Jan de Baat

Jan de Baat
	Peerd van Ome Loeks (1959) bij NS-station Groningen
Persoonsgegevens
Volledige naam	Jan Antonij de Baat
Geboren	Standdaarbuiten, 7 april 1921
Overleden	Amsterdam, 4 mei 2010
Geboorteland	Nederland
Beroep(en)	beeldhouwer, edelsmid
	RKD-profiel
Portaal	Kunst & Cultuur

Jan Antonij de Baat (Standdaarbuiten, 7 april 1921 – Amsterdam, 4 mei 2010) was een Nederlandse beeldhouwer en edelsmid.

Leven en werk

Hij was zoon van Maria Cecilia de Vos en Jan Antonij de Baat. Hij was tussen 1947 en 1954 (echtscheiding) getrouwd met Martha van der Veen. In dat laatste jaar hertrouwde hij met Elisabeth Adriana van der Lek. Zoon Wouter de Baat werd eveneens kunstenaar.^[1]

De Baat leerde zichzelf na de Tweede Wereldoorlog beeldhouwen, waarbij hij zich liet beïnvloeden door beeldhouwers als Marino Marini, Henry Moore en Ossip Zadkine. De Baat werd eind jaren tachtig hoofddocent beeldhouwen aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam.

Hij maakte in opdracht van het gemeentebestuur van de stad Groningen een beeld van het Peerd van Ome Loeks. Het gemeentebestuur was aanvankelijk niet gecharmeerd van het resultaat, maar toch werd het in 1959 geplaatst op het plein voor het Centraal Station en het is sindsdien een beeldbepaler voor Groningen geworden. De Baat heeft zich later gedistantieerd van dit werk, omdat hij het te figuratief vond.

Nationale roem verwierf hij met zijn bevrijdingsmonument Amsterdam dankt zijn Canadezen (1980): de wapperende stalen wimpel oprijzend uit het gazon in de Apollolaan. De Baat heeft zich gespecialiseerd in monumentale kunst, veelal uitgevoerd in roestvast staal of natuursteen. Zijn werk, te typeren als abstract expressionisme, bestaat uit meer dan veertig beelden in de openbare ruimte in Nederland.

De Baat overleed in 2010 op 89-jarige leeftijd.