World Cup of Golf 2011

World Cup of Golf
Officiële naam	Omega Mission Hills World Cup
Plaats	China
Golfbaan	Mission Hills Golf Club, Hainan
Tour(s)	Europese Tour
Datum	24-27 november 2011
Deelnemers	28 landen
Prijzengeld	$7.500.000
Titelhouder	Ierland
Winnaar	Verenigde Staten
Portaal	Golf

Dit artikel staat op een nalooplijst. Als de inhoud op verifieerbaarheid gecontroleerd is, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dat ook aan op de betreffende nalooplijst. Bekijk ook de bewerkingsgeschiedenis om te zien of anderen hier al aan gewerkt hebben.

De 56ste editie van de World Cup of Golf, officieel de Omega Mission Hills World Cup, werd niet in 2010 gespeeld maar pas weer in 2011, nadat in maart 2010 door de Amerikaanse PGA bekend werd gemaakt dat de World Cup in de toekomst alleen in de oneven jaren gespeeld zal worden. Zo wordt er rekening gehouden met de golfsport die vanaf 2016 op de Olympische Spelen wordt gespeeld. De Verenigde Staten hebben de Cup 23 keer gewonnen.

Van 24-27 november 2011 werd de World Cup niet zoals voorheen op Mission Hills Shenzhen bij Hongkong gespeeld maar op het Mission Hills Resort op Hainan, een Chinees eiland in de Zuid-Chinese Zee.

Het prijzengeld was gestegen van $5.500.000 naar $7.500.000. De twee winnaars kregen hiervan ieder $1.200.000.

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Er deden 28 landen mee, hiervan hadden achttien landen zich automatisch gekwalificeerd doordat zij een speler hadden in de top van de Official World Golf Ranking op een vastgestelde datum, in 2011 was dat 8 juli. Deze 18 spelers mochten zelf een partner uitzoeken die voor 22 augustus bekend moest worden gemaakt.
Nederland stond met Joost Luiten net als 19de nationaliteit op de rangorde en moest zich dus kwalificeren om mee te doen. Bij het Europese kwalificatietoernooi, dat op de Estorian Golf & Country Club werd gespeeld, deden elf landenteams mee, w.o. het Nederlandse team, dat uit Robert-Jan Derksen en Joost Luiten bestond. De drie beste landen mochten aan de World Cup meedoen.

Teams[bewerken | brontekst bewerken]

Er deden 28 landen mee. Ierland en Fiji behoorden tot de top-18 maar deden niet mee. Thomas Bjørn, die in 2011 de Commercialbank Qatar Masters, het Johnnie Walker Championship op Gleneagles en het Omega European Masters won, had een blessure en werd vervangen door Thorbjørn Olesen.

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

De opening ging gepaard met speeches, Chinese dansen en Chinees vuurwerk. Het was de vijfde keer dat de World Cup op een baan van Mission Hills werd gespeeld. De oprichter van Mission Hills, Dr David Chu, overleed in het afgelopen jaar en werd herdacht.

Ronde 1

De eerste ronde werd als 4-ball gespeeld, de partners speelden ieder de gehele hole, daarna werd alleen de laagste score van de partners genoteerd.
Richard Green en Brendan Jones van Australië waren als derde gestart en namen met een score van -11 de eerste plaats in. Nederland startte een uur later samen met de Verenigde Staten; beiden maakten -8 hetgeen lange tijd goed was voor een gedeeld tweede plaats. Later werden ze ingehaald door Ierland en Schotland.

Ronde 2

De tweede ronde werd als foursome gespeeld: de partners speelden samen met 1 bal, ze sloegen om de beurt af en om de beurt verder. Deze spelvorm wordt moeilijker gevonden en de scores zijn meestal hoger. Nederland speelde met Ierland in de voorlaatste partij.
De stand van de eerste drie plaatsen bleef tot de laatste hole hetzelfde gebleven, maar daar maakte Australië en Schotland een bogey. Australië moest daarna zijn eerste plaats delen met Ierland en Schotland kwam alleen op de derde plaats. Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en Spanje delen de vierde plaats waardoor Nederland nu op de gedeeld 7de plaats is gekomen.

Ronde 3

Er werd weer als 4-ball gespeeld. Nederland speelde met de Chinezen. Derksen en Luiten maakten een mooie bogey-vrije ronde van -8 en stegen naar de 6de plaats. Het Amerikaanse team maakte tien birdies en steeg naar de 2de plaats, waar Zuid-Afrika en Duitsland na elf birdies ook al stonden.

Ronde 4

De laatste ronde was weer foursome. Nederland begon mooi en stond na zeven holes op -4, daarna ging het minder goed maar ze eindigden met drie birdies en dat bracht hun op de vierde plaats, zij waren de beste van de niet automatisch gekwalificeerde landen. Engeland maakte een schitterende score van -9, het toernooirecord voor de foursome, en klommen naar de tweede plaats. De Belgen hadden goede rondes met de 4-ball gemaakt maar hadden kennelijk moeite met de foursome-rondes.
Matt Kuchar en Gary Woodland hadden vanaf hole 13 twee slagen voorsprong op het team van Engeland, dat toen al binnen was, en Duitsland, dat twee holes voor hun speelde. Dat bleef zo, de Amerikanen wonnen de World Cup voor de 24ste keer.

