Australische vuurstuitwaaierstaart
Vuurstuitwaaierstaart IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2013) | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() | |||||||||||||
Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
Soort | |||||||||||||
Rhipidura rufifrons (Latham, 1801) | |||||||||||||
Afbeeldingen op ![]() | |||||||||||||
Vuurstuitwaaierstaart op ![]() | |||||||||||||
|
De vuurstuitwaaierstaart (Rhipidura rufifrons) is een waaierstaart. De vogel komt voor in het oosten van Indonesië, Australië, Papoea-Nieuw-Guinea en de Salomonseilanden.
Kenmerken
Het is een zangvogel van ongeveer 15 -16,5 cm lengte. De vogel is van boven grijsbruin; de stuit en de bovenkant van de staart zijn warm roodbruin. De vogel heeft een zwart kraagje dat uitloopt in donkere spikkels op de borst. De keel is helderwit. Kenmerkend is een oranjerode vlek op het voorhoofd. De waaiervormige staart is van onder donkergrijs met witte uiteinden aan de staartpennen.[2] Bij ondersoorten die in Nieuw-Guinea voorkomen, ontbreekt de rode vlek op het voorhoofd. Dit is een kenmerk van de Australische ondersoorten die overigens in de (zuidelijke) winter ook wel in Nieuw-Guinea worden gezien.[3]
Taxonomie
Tot in de jaren 1990 is de arafurawaaierstaart een ondersoort (Rhipidura rufifrons dryas).[4] De vuurstuitwaaierstaart kent een groot aantal endemische ondersoorten op diverse kleine eilanden.
Verspreiding en leefgebied
Het is een vogel van dichte ondergroei in een groot aantal typen bos, meestal vochtig tropisch regenbos, maar ook mangrove, moessonbos, gebieden met struikgewas langs kusten, vegetaties langs waterlopen, soms ook (tijdens de trek) in open terrein bij boerderijen, tuinen en steden.[2]
Dit is de opsplitsing volgens de IOC World Bird List:[5]
- Rhipidura rufifrons (Latham, 1802)
- Rhipidura rufifrons torrida Wallace, 1865 (Noord-Molukken)
- Rhipidura rufifrons uraniae Oustalet, 1881 (Uitgestorven op Guam,(Marianen)
- Rhipidura rufifrons saipanensis Hartert, 1898 (Marianen)
- Rhipidura rufifrons mariae Baker, RH, 1946 (Marianen)
- Rhipidura rufifrons versicolor Hartlaub & Finsch, 1872 (Yap, Carolinen)
- Rhipidura rufifrons agilis Mayr, 1931 (Santa Cruz-eilanden)
- Rhipidura rufifrons melanolaema Sharpe, 1879 (Santa Cruz-eilanden)
- Rhipidura rufifrons utupuae Mayr, 1931 (Santa Cruz-eilanden)
- Rhipidura rufifrons commoda Hartert, 1918 (Salomonseilanden)
- Rhipidura rufifrons granti Hartert, 1918 (Salomonseilanden)
- Rhipidura rufifrons brunnea Mayr, 1931 (Salomonseilanden)
- Rhipidura rufifrons rufofronta Ramsay, E.P., 1879 (Salomonseilanden)
- Rhipidura rufifrons ugiensis Mayr, 1931 (Salomonseilanden)
- Rhipidura rufifrons russata Tristram, 1879 (Salomonseilanden)
- Rhipidura rufifrons kuperi Mayr, 1931 (Salomonseilanden)
- Rhipidura rufifrons louisiadensis Hartert, 1899 (Louisiaden, Nieuw-Guinea)
- Rhipidura rufifrons intermedia North, 1902 (Oost-Australië)
- Rhipidura rufifrons rufifrons (Latham, 1802) (Zuidoost-Australië)
Status
De vuurstuitwaaierstaart heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. De indruk bestaat dat de aantallen teruglopen. Echter, het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze waaierstaart als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
- ↑ a b (en) Vuurstuitwaaierstaart op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ a b (en) Pizzey, G & R. Doyle, 1980. A field guide to the birds of Australia. Collins, Sydney.
- ↑ (en) Beehler, B.M., T.K. Pratt & D.A.Zimmerman 1986. Birds of New Guinea. Princeton University Press. ISBN 0-691-02394-8.
- ↑ Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World, 1991
- ↑ (en) Gill, F., Wright, M. & Donsker, D. (2012). IOC World Bird Names (version 3.1.