Grand Prix Formule 1 van Italië 1978

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Grand Prix Formule 1 van Italië 1978 werd gehouden op 10 september 1978 op Monza.

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Mario Andretti pakte de pole-position, met Gilles Villeneuve naast zich. De derde startplaats ging naar Jean-Pierre Jabouille, gevolgd door Niki Lauda en Ronnie Peterson.

Race[bewerken | brontekst bewerken]

De starter van de race was te enthousiast, waardoor hij de rode lichten al had aangezet voordat de laatste wagen stilstond op de grid. Verschillende auto's in het midden van het veld gingen daardoor te snel van start, waardoor te veel rijders te dicht bij elkaar kwamen te liggen. Op die manier gingen ze naar de chicane waardoor James Hunt botste met Peterson. Riccardo Patrese, Vittorio Brambilla, Hans-Joachim Stuck, Patrick Depailler, Didier Pironi, Derek Daly, Clay Regazzoni en Brett Lunger raakten allemaal betrokken bij dit ongeluk. Petersons wagen klapte hard tegen de vangrails en vatte hierop vlam. Hij zat gevangen in de vlammen, maar Hunt, Regazzoni en Depailler slaagden erin om hem uit het wrak te bevrijden waardoor hij slechts lichte brandwonden had. Hij werd op het asfalt gelegd, terwijl hij nog volledig bij kennis was. Hij had wel verwondingen aan beide benen. Het duurde twintig minuten voordat er medische hulp was: zowel Peterson als Brambilla, die een wiel tegen zijn hoofd had gekregen, werden naar het ziekenhuis in Milaan gebracht.

De race werd drie uur later herstart en ingekort tot 40 ronden vanwege het feit dat wanneer de race over de volle afstand verreden zou worden de bosrijke delen van de baan te donker zouden zijn om nog veilig te kunnen racen. Villeneuve kon voorbij Andretti gaan bij de herstart, maar beiden bleken een valse start gemaakt te hebben waardoor ze achteraf een minuut straftijd kregen. Andretti pakte de leiding met nog vijf ronden te gaan. Jean-Pierre Jabouille moest opgeven, waardoor Lauda derde werd voor John Watson, Carlos Reutemann, Jacques Laffite en Patrick Tambay. Deze finishten allemaal binnen een minuut van de winnaar, waardoor Andretti zesde werd en Villeneuve zevende. Andretti werd wereldkampioen maar doordat Peterson in het ziekenhuis lag, bleef de viering hiervan beperkt.

Na een operatie van Peterson traden er complicaties op en hij stierf uiteindelijk aan een embolie.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Positie Nummer Rijder Team Ronden Tijd/Opgave Startplaats Punten
1 1 Vlag van Oostenrijk Niki Lauda Brabham-Alfa Romeo 40 1:07:04.54 4 9
2 2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Watson Brabham-Alfa Romeo 40 +1,48 s 7 6
3 11 Vlag van Argentinië Carlos Reutemann Ferrari 40 +20,47 s 11 4
4 26 Vlag van Frankrijk Jacques Laffite Ligier-Matra 40 +37,53 s 8 3
5 8 Vlag van Frankrijk Patrick Tambay McLaren-Ford 40 +40,39 s 19 2
6 5 Vlag van Verenigde Staten Mario Andretti Lotus-Ford 40 +46,33 s 1 1
7 12 Vlag van Canada Gilles Villeneuve Ferrari 40 +48,48 s 2
8 14 Vlag van Brazilië Emerson Fittipaldi Fittpaldi-Ford 40 +55,24 s 13
9 29 Vlag van Brazilië Nelson Piquet McLaren-Ford 40 +1:06.83 24
10 22 Vlag van Ierland Derek Daly Ensign-Ford 40 +1:09.11 18
11 4 Vlag van Frankrijk Patrick Depailler Tyrrell-Ford 40 +1:16.57 16
12 20 Jody Scheckter Wolf-Ford 39 +1 Ronde 9
13 27 Vlag van Australië Alan Jones Williams-Ford 39 +1 Ronde 6
14 33 Vlag van Italië Bruno Giacomelli McLaren-Ford 39 +1 Ronde 20
NC 17 Vlag van Zwitserland Clay Regazzoni Shadow-Ford 33 +7 Rondes 15
DNF 35 Vlag van Italië Riccardo Patrese Arrows-Ford 28 Motor 12
DNF 7 Vlag van Verenigd Koninkrijk James Hunt McLaren-Ford 19 Distributie 10
DNF 37 Vlag van Italië Arturo Merzario Merzario-Ford 14 Motor 22
DNF 15 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Jabouille Renault 6 Motor 3
DNF 6 Vlag van Zweden Ronnie Peterson Lotus-Ford 0 Fataal ongeval 5
DNF 3 Vlag van Frankrijk Didier Pironi Tyrrell-Ford 0 Ongeluk 14
DNF 16 Vlag van Duitsland Hans-Joachim Stuck Shadow-Ford 0 Ongeluk 17
DNF 30 Vlag van Verenigde Staten Brett Lunger McLaren-Ford 0 Ongeluk 21
DNF 19 Vlag van Italië Vittorio Brambilla Surtees-Ford 0 Ongeluk 23
DNQ 25 Vlag van Mexico Héctor Rebaque Lotus-Ford
DNQ 10 Vlag van Oostenrijk Harald Ertl ATS-Ford
DNQ 9 Vlag van Nederland Michael Bleekemolen ATS-Ford
DNQ 18 Vlag van Italië Gimax Surtees-Ford
DNPQ 23 Vlag van Oostenrijk Harald Ertl Ensign-Ford
DNPQ 32 Vlag van Finland Keke Rosberg Wolf-Ford
DNPQ 36 Vlag van Duitsland Rolf Stommelen Arrows-Ford
DNPQ 38 Vlag van Italië Alberto Colombo Merzario-Ford

Wetenswaardigheden[bewerken | brontekst bewerken]

  • De race werd ingekort van 52 naar 40 ronden.
  • De start van de race werd nog verder verzet doordat Jody Scheckter in de formatieronde zwaar crashte. De vangrails moesten hierdoor nog hersteld worden, waardoor de herstart pas om 18 uur kon gegeven worden.

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Pole-position Mario Andretti Lotus-Ford 1:37.520
Snelste ronde Mario Andretti Lotus-Ford 1:38.23


Vorige race:
Grand Prix van Nederland 1978
FIA Formule 1 Wereldkampioenschap
29e seizoen (1978)
Volgende race:
Grand Prix van de Verenigde Staten 1978

Vorige race:
Grand Prix van Italië 1977
Grand Prix van Italië Volgende race:
Grand Prix van Italië 1979