Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Piero(overleg | bijdragen) op 19 jun 2019 om 12:08.
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Omdat de Italiaanse teams het in de TT van Man grotendeels hadden laten afweten, was dit de eerste echte internationale ontmoeting van topteams en -coureurs sinds de wedstrijden om het Europees kampioenschap aan het einde van de jaren dertig. Er werd vooral veel verwacht van de viercilinder Gilera 500 4C, die sterker en lichter was dan de Britse Norton Manx. De Italianen hadden ook - meer dan de Britten - energie gestoken in de ontwikkeling van compressormotoren, maar die had de FICM verboden, waardoor dat werk waardeloos was geworden.
500cc-klasse
25 rijders startten in de 500cc-klasse, waarvan er slechts 14 de finish haalden. Ted Frend, die zich al als snelste had gekwalificeerd, reed ook de snelste ronde, wat hem een extra punt had opgeleverd als hij de finish had gehaald. Dat gebeurde echter niet en het punt ging nu naar winnaar Les Graham. Tweede werd Arciso Artesiani met de Gilera 500 4C, voor Harold Daniell en Nello Pagani, die ruzie had met constructeur Piero Remor en die daarom voor straf met de eencilinder Gilera Saturno moest aantreden.
Freddie Frith won zijn tweede Grand Prix op rij, maar hij had slechts vier seconden voorsprong op de AJS-rijders Les Graham en Bill Doran. Frith kreeg ook het extra punt voor de snelste ronde. 20 coureurs haalden de finish.
In de 250cc-race ontmoetten de Italianen en de Britten elkaar voor het eerst. Bruno Ruffo won met ruime voorsprong op Dario Ambrosini, maar Fergus Anderson reed de snelste ronde. Omdat Manliff Barrington (winnaar van de Lightweight TT) niet scoorde stond hij nu samen met Ruffo aan de leiding van het kampioenschap. 16 coureurs kwamen aan de start, waarvan er 12 de finish haalden.
De 125cc-klasse was een volledig Italiaanse aangelegenheid. Nello Pagani won met zijn Mondial en reed ook de snelste ronde. Carlo Ubbiali deed het met zijn MV Agusta-tweetakt niet slecht: hij werd vierde door Umberto Masetti nipt te verslaan. 17 coureurs kwamen aan de start, waarvan er 15 de finish haalden.
Piero Remor had voor Giuseppe Gilera de viercilinder Gilera 500 4C ontwikkeld, maar vooral Nello Pagani had nogal wat kritiek op de wegligging van die machine. Remor strafte hem daarvoor door hem met de eencilinder Gilera Saturno te laten starten. Nu Pagani twee minuten achterstand opliep op Les Graham greep Gilera in: voor de TT van Assen kreeg Pagani een viercilinder en Remor werd aan het einde van het seizoen ontslagen.
Bronnen, noten en/of referenties
Luigi & Gianna Rivola: De geschiedenis van de motorsport, oorsprong en ontwikkeling, 1993 Uitgeverij Uniepers b.v., Abcoude ISBN 90 6825 131 7
Voetnoten
↑ abcdePunt voor de coureur die de snelste ronde heeft gereden én de finish heeft gehaald.
Bern Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1949
.svg){kind=small}
Zwitserland (.svg){kind=small}
Les Graham
Arciso Artesiani
Ernie Lyons
Syd Jensen
Svend-Aage Sørensen.svg){kind=small}
· 
· 