Île de France (trein)

Île de France
Viersysteem locomotief serie CC 40100
Soort	Trans Europ Express (TEE) (1957–1987)/ EuroCity (1987–1993)/ Trans Europ Express (TEE) (1993–1995)
Land(en)	Frankrijk /  België /  Nederland
Eerste rit	02 juni 1957
Laatste rit	26 mei 1995
Opvolger	Thalys
Spoorwegmaatschappij(en)
Huidige	SNCF
Treindienst
Startpunt	Paris Gare du Nord
Eindpunt	Amsterdam
Lijn	PBA
Afstand	543 km
Technische gegevens
Spoorwijdte	1435 mm
Elektrificatie	1500 V = / 3000 V = / 25 kV 50 Hz
Routekaart
PBA routes: Île de France (rood) en Thalys (blauw)
Portaal    Verkeer & Vervoer

De Ile de France was een Europese internationale trein voor de verbinding Amsterdam - Parijs. De 'Ile de France' is vernoemd naar de Franse regio Île-de-France, de regio rond Parijs. De trein volgt de route van de vooroorlogse Étoile du Nord.

Geschiedenis

De Ile de France was een van de treinen waarmee het TEE-net in 1957 van start ging. Het betrof de "spiegel" van de Étoile du Nord. De Ile de France vertrok 's morgens uit Parijs en 's avonds uit Amsterdam terwijl de Étoile du Nord 's morgens uit Amsterdam vertrok en 's avonds uit Parijs.

Trans Europ Express

Rollend materieel

De treindienst werd tot augustus 1964 verzorgd door de RGP 825-treinstellen van de SNCF. Daarna is overgestapt op elektrische tractie met getrokken rijtuigen.

Tractie

Als locomotieven zijn de Franse CC 40100-meersysteemlocomotieven en de technisch bijna identieke Belgische reeks 18 ingezet. De standaard tractie was echter de Belgische meersysteemlocomotief van de Reeks 15, welke doorgaand van Amsterdam tot Parijs v.v. de rit verzorgde. Als er geen reeks 15 beschikbaar was, werd tussen Brussel en Amsterdam gebruikgemaakt van diesellocomotieven reeks 51

Rijtuigen

Als rijtuigen werden Franse Inox-rijtuigen van het type PBA (Parijs Brussel Amsterdam) ingezet. Deze rijtuigen waren deels ondergebracht bij de SNCF en deels bij de NMBS.

Route en dienstregeling

De TEE Île de France startte op 2 juni 1957 met nummers TEE 103 (Amsterdam - Parijs) en TEE 148 (Parijs - Amsterdam). Op 28 mei 1967 wordt de trein omgenummerd, TEE 103 krijgt nummer TEE 71 en TEE 148 krijgt nummer TEE 74. Op 23 mei 1971 vond een Europese hernummering plaats waarbij de TEE's tussen Amsterdam en Parijs doorlopend van 80 tot en met 87 genummerd werden. De even nummers rijden van noord naar zuid, de oneven nummers van zuid naar noord. Binnen deze reeks kreeg TEE Île de France de nummers TEE 81 en TEE 86.

TEE 86	land	station	km	TEE 81
18:02	Nederland	Amsterdam CS	0	12:28
18:40	Nederland	Den Haag HS	63	11:46
18:56	Nederland	Rotterdam CS	86	11:29
19:33	Nederland	Roosendaal	144	10:50
19:57	België	Antwerpen Oost	183	10:25
20:26	België	Brussel Noord	227	09:55
20:32	België	Brussel Zuid	233	09:43
**:**	België	Mons	288	**:**
**:**	Frankrijk	St Quentin	389	**:**
23:04	Frankrijk	Parijs Noord	543	07:23

In 1974 zijn nog twee extra TEE's tussen Brussel en Parijs ingezet. De nummering is toen herzien in volgorde van vertrek, zodat de TEE Île de France op 29 september 1974, als laatste verbinding van de dag, nummer TEE 88 kreeg. Op 1 juni 1975 werd de stop in Antwerpen Oost vervangen door Berchem. Op 3 juni 1984 werd het aantal verbindingen tussen Brussel en Parijs weer beperkt tot vier en werd de TEE Île de France ingekort tot Parijs - Brussel onder de nummers TEE 85 en TEE 80.

EuroCity

Een informeel afscheidsceremonie voor TEE 85

Vanaf 31 mei 1987 is de dienst, tot 23 mei 1993 , voortgezet als EuroCity. De Inox-rijtuigen type PBA zijn deels omgebouwd tot tweedeklasrijtuigen. Behalve een tweedeklasinterieur werd aan de buitenkant de rode band met het opschrift Trans Europ Express vervangen door een groene band. Vanaf 23 mei 1993 reed de trein weer als TEE. TEE 80 reed tot de opening van de LGV-Nord / Thalys op 23 januari 1995. TEE 85 reed op 26 mei 1995 voor het laatst.

· ·

 Trans Europ Express-treinen

Bronnen, noten en/of referenties

• G.L.S. Willemse, Trans Europ Express, Alkmaar 1966
• Werbeamt der DB, Vorfahrt in Europa 1971/72, Frankfurt am Main 1971
• Centrum voor publicrelations UIC, TEE, Parijs 1972
• M. Mertens en J.P. Malaspina, La légende des Trans Europ Express, Vannes 2007