Europees kampioenschap voetbal vrouwen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Zie Europees kampioenschap voetbal mannen voor het vierjaarlijks toernooi tussen de nationale mannenteams
Actuele informatie sport Voor actuele informatie, zie:
Europees kampioenschap voetbal vrouwen 2022
UEFA Europees kampioenschap voetbal vrouwen
Sport Voetbal
Regio Europees kampioenschap
Bond/organisator UEFA
Eerste editie 1984
Regerend kampioen Vlag van Engeland Engeland
Recordkampioen Vlag van Duitsland Duitsland met 8 titels
Portaal  Portaalicoon   Sport

Het UEFA Europees kampioenschap voetbal vrouwen (Engels: UEFA European Women's Championship, Frans: Championnat d'Europe féminin de football de la UEFA) is het vierjaarlijkse Europees kampioenschap voor de sport voetbal. Het is net als de EK's voor andere sporten een toernooi tussen Europese landenteams. Door middel van voorrondes plaatsen landen zich, waarna in een maand tijd bepaald wordt welk landenteam het beste van Europa is.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het EK voetbal vrouwen ontstond in 1984 onder de naam European Competition for Representative Women's Teams. Destijds werden er twee halve finales en een finale gespeeld, allemaal over twee wedstrijden. Er was geen gastland, maar elk land speelde een thuis- en uitwedstrijd. De eerste editie werd gewonnen door Zweden. Drie jaar later, in 1987, werden er twee halve finales, een troostfinale en een finale gespeeld over één wedstrijd. Noorwegen organiseerde en won dat toernooi. Vanaf dat moment werd het toernooi om de twee jaar gehouden. Rond 1990 kreeg het toernooi de titel Europees kampioenschap. In 1991 en 1995 werd het toernooi ook gebruikt als kwalificatie voor het wereldkampioenschap. In 1995 was er opnieuw geen gastland; de halve finales werden over twee wedstrijden gespeeld. De finale werd wel over één wedstrijd gespeeld, in Duitsland. Vanaf 1995 werd er geen troostfinale tussen de verliezende halvefinalisten meer gespeeld.

Vanaf 1997 werd het toernooi niet tweejaarlijks, maar om de vier jaar gespeeld. In 1997 werd ook voor het eerst een groepsfase gespeeld, bestaande uit twee groepen van vier landen. De twee hoogst geplaatste landen van beide groepen plaatsten zich voor de halve finales. Noorwegen en Zweden organiseerden samen het toernooi. Vanaf 2009 namen twaalf landen deel aan het eindtoernooi, ingedeeld in drie groepen van vier teams. De twee best geklasseerde landen in elke groep en de twee beste nummers 3 kwalificeerden zich voor de kwartfinales. Nederland nam in 2009 voor het eerst deel aan het eindtoernooi en bereikte de halve finales. Tussen 1989 en 2013 domineerde Duitsland het toernooi. Van de negen gespeelde edities won het er acht.

In 2011 besloot de UEFA om vanaf 2017 de competitie verder uit te breiden. Sindsdien nemen zestien landen deel aan het eindtoernooi. De groepsfase bestaat uit vier groepen van vier landen. De twee best geklasseerde landen uit elke groep plaatsen zich voor de kwartfinales. Nederland organiseerde en won het toernooi in 2017, wat leidde tot een grote toename van populariteit van de sport in Nederland.[1] België debuteerde in 2017 op de eindronde. De editie van 2021 werd met een jaar uitgesteld naar 2022, omdat de Olympische Spelen en het EK voor mannen wegens de coronapandemie werden verplaatst naar 2021.[2]

Overzicht[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Gastland Winnaar Uitslag finale Verliezend finalist Aantal deelnemers
1984 Heen- en terugwedstrijden Vlag van Zweden Zweden 1–0, 0–1 (4–3 n.s.) Vlag van Engeland Engeland 4
1987 Vlag van Noorwegen Noorwegen Vlag van Noorwegen Noorwegen 2–1 Vlag van Zweden Zweden
1989 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Vlag van Duitsland West-Duitsland 4–1 Vlag van Noorwegen Noorwegen
1991 Vlag van Denemarken Denemarken Vlag van Duitsland Duitsland 3–1 n.v. Vlag van Noorwegen Noorwegen
1993 Vlag van Italië Italië Vlag van Noorwegen Noorwegen 1–0 Vlag van Italië Italië
1995 Heen- en terugwedstrijden Vlag van Duitsland Duitsland 3–2 Vlag van Zweden Zweden 8
1997 Vlag van Noorwegen Noorwegen en Vlag van Zweden Zweden Vlag van Duitsland Duitsland 2–0 Vlag van Italië Italië
2001 Vlag van Duitsland Duitsland Vlag van Duitsland Duitsland 1–0 n.v. (golden goal) Vlag van Zweden Zweden
2005 Vlag van Engeland Engeland Vlag van Duitsland Duitsland 3–1 Vlag van Noorwegen Noorwegen
2009 Vlag van Finland Finland Vlag van Duitsland Duitsland 6–2 Vlag van Engeland Engeland 12
2013 Vlag van Zweden Zweden Vlag van Duitsland Duitsland 1–0 Vlag van Noorwegen Noorwegen
2017 Vlag van Nederland Nederland Vlag van Nederland Nederland 4–2 Vlag van Denemarken Denemarken 16
2022 Vlag van Engeland Engeland Vlag van Engeland Engeland 2–1 n.v. Vlag van Duitsland Duitsland
2025 Vlag van Zwitserland Zwitserland

Finalisten[bewerken | brontekst bewerken]

Land Winnaar Verliezend finalist
Vlag van Duitsland Duitsland 8 (1989, 1991, 1995, 1997, 2001, 2005, 2009, 2013) 1 (2022)
Vlag van Noorwegen Noorwegen 2 (1987, 1993) 4 (1989, 1991, 2005, 2013)
Vlag van Zweden Zweden 1 (1984) 3 (1987, 1995, 2001)
Vlag van Engeland Engeland 1 (2022) 2 (1984, 2009)
Vlag van Nederland Nederland 1 (2017)
Vlag van Italië Italië 0 2 (1993, 1997)
Vlag van Denemarken Denemarken 0 1 (2017)

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Europees_kampioenschap_voetbal_vrouwen&oldid=64615029"