Simoesjir: verschil tussen versies
Nieuw vertaald uit het Engels. Labels: Visuele tekstverwerker Link naar doorverwijspagina |
(geen verschil)
|
Versie van 7 aug 2022 04:08
| Eiland van Rusland | |
|---|---|
| |
| Locatie | |
| Land | Rusland |
| Locatie | Zee van Ochotsk |
| Coördinaten | 46° 58′ NB, 152° 2′ OL |
| Algemeen | |
| Oppervlakte | 227.6 km2 |
| Inwoners | 0 |
| Hoogte | 1540 m |
| Foto's | |
| |
| NASA foto van Simoesjir | |
Simoesjir (Russisch: Симушир; Simušir, Japans: 新知島; Shinchi-jima , Aino シムシㇼ; Shimushir), wat Groot Eiland in Aino betekent, is een onbewoond vulkanisch eiland nabij het midden van de Koerilen in de Zee van Ochotsk in het noordwesten van de Stille Oceaan . Het stond voorheen bekend als Marikan. [1]
Geschiedenis
Ten tijde van het eerste Europees contact werd Simoesjir bewoond door de Ainu . Het eiland staat op een officiële kaart uit 1644 met de territoria van het Matsumae-domein, een feodaal domein uit de Edoperiode van Japan, en deze eigendommen werden officieel bevestigd door het Tokugawa-shogunaat in 1715. De Russische ontdekkingsreiziger Gerasim Izmailov strandde in het begin van de jaren 1770 op Simoesjir. Soevereiniteit ging aanvankelijk naar Rusland onder de voorwaarden van het Verdrag van Shimoda, maar werd teruggegeven aan het Japans Keizerrijk volgens het Verdrag van Sint-Petersburg, samen met de rest van de Koerilen-eilanden. Het eiland werd daaropvolgend beheerd als deel van het Simoesjir District van de Nemuro subprefectuur van Hokkaido. Kolonisten op het eiland hielden zich bezig met vissen en het fokken van poolvossen en rendieren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de burgerbevolking geëvacueerd naar de Japanse archipel en Simoesjir werd gelegerd door een detachement van het Japans Keizerlijk Leger. Het werd zonder weerstand aan de Sovjet-troepen overgegeven tijdens de Slag om de Koerilen-eilanden.
Onder de Sovjet-Unie werd de Broutonbaai tussen 1987 en 1994 door de marine gebruikt als geheime onderzeeboot basis en had het een bevolking van ongeveer 3000 mensen. De overblijfselen van de basis zijn duidelijk te zien op satellietbeelden. [2]
Tegenwoordig is het eiland onbewoond. Het wordt nu beheerd als onderdeel van de Oblast Sakhalin van de Russische Federatie .
Geologie
Simoesjir is zeer langwerpig en bestaat uit een reeks stratovulkanen . Het eiland heeft een lengte van 59 kilometer met een breedte van 13 kilometer en een oppervlakte van 227.6 vierkante kilometer. [3] Aan de noordkant van het eiland bevindt zich een half verzonken caldera, de Broutonbaai, met een diepte van slechts 2,5 meter bij de ingang tot 240 meter in het midden.
- Urataman (Russisch: Уратаман; Urataman, Japans: 三日月山; Mikazuki Yama), 878 meter hoog en met uitzicht op de Broutonbaai, is de noordelijkste stratovulkaan van het eiland. Verder zuidelijk heb je:
- Prevo (Russisch: влк. Прево: vlk. Prevo, Japans: 新知富士; Shimushiru Fuji), met een hoogte van 1,360 meter. De berg barstte uit aan het begin van de 19e eeuw en vormde daarbij een symmetrische kegel die leek op de berg Fuji . Op de top bevindt zich een 450 × 600 meter grote topkrater met een klein calderameer. Lavastromen vanaf de top bereiken beide kusten van het midden van Simoesjir. Er zijn slechts twee uitbarstingen van Prevo bekend. De grootste hiervan produceerde in de jaren 1760 pyroclastische stromen die alle vegetatie aan de voet van de vulkaan vernietigden. Zwakke explosieve activiteit vond plaats tijdens de meest recente uitbarsting, aan het begin van de 19e eeuw.
- Zavaritzki (Russisch: Вулкан Заварицкого; Vulkan Zavaritskogo, Japans: 緑湖カルデラ, Midoriko Karudera), met een hoogte van 624 meter en een calderameer van 2 × 3 kilometer. Verschillende jonge kegels en lavakoepels bevinden zich in de buurt van de oevers van het meer. Een lavakoepel, ontstaan in de uitbarstingen van 1916 en 1931, vormde een klein eiland in het noordelijke deel van het meer. In 1957 resulteerden explosieve uitbarstingen in een nieuwe lavakoepel van 350 meter breed en 40 meter hoog, waardoor het meer kromp.
