Zuidelijke rotspinguïn
| Zuidelijke rotspinguïn IUCN-status: Kwetsbaar[1] (2020) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Volwassen zuidelijke pinguïn op de Falklandeilanden. | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Eudyptes chrysocome (Forster, 1781) | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Zuidelijke rotspinguïn op  Wikispecies
| |||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||
| |||||||||||||
De zuidelijke rotspinguïn, rotsspringer of geelkuifpinguïn (Eudyptes chrysocome synoniem: Eudyptes crestatus) is een pinguïnsoort die nauw verwant is aan de macaronipinguïn (E. chrysolophus). Op de Falklandeilanden zijn bastaards en gemengde paren aangetroffen.
Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
De vogel is 51 tot 62 cm lang en weegt 2 tot 3,8 kg. Het is een relatief kleine soort kuifpinguïn, van boven zwart tot blauwzwart en van onder wit. De gele kuif is relatief smal en loopt van het voorhoofd als een wenkbrauwstreep boven het oog en vormt achter het oog een losse lichtgele pluim die afhangt. Ook de zwarte veren op de kruin vormen een korte kuif die zorgt voor een karakteristiek kopvorm. De snavel is oranje tot roodachtig en de poten zijn lichtroze. De ondersoort E. c. filholi verschilt iets omdat op de snavel een roze vlies aan de basis zit.[2]
Verspreiding en leefgebied[bewerken | brontekst bewerken]
De soort telt twee ondersoorten:[3]
- E. c. chrysocome: van Kaap Hoorn tot de Falklandeilanden.
- E. c. filholi: de Kerguelen en de subarctische eilanden van Nieuw-Zeeland, d.w.z.van de Prins Edwardeilanden tot de Antipodeneilanden.
Buiten de broedtijd verblijven pinguïns in open zee. De broedkolonies liggen op kale stenige hellingen en stranden, in lavavelden, soms een beetje met graspollen begroeid en meestal dicht bij zee.[2]
Status[bewerken | brontekst bewerken]
De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 1,23 miljoen paren. Alleen al op de Falklandeilanden zijn 55 kolonies. Maar de aantallen broedparen nemen af op plaatsen die goed zijn onderzocht. Op grond van dit onderzoek wordt aangenomen dat de zuidelijke rotspinguïn in de afgelopen 37 jaar (drie generaties) met 34% is afgenomen.Wat precies oorzaken zijn, is niet duidelijk. In gebieden die binnen het grondgebied van Chili vallen, worden nog pinguïns gevangen en gedood om als aas te gebruiken bij de vangst van krabben. Op sommige eilanden zijn grazers zoals konijnen of herten actief en ook kunnen besmettelijke ziekten of olievervuiling plaatselijk een bedreiging vormen. Om deze redenen staat de zuidelijke rotspinguïn kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
|