Sterhyacint

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Scilla (geslacht))
Sterhyacint
Scilla bifolia (vroege sterhyacint)
Taxonomische indeling
Rijk:Plantae (Planten)
Stam:Embryophyta (Landplanten)
Klasse:Spermatopsida (Zaadplanten)
Clade:Bedektzadigen
Clade:Eenzaadlobbigen
Orde:Asparagales
Familie:Asparagaceae
Onderfamilie:Scilloideae [ APG III]
geslacht
Scilla
L. (1753)
Typesoort
Scilla bifolia L.
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Sterhyacint op Wikispecies Wikispecies
Portaal  Portaalicoon   Biologie

Sterhyacint (Scilla) is een geslacht van overblijvende planten. Het geslacht werd traditioneel in de leliefamilie geplaatst (onder meer Heukels' Flora van Nederland volgde die opvatting tot en met de 21e editie). In het APG II-systeem uit 2003 werd het in de hyacintenfamilie geplaatst. Sinds APG-III wordt deze familie, en dus ook dit geslacht, in de aspergefamilie ondergebracht. De 23e en 24e editie van Heukels' Flora volgen die laatste opvatting. Het geslacht telt ongeveer 90 soorten.

Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]

Het zijn bolgewassen die meestal in het voorjaar bloeien, maar er zijn ook enkele herfstsoorten bekend. De bloemen zijn meestal blauw, maar ook wit, roze en paars komen voor. De soorten groeien in bossen, duinen, subalpiene weilanden, en kusten in de oude wereld.

Bloemdiagram[bewerken | brontekst bewerken]

Naam[bewerken | brontekst bewerken]

De naam "Scilla" is afkomstig uit het Grieks (σκιλλα), en wordt vertaald als zee-ajuin of zee-ui met langwerpige bollen. Clusius vermeldt dat Plinius de Oudere de naam al voor dit geslacht van planten gebruikte.[1]

Taxonomie[bewerken | brontekst bewerken]

Verschillende Afrikaanse soorten die vroeger in dit geslacht waren ondergebracht, worden nu in het geslacht Ledebouria geplaatst. Zo draagt de kamerplant die voorheen de naam Scilla violacea Hutch. (1932) of Scilla socialis Baker (1870) droeg nu de naam Ledebouria socialis (Baker) Jessop.

Kew's Checklist vermeldt voorjaar 2020 de volgende soorten:

Scilla non-scripta wordt tegenwoordig door veel botanici als Hyacinthoides non-scripta in het geslacht Hyacinthoides geplaatst.

Cultuur en gebruik[bewerken | brontekst bewerken]

Veel soorten worden in tuinen gekweekt vanwege hun voorjaarsbloemen.