Land	Spelers	Dag 1		Stand	Dag 2		Totaal	Stand	Dag 3		Totaal	Stand	Dag 4		Totaal	Stand
Top 18
Verenigde Staten	Matt Kuchar en Gary Woodland	64	-8	T4	70	-2	-10	T4	63	-9	-19	T2	67	-5	-24	1
Duitsland	Martin Kaymer en Alex Cejka	65	-7	T6	71	-1	-8	T10	61	-11	-19	T2	69	-3	-22	T2
Engeland	Ian Poulter en Justin Rose	66	-6	T10	69	-3	-9	T7	68	-4	-13	T14	63	-9	-22	T2
Australië	Richard Green en Brendan Jones	61	-11	1	70	-2	-13	T1	67	-5	-18	5	69	-3	-21	T4
Noord-Ierland	Graeme McDowell en Rory McIlroy	63	-9	T2	68	-4	-13	T1	64	-8	-21	1	72	par	-21	T4
Schotland	Martin Laird en Stephen Gallacher	63	-9	T2	69	-3	-12	3	69	-3	-15	T9	66	-6	-21	T4
Wales	Jamie Donaldson en Rhys Davies	67	-5	T19	69	-3	-8	T10	65	-7	-15	T9	67	-5	-20	8
Zuid-Korea	Sung-joon Park en Hyung-sung Kim	66	-6	T10	71	-	-7	T19	64	-8	-15	T9	68	-4	-19	T9
Spanje	Alvaro Quiros en Miguel Angel Jiménez	65	-7	T6	69	-3	-10	T4	68	-4	-14	T12	67	-5	-19	T9
Zuid-Afrika	Charl Schwartzel en Louis Oosthuizen	68	-4	T22	68	-4	-8	T10	61	-11	-19	T2	74	+2	-17	12
Denemarken	Anders Hansen en Thorbjørn Olesen	65	-7	T6	72	par	-7	T19	68	-4	-11	T21	67	-5	-16	T13
Italië	Francesco Molinari en Edoardo Molinari	67	-5	T19	69	-3	-8	T10	64	-8	-16	T7	74	+2	-14	17
Japan	Tetsuji Hiratsuka en Yuta Ikeda	66	-6	T10	70	-2	-8	T10	66	-6	-14	T12	74	+2	-12	T20
Colombia	Camilo Villegas en Manuel Villegas	65	-7	T6	76	+4	-3	T24	64	-8	-11	T21	73	+1	-10	T23
Zweden	Robert Karlsson en Alexander Norén	66	-6	T10	74	+2	-4	23	66	-6	-10	T23	73	+1	-9	25
België	Nicolas Colsaerts en Jérôme Theunis	67	-5	T19	77	+5	par	27	68	-4	-4	27	84	+12	+8	28
Ierland	heeft afgezegd
Fiji	heeft afgezegd
Gekwalificeerde landen
Nederland	Robert-Jan Derksen en Joost Luiten	64	-8	T4	71	-1	-9	T7	64	-8	-17	6	68	-4	-21	T4
Zimbabwe	Brendon de Jonge en Bruce McDonald	66	-6	T10	70	-2	-8	T10	67	-5	-13	14	67	-5	-18	11
Mexico	José de Jesus Rodríguez en Oscar Serna	66	-6	T10	69	-3	-9	T7	65	-7	-16	T7	72	par	-16	T13
Frankrijk	Grégory Bourdy en Raphaël Jacquelin	66	-6	T10	70	-2	-8	T10	68	-4	-12	T15	68	-4	-16	T13
Nieuw-Zeeland	Michael Hendry en Gareth Paddison	66	-6	T10	68	-4	-10	T4	68	-4	-14	T12	71	-1	-15	16
China	Wen-chong Liang en Xin-jun Zhang	68	-4	T22	68	-4	-8	T10	68	-4	-12	T15	71	-1	-13	T18
Thailand	Thongchai Jaidee en Aphibarnrat Kiradech	66	-6	T10	70	-2	-8	T10	68	-4	-12	T15	71	-1	-13	T18
Oostenrijk	Florian Praegant en Roland Steiner	69	-3	26	72	par	-3	T24	65	-7	-10	T23	70	-2	-12	T20
Portugal	Ricardo en Hugo Santos	70	-2	27	68	-4	-6	21	66	-6	-12	T15	72	par	-12	T20
Brazilië	Adilson da Silva en Lucas Lee	68	-4	T22	71	-1	-5	22	67	-5	-10	T23	72	par	-10	T23
Singapore	Chih-Bing Lam en Mardan Mamat	68	-4	T22	75	+3	-1	26	65	-7	-8	26	74	+2	-6	25
Guatemala	Pablo Ancuna en José Toudo	75	+3	28	74	+2	+5	28	66	-6	-1	28	70	-2	-3	27

Leider		Toernooirecord voor 4-ball		Toernooirecord voor foursome

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]