Slijmprikken
Slijmprikken | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() | |||||||||||
Slijmprik Eptatretus stoutii | |||||||||||
Taxonomische indeling | |||||||||||
| |||||||||||
Familie | |||||||||||
Myxinidae | |||||||||||
Afbeeldingen op ![]() | |||||||||||
Slijmprikken op ![]() | |||||||||||
|
De slijmprikken (Myxinidae) zijn een familie van aalvormige zeedieren. Zij zijn de enige bekende, levende dieren die over een schedel maar geen wervelkolom beschikken. Samen met lampreien behoren slijmprikken tot de kaakloze vissen en vormen een zustergroep van kaakdieren. Slijmprikken zijn waarschijnlijk de vroegste nog levende gewervelden, al hebben ze alleen een schedel en slechts rudimentaire wervels en geen wervelkolom. Hedendaagse slijmprikken verschillen weinig met die van 300 miljoen jaar geleden.
Dit waterorganisme behoort tot de klasse van Myxini, ook bekend als Hyperotreti. Deze vissen scheiden een kleverig slijm af. Ze maken zichzelf schoon door zich in een knoop te wringen en zo het slijm af te schrapen.
Slijmprikken worden in Japan gegeten en van hun huid wordt in Korea aal-leer gemaakt.
Deze dieren kwamen in de belangstelling door een onderzoek naar de genetische verwantschap tussen chordadieren. Daarnaast is bekend dat het slijmvezels bevat die lijken op spinnenzijde.
Lichaamsbouw
Slijmprikken worden gemiddeld een halve meter lang. De grootste bekende soort is Eptatretus goliath, waarvan een exemplaar bekend is met een lengte van 127 cm. De kleinste soorten behoren tot het geslacht Myxine en hiervan zijn er enkele die niet groter dan 18 cm worden.
Slijmprikken hebben een langgerekt, aalachtig lichaam met een peddelvormige staart. Hun schedel bestaat hoofdzakelijk uit kraakbeen en tandachtige structuren uit keratine. Ze beschikken over een gesloten bloedsomloop met de laagste bloeddruk en het hoogste bloedvolume onder gewervelden. Naast het primaire hart heeft de slijmprik nog een poorthart dat bloed pompt naar de leverpoortader. Als vroege gewervelde heeft het ook al endotheel als bedekking van de bloedvaten. Daarnaast hebben slijmprikken ook een onder gewervelden uniek systeem van interne kieuwen die vervat zijn in kieuwzakjes.
De kleur van de vis is sterk soortafhankelijk, variërend van roze tot blauwgrijs, al dan niet met zwarte en/of witte vlekken. De ogen zijn matig tot zwak ontwikkeld. Slijmprikken hebben geen echte vinnen. De mond van slijmprikken bevat doorgaans vele kamvormige tanden die vastzitten op een kraakbeenplaat. Ze worden gebruikt om voedsel te grijpen en het in de richting van de keelholte te stuwen.
Voortplanting
Over de voortplanting van slijmprikken is nog maar weinig bekend. Het sexratio van veel soorten staat merkwaardig genoeg op 100:1 in het voordeel van de vrouwtjes. Om die reden wordt vermoedt dat slijmprikken hermafrodiet zouden kunnen zijn en dat ze dus zowel een eierstok als een testikel bezitten. Tevens wordt vermoed dat in sommige gevallen de eierstok pas actief wordt nadat de vis een bepaalde leeftijd bereikt heeft, of wanneer de vis een bepaald signaal uit zijn omgeving opneemt.
Afhankelijk van de soort leggen deze vissen 1–2, tot 20–30 stevige eitjes. Bij sommige soorten gaan de ouderdieren zich na het leggen ook rond hun eitjes krullen. Het is echter niet zeker of dit broedgedrag is. In tegenstelling tot lampreien kennen slijmprikken geen larvaal stadium.
Taxonomie
Er zijn 81 soorten beschreven in 6 genera.[1]
- Onderfamilie Eptatretinae
- Geslacht Eptatretus[2]
- Eptatretus aceroi Polanco Fernandez & Fernholm, 2014
- Eptatretus alastairi Mincarone & Fernholm, 2010
- Eptatretus ancon (Mok, Saavedra-Diaz & Acero, 2001)
- = Quadratus ancon Mok, Saavedra-Diaz & Acero, 2001
- Eptatretus astrolabium Fernholm & Mincarone, 2010
- Eptatretus atami (Dean, 1904)
- = Paramyxine atami Dean, 1904
- Eptatretus bischoffii (Schneider, 1880)
- Eptatretus bobwisneri Fernholm, Norén, Kullander, Quattrini, Zintzen, Roberts, Mok & Kuo, 2013
- = Eptatretus wisneri McMillan, 1999
- Eptatretus burgeri (Girard, 1855)
- Eptatretus caribbeaus Fernholm, 1982
- Eptatretus carlhubbsi (McMillan and Wisner, 1984)
- Eptatretus cheni (Shen & Tao, 1975)
