Christine Van Broeckhoven
| Christine Van Broeckhoven | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 9 april 1953 Antwerpen | |||
| Nationaliteit | .svg){kind=small} Belgisch
| |||
| Beroep | moleculair biologe, hoogleraar, politica | |||
| Bekend van | alzheimeronderzoek | |||
| Overig | ||||
| Politiek | sp.a | |||
| ||||
Christine Van Broeckhoven (Antwerpen, 9 april 1953) is een Belgische moleculair biologe en voormalig politica voor de sp.a.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Als hoogleraar onderzoekt zij alzheimer, andere ziekten die leiden tot dementie en de samenhang met bepaalde zenuwziekten zoals de bipolaire stoornis en de ziekte van Huntington. In het midden van de jaren 80 van de vorige eeuw maakte zij gebruik van de hersenbank van het Instituut Born-Bunge (IBB) dat al in 1933 in Antwerpen werd opgericht.[1] Ze werkte hier mee aan talrijke publicaties.[2]
Ze promoveerde tot doctor in 1980. Ze heeft sinds 1983 haar eigen laboratorium voor moleculaire genetica aan de Universiteit Antwerpen. Hier ging ze een feministisch getint personeelsbeleid voeren: positieve actie om meer vrouwen aan te nemen en aandacht voor de combinatie zorg en arbeid. Daarnaast werd ze ook wetenschappelijk directeur van het departement voor moleculaire genetica bij het Vlaams Instituut voor Biotechnologie (VIB).
Onder de 450 wetenschappelijk publicaties mee op haar naam behoren artikelen in Nature, Science en Nature Genetics. In 2006 schreef ze Brein & Branie. Ze is associate editor van het wetenschappelijk tijdschrift Genes, Brain and Behavior.
Van Broeckhoven ontving in 1993 de Amerikaanse Potamkin Prize uitgereikt door de American Academy of Neurology, in 1995 de Vijfjaarlijkse Prijs Joseph-Maisin voor Wetenschappelijk Onderzoek van het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek, in 2005 de Arkprijs van het Vrije Woord en in 2006 de L'Oréal-Unescoprijs voor vrouwen in de wetenschap. In 2011 ontving ze van het Europees Octrooibureau de European Inventor Award in de categorie Onderzoek voor haar Altzheimeronderzoek. Ze is grootofficier van de Leopoldsorde. In Frankrijk werd ze tot Ridder opgenomen in het Legioen van Eer. Sinds 1999 is ze geassocieerd lid van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten, sinds 2008 gewoon lid.
Van Broeckhoven werd lid van de raad van bestuur van de GIMV, een investeringsmaatschappij.[3] In de ranglijst van De Grootste Belg eindigde ze op de 46e plaats.[4] In 2011 is een documentaire over haar carrière uitgezonden op Canvas als eerste aflevering van Alles voor de wetenschap, een serie over zes Belgische wetenschappers van internationale allure.[5]
In mei 2012 kreeg Van Broeckhoven in New York de prestigieuze "Award for Medical Research" van de Metlife Foundation, een onderscheiding die wordt toegekend aan wetenschappers die belangrijk onderzoek hebben verricht in het begrijpen van alzheimer.[6][7] Ze was na Bart De Strooper de tweede Belg die deze prijs in ontvangst mocht nemen.
In 2014 werd Van Broeckhoven eredoctor aan de Universiteit Hasselt.[8]
In 2020 kreeg ze de Khalid Iqbal Award op de internationale conferentie van de Alzheimer Association.[9]
Politiek[bewerken | brontekst bewerken]
Van Broeckhoven voerde bij de federale verkiezingen van 2007 de lijst aan voor de Kamer van volksvertegenwoordigers voor de sp.a in de kieskring Antwerpen. Deze late sociaal-politieke roeping was geïnspireerd door haar eigen ervaring met werkloosheid: ze herhaalde met klem en plaatsvervangende schaamte voor de overheid dat ze haar loopbaan als onderzoekster aan de Antwerpse universiteit in het begin van de jaren 1980 is moeten beginnen als tewerkgestelde werkloze: ze werkte voor haar promotor Rupert De Wachter om redenen van "budgettaire beperkingen" in dit nepstatuut en een aanstelling met een passende verloning volgde pas na zo'n twee jaar.[10][11]
Ze werd bij de verkiezingen in de Kamer verkozen. Eerder was ze actief in een denktank van vijf personen die minister en partijleider Johan Vande Lanotte adviseerde. Haar parlementaire loopbaan was geen succes. Bij de verkiezingen van juni 2010 was ze geen kandidaat meer, hoewel ze de vierde plaats op de Senaatslijst aangeboden kreeg. Ze keerde vervolgens terug naar de wetenschap.[12]
Bronnen, noten en/of referenties
|