
15. 2018/2019 WK 2019 Kwartfinale Verloor met 13-10 van John Higgins
16. 2019/2020 WK 2020 Kwartfinale Verloor met 13-7 van Mark Selby
17. 2020/2021 WK 2021 Kwartfinale Verloor met 13-8 van Kyren Wilson
18. 2021/2022 WK 2022 Laatste 16 Verloor met 13-12 van Jack Lisowski
19. 2022/2023 WK 2023 Laatste 16 Verloor met 13-7 van Jak Jones
20. 2022/2023 WK 2023 Laatste 16 Verloor met 13-7 van Jak Jones

Privé[bewerken | brontekst bewerken]

Robertson woont deeltijds in het Engelse Cambridge, maar buiten het snookerseizoen woont hij in Melbourne, waar hij opgroeide. In mei 2010 werden Robertson en zijn Noorse partner Mille ouders van een zoon, Alexander.

Zie de categorie Neil Robertson van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Neil_Robertson&oldid=64242908"