- = Paramyxine cheni Shen & Tao, 1975
- Eptatretus chinensis Kuo and Mok, 1994
- Eptatretus cirrhatus (Forster, 1801)
- Homea banksii Fleming, 1822
- Eptatretus deani (Evermann & Goldsborough, 1907)
- Eptatretus eos Fernholm, 1991
- Eptatretus fernholmi (Kuo, Huang & Mok, 1994)
- = Paramyxine fernholmi Kuo, Huang & Mok, 1994
- Eptatretus fritzi Wisner & McMillan, 1990
- Eptatretus goliath Mincarone & Stewart, 2006
- Eptatretus grouseri McMillan, 1999
- Eptatretus hexatrema (Müller, 1836)
- Eptatretus indrambaryai Wongratana, 1983
- Eptatretus lakeside Mincarone & McCosker, 2004
- Eptatretus laurahubbsae McMillan and Wisner, 1984
- Eptatretus longipinnis Strahan, 1975
- Eptatretus lopheliae Fernholm & Quattrini, 2008
- Eptatretus luzonicus Fernholm, Norén, Kullander, Quattrini, Zintzen, Roberts, Mok & Kuo, 2013
- = Eptatretus fernholmi McMillan & Wisner, 2004
- Eptatretus mcconnaugheyi Wisner & McMillan, 1990
- Eptatretus mccoskeri McMillan, 1999
- Eptatretus mendozai Hensley, 1985
- Eptatretus menezesi Mincarone, 2000
- Eptatretus minor Fernholm and Hubbs, 1981
- Eptatretus moki (McMillan & Wisner, 2004
- = Paramyxine moki McMillan & Wisner, 2004
- Eptatretus multidens Fernholm and Hubbs, 1981
- Eptatretus nanii Wisner and McMillan, 1988
- Eptatretus nelsoni (Kuo, Huang & Mok, 1994)
- = Paramyxine nelsoni Kuo, Huang & Mok, 1994
- Eptatretus octatrema (Barnard, 1923)
- Eptatretus okinoseanus (Dean, 1904)
- Eptatretus polytrema (Girard, 1855)
- Eptatretus profundus (Barnard, 1923)
- Eptatretus sheni (Kuo, Huang & Mok, 1994)
- = Paramyxine sheni Kuo, Huang & Mok, 1994
- Eptatretus sinus Wisner & McMillan, 1990
- Eptatretus springeri (Bigelow & Schroeder, 1952)
- = Paramyxine springeri' Bigelow & Schroeder, 1952
- Eptatretus stoutii (Lockington, 1878)
- Eptatretus strahani McMillan and Wisner, 1984
- Eptatretus strickrotti Møller & Jones, 2007
- Eptatretus taiwanae (Shen & Tao, 1975)
- = Paramyxine taiwanae Shen & Tao, 1975
- Eptatretus walkeri (McMillan & Wisner, 2004)
- = Paramyxine walkeri McMillan & Wisner, 2004
- Eptatretus wayuu (Mok, Saavedra-Diaz & Acero, 2001)
- = Paramyxine wayuu Mok, Saavedra-Diaz & Acero, 2001
- Eptatretus wisneri (Kuo, Huang & Mok, 1994)
- = Paramyxine wisneri Kuo, Huang & Mok, 1994
- Eptatretus yangi (Teng, 1958)
- = Paramyxine yangi Teng, 1958
- Geslacht Eptatretus[2]
- Onderfamilie Myxininae
- Geslacht Myxine[3]
- Myxine affinis Günther, 1870
- Myxine australis Jenyns, 1842
- Myxine capensis Regan, 1913
- Myxine circifrons Garman, 1899
- Myxine debueni Wisner & McMillan, 1995
- Myxine dorsum Wisner & McMillan, 1995
- Myxine fernholmi Wisner & McMillan, 1995
- Myxine formosana Mok & Kuo, 2001
- Myxine garmani Jordan & Snyder, 1901
- Myxine glutinosa Linnaeus, 1758
- Myxine hubbsi Wisner & McMillan, 1995
- Myxine hubbsoides Wisner & McMillan, 1995
- Myxine ios Fernholm, 1981
- Myxine jespersenae Møller, Feld, Poulsen, Thomsen & Thormar, 2005
- Myxine knappi Wisner & McMillan, 1995)
- Myxine kuoi Mok, 2002
- Myxine limosa Girard, 1859
- Myxine mccoskeri Wisner & McMillan, 1995
- Myxine mcmillanae Hensley, 1991
- Myxine paucidens Regan, 1913
- Myxine pequenoi Wisner & McMillan, 1995
- Myxine robinsorum Wisner & McMillan, 1995
- Myxine sotoi Mincarone, 2001
- Geslacht Nemamyxine[4]
- Nemamyxine elongata Richardson, 1958
- Nemamyxine kreffti McMillan & Wisner, 1982
- Geslacht Neomyxine[5]
- Neomyxine biniplicata (Richardson & Jowett, 1951)
- Geslacht Notomyxine[6]
- Notomyxine tridentiger Garman, 1899)
- Geslacht Myxine[3]
Zie ook
Externe links
- ↑ Eschmeyer, W.N.(ed). CATALOG OF FISHES: GENERA, SPECIES, REFERENCES. Geraadpleegd 06-06-2015
- ↑ (en) Eptatretus. FishBase. Ed. Rainer Froese and Daniel Pauly. Juli 2010 version. N.p.: FishBase, 2010.
- ↑ (en) Myxine. FishBase. Ed. Rainer Froese and Daniel Pauly. Juli 2010 version. N.p.: FishBase, 2010.
- ↑ (en) Nemamyxine. FishBase. Ed. Rainer Froese and Daniel Pauly. Juli 2010 version. N.p.: FishBase, 2010.
- ↑ (en) Neomyxine. FishBase. Ed. Rainer Froese and Daniel Pauly. Juli 2010 version. N.p.: FishBase, 2010.
- ↑ (en) Notomyxine. FishBase. Ed. Rainer Froese and Daniel Pauly. Juli 2010 version. N.p.: FishBase, 2010.