Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door De Geo(overleg | bijdragen) op 11 aug 2016 om 16:22. (--) Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Een duinvaaggrond is een bodemtype binnen het Nederlandse systeem van bodemclassificatie en behoort tot de xerovaaggronden. Deze hoge zandgronden komen voor in de duinen langs de kust en in stuifzanden in het binnenland. Duinvaaggronden vertonen, afgezien van een schrale bouwvoor, een micropodzol of enkele humeuze laagjes, weinig tekenen van bodemvorming. Op de zandkorrels bevindt zich een dun laagje ijzerhoudend materiaal (ijzerhuidjes). In hoge stuifzandkopjes en duinen kunnen de ijzerhuidjes tot op grote diepte voorkomen.[1]
In uitgestoven laagtes in het Pleistocenezandlandschap, komen ijzerarme nattere zandgronden voor, de vlakvaaggronden. Deze gronden hebben de lichtgrijze kleur van schoon zand en geen ijzerhuidjes op de zandkorrels.
Schematische profielbeschrijving van een Duinvaaggrond
grijsbruin leemarm, matig fijn zand; sterk gelaagd, de laagjes zijn overwegend zeer humusarm; ijzerhuidjes op de zandkorrels; onderin een overgang naar een overstoven profiel (vanaf de 2Eb horizont)
donker roodbruin, matig humeus, leemarm, matig fijn zand met lichtgrijze humusarme loodzandvlekken; in het donkere gedeelte komen ijzer- en humushuidjes voor op de zandkorrels; in de lichtgrijze vlekken zijn de zandkorrels gebleekt.