Mangrovereiger
| Mangrovereiger IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2012) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_virescens_-_Lee_Karney_FWS_(1).jpg)
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Butorides striata (Linnaeus, 1758) | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Verspreidingsgebied. Groen: hele jaar aanwezig; Geel: Alleen broedvogel. | |||||||||||||
_virescens_-_Lee_Karney_FWS.jpg)
| |||||||||||||
| ssp. virescens | |||||||||||||
| |||||||||||||
| ssp. amurensis | |||||||||||||
| |||||||||||||
| ei | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Mangrovereiger op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De mangrovereiger (Butorides striata) is een kleine reiger die voorkomt in tropische gebieden van Zuid-Amerika tot de Salomonseilanden.
Beschrijving
De mangrovereiger is een vrij kleine reiger van 45 cm lengte. De volwassen mangrovereiger heeft een grijsblauwe rug, witte onderkant, zwarte pet en gele poten. De jonge vogel is bruiner van kleur en gestreept aan de onderkant.
Ze nestelen in struiken of bomen, soms op de grond, en vaak in de buurt van water. Het legsel bestaat uit drie tot vijf eieren. Het voedsel bestaat uit kleine visjes, kikkers en waterinsecten.
Verspreiding en leefgebied
De vogel komt in de tropische, subtropische en soms ook gematigde draslanden van Zuid-Amerika, een groot deel van Afrika tot in Japan en zuidelijk tot op de Salomonseilanden en Australië. Vogels die broeden in de gematigde zone van Oost-Azië trekken 's winters naar het zuiden; mangrovereigers in de tropen zijn standvogels. De mangrovereiger heeft de voorkeur voor moerasgebieden met een dichte begroeiing zoals mangrove langs de kusten en dichte moerasbossen langs rivieren en meren, verder wordt deze reiger ook wel aangetroffen in moerassen langs rivieren en kanalen en kunstmatige plassen, zoutvlakten, wadden, koraalriffen, riet- en graslanden of rijstvelden.
De nominaat B. striata striata komt voor in Zuid-Amerika, daarnaast worden nog 20 ondersoorten onderscheiden in de rest van het verspreidingsgebied.
- B. s. striata: van oostelijk Panama tot noordelijk Argentinië, Bolivia en Chili.
- B. s. atricapilla: Afrika bezuiden de Sahara.
- B. s. brevipes: Somalië en de Rode Zee kusten.
- B. s. rutenbergi: Madagaskar en Réunion.
- B. s. rhizophorae: de Comoren.
- B. s. crawfordi: Aldabra en de Amiranten.
- B. s. degens: de Seychellen.
- B. s. albolimbata: Chagosarchipel en de Maldiven.
- B. s. chloriceps: Pakistan, India, Sri Lanka en de Laccadiven.
- B. s. spodiogaster: Andamanen, Nicobaren en de eilanden nabij westelijk Sumatra.
- B. s. amurensis: zuidoostelijk Siberië, noordoostelijk China en Japan.
- B. s. actophila: van oostelijk China tot noordelijk Myanmar en noordelijk Vietnam.
- B. s. javanica: van Myanmar en Thailand tot de Filipijnen en de Grote- en Kleine Soenda-eilanden.
- B. s. moluccarum: de Molukken.
- B. s. papuensis: noordwestelijk Nieuw-Guinea.
- B. s. idenburgi: noordelijk, oostelijk en zuidoostelijk Nieuw-Guinea.
- B. s. macrorhyncha: oostelijk en noordoostelijk Australië en Nieuw-Caledonië.
- B. s. stagnatilis: noordwestelijk en het noordelijke deel van Centraal-Australië.
- B. s. patruelis: Tahiti.
- B. s. solomonensis: van Lavongai tot de Salomonseilanden en Fiji.
Status
Omdat de mangrovereiger een enorm groot verspreidingsgebied is de kans op uitsterven gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 150.000 tot 1.200.000 exemplaren. Dit aantal gaat achteruit door habitatvernietiging en intensivering van de landbouw. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat de mangrovereiger als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]