Manuscripten van Dunhuang
De manuscripten van Dunhuang zijn een verzameling historische en religieuze manuscripten uit de 5e tot 11e eeuw, die in het begin van de 20e eeuw werden herontdekt. De manuscripten waren al die tijd opgeslagen in de Mogao-grotten bij Dunhuang (in de Chinese provincie Gansu), voornamelijk in grot 17.
De manuscripten zijn van grote historische, filologische en literaire betekenis. Het gaat om werken waarvan gedacht werd dat ze verloren waren geraakt, zoals de taoïstische boeken Hua Hu Jing en Tao Te Ching. Verder werden in de grot oude edities van klassieke werken gevonden, zoals van de Gesprekken van Confucius. Ook kwamen er onbekende talen uit Centraal-Azië aan het licht, zoals het Khotanees. Tussen de handgeschreven manuscripten werd het oudst compleet bewaard gebleven gedrukte boek ter wereld aangetroffen, een Diamantsoetra uit de tijd van de Tang-dynastie.
Twee belangrijke delen uit de vondst zijn de Tibetaanse annalen en de Oude Tibetaanse kroniek. Tot de vondst van de annalen en de kroniek werd de geschiedenis van Tibet voor een groot deel gebaseerd op de Rode annalen, Nieuwe rode annalen en de Blauwe annalen. Op basis van de manuscripten van Dunhuang schreef Gendün Chöpel in de eerste helft van de 20e eeuw zijn versie van de geschiedenis van Tibet neer in de Witte annalen.
Ontdekking
De manuscripten zijn in 1900 ontdekt door de taoïstische monnik Wang Yuanlu. Hij trof ongeveer 50.000 manuscripten aan die zo'n duizend jaar geleden ingemetseld en verborgen waren. Mogelijk was dit vanwege de dreiging van de Tangut die in 1038 het rijk van de Westelijke Xia stichtten. Er zijn echter ook aanwijzingen dat het verbergen al in het eerste decennium van de elfde eeuw plaatsvond en zorgvuldig was gepland.[1]
Hij verkocht een groot deel aan de Westerse onderzoekers Aurel Stein en Paul Pelliot. Ook waren er enkele Russische en Japanse onderzoekers die een deel van de documenten bemachtigden. De rest van de manuscripten bleven voor China behouden, grotendeels door de inspanningen van Luo Zhenyu.
Deze manuscripten worden sindsdien bewaard door instituten over de gehele wereld, zoals de Nationale Bibliotheek van China, de British Library en de Bibliothèque nationale de France. Documenten worden gedigitaliseerd door het International Dunhuang Project en zijn online in te kijken.
Talen
De meeste manuscripten zijn geschreven in het Chinees. De overige documenten zijn geschreven in een aantal andere Aziatische talen, waarvan er inmiddels enkele zijn uitgestorven.
Talen waarvan manuscripten zijn aangetroffen, zijn in het Klassiek Chinees, Baihuawen Chinees, Oud-Tibetaans, Oud-Turks, Pali, Hebreeuws, Khotanees, Sogdisch, Tangut en Tochaars.
Inhoud
De meeste teksten zijn religieus van aard, hoewel er een grote variëteit is van andere genres, waaronder sociale documenten van destijds, zoals contracten, boekhoudingen en aflossingen van leningen.
De meeste religieuze teksten betreffen het boeddhisme en voor een deel het Tibetaans boeddhisme. Daarnaast werden er documenten aangetroffen met betrekking tot het taoïsme, Selichot-gedichten uit het jodendom, het nestorianisme en het manicheïsme.
Een belangrijk ander genre is de filosofie en dan vooral klassiekers uit het confucianisme en oude edities van het Boek der Documenten. Verder werd er Chinese literatuur aangetroffen, zoals volksliederen, populaire vertellingen en Chinese poëzie.
Daarnaast werden documenten aangetroffen met zowel officiële en lokale geschiedkundige inhoud, aardrijkskunde, traditionele Chinese geneeswijze, wiskunde, astronomie, Chinese astrologie, wichelarij, muziekpartituren, dansnotaties, sociale documenten en woordenboeken, waaronder fragmenten van het Chinese rijmwoordenboek Qieyun.
Externe link
- ↑ Wood, Francis (1995) Did Marco Polo go to China? Boulder (Colorado): Westview Press ISBN 9780813389998, pagina 90