- Milna (Russisch: Мильна; Mylʹna, Japans: 新知岳; Shimushiru Dake), met een hoogte van 1,540 meter, is het hoogste punt van het eiland. Deze vulkaan barstte uit in 1881 en in 1914. De buitenste flanken van de steile berg worden doorsneden door diepe geulen, met lavastromen die zich uitstrekken tot aan de zee. De drie kilometer brede caldera is door ijstijden aan de zuidkant doorbroken.
- Goriaschaia Sopka (Russisch: Горящая Сопка; Goryashtaya Sopka, Japans: 焼山; Yake Yama), met een hoogte van 891 meter, ligt aan de zuidwestkant van het eiland. Deze vulkaan barstte uit in 1881 en in 1914.
Klimaat
Ondanks zijn gematigde breedte, geeft de krachtige Oyashio op de westelijke flank van het lagedrukgebied bij de Aleoeten Simoesjir een koud en zeer nat subarctisch klimaat (Köppen Dfc) dat zelfs bijna kwalificeert als een poolklimaat (ET), wat in laaggelegen gebieden alleen zou worden verwacht op breedtegraden van ongeveer 20 graden of 2,200 kilometer verder naar het noorden. In tegenstelling tot typische subarctische of polaire klimaten zijn de winters echter slechts matig streng en is er geen permafrost, aangezien de gemiddelde jaartemperatuur rond de 2.8 °C ligt en de temperatuur nooit onder −22.2 °C is gedaald. De extreme winden, die in de winter gemiddeld met maar liefst 43 kilometer per uur waaien zorgen er echter voor dat het veel kouder aanvoelt.[4] De zomers zijn mild, maar buitengewoon bewolkt met mist op zes zevende van de dagen in de zomer [4] en minder dan 1.100 zonuren per jaar, wat vergelijkbaar is met Reykjavik of het extreem mistige Sichuanbekken. Zonneschijn is het meest waarschijnlijk in de natste maanden september en oktober, wanneer de zware regen de laaghangende mist verwijdert, maar heldere dagen zijn in elk jaargetijde uiterst zeldzaam.
| Weergemiddelden voor Simoesjir (1948-1997) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Maand | jan | feb | mrt | apr | mei | jun | jul | aug | sep | okt | nov | dec | Jaar |
| Hoogste maximum (°C) | 10,0 | 8,0 | 11,1 | 19,2 | 25,0 | 28,1 | 32,0 | 31,0 | 26,8 | 20,9 | 18,3 | 11,3 | 32,0 |
| Gemiddeld maximum (°C) | −2,5 | −3,0 | −1,4 | 3,3 | 7,2 | 9,1 | 12,5 | 14,7 | 13,8 | 10,1 | 4,6 | 0,1 | 5,7 |
| Gemiddelde temperatuur (°C) | −4,5 | −5,0 | −3,4 | 0,7 | 3,6 | 5,5 | 8,8 | 10,7 | 10,2 | 7,2 | 2,0 | −2,0 | 3,1 |
| Gemiddeld minimum (°C) | −6,9 | −7,4 | −5,9 | −1,9 | 0,7 | 2,6 | 5,4 | 7,2 | 6,8 | 3,9 | −0,7 | −4,5 | −0,1 |
| Laagste minimum (°C) | −22,2 | −22,2 | −19,0 | −11,8 | −5,0 | −6,1 | 0,3 | 0,6 | 0,0 | −7,2 | −12,8 | −18,9 | −22,2 |
| Neerslag (mm) | 74,2 | 81,9 | 82,0 | 88,6 | 112,3 | 72,1 | 96,5 | 121,5 | 163,9 | 151,3 | 132,9 | 91,6 | 1.268,8 |
| Zonuren (uur/dag) | 31,0 | 44,8 | 86,8 | 117,0 | 124,0 | 111,0 | 102,3 | 102,0 | 132,0 | 130,2 | 60,0 | 33,0 | 89,7 |
| Regendagen (dag) | 21,1 | 17,9 | 15,3 | 11,5 | 11,1 | 9,0 | 11,1 | 11,7 | 11,6 | 13,6 | 16,9 | 20,5 | 171,3 |
| Bron: HKO (precipitation days)[5] | |||||||||||||
Fauna
In de lente nestelen de kuif- en de dwergalk, het Vale stormvogeltje en de Japanse aalscholver op het eiland. [6]
Referenties
Literatuur
|
· 
· 