Naar inhoud springen

Paleopsilopterus

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Algont (overleg | bijdragen) op 31 mei 2019 om 23:29. (sp)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Paleopsilopterus
Fossiel voorkomen: Selandien (~60 Ma)
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Aves (Vogels)
Orde:Cariamiformes
Familie:Phorusrhacidae (schrikvogels)
Onderfamilie:Psilopterinae
Geslacht
Paleopsilopterus
Alvarenga, 1985
Typesoort
Paleopsilopterus itaboraiensis Alvarenga, 1985
Paleopsilopterus op Wikispecies Wikispecies
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Vogels

Paleopsilopterus is een uitgestorven geslacht van schrikvogels (Phorusrhacidae), dat tijdens het Paleoceen (meer bepaald tijdens het Selandien, 60 miljoen jaar geleden) in het huidige Brazilië, meer bepaald de provincie Rio de Janeiro, voorkwam. Hiermee is het het oudste bekende schrikvogelgeslacht.[1]

Het geslacht telt vooralsnog één soort: Paleopsilopterus itaboraiensis (Alvarenga, 1985).

Ontdekking en naamgeving

Het holotype van Paleopsilopterus is MNRJ-4040-V, het proximale deel van de rechter tarsometatarsus[1]. De geslachtsnaam werd voor het eerst gepubliceerd door Alvarenga in 1985.[2]

Beschrijving

Paleopsilopterus heeft een zwaardere bouw dan Psilopterus en is erg gelijkaardig aan Procariama. De intercotylaire (liggen op de depressie van de tarsometatarsus, waar de tibiotarsus in komt te zitten) tuberkel (een kleine verhoging) is breed, afgerond en lager dan bij andere geslachten. De hypotarsus is verbreed, waardoor hij de proximale (dichtst bij het lichaam gelegene) foramina (openingen in de hypotarsus) afdekt wanneer ze van beneden bekeken worden.[1]

Gevonden materiaal

Paleopsilopterus is bekend van erg slecht materiaal: Naast het povere holotype is enkel nog het paratype (een exemplaar dat in de oorspronkelijke beschreving vermeld werd, maar niet dient als holotype) DGM-1431-R, de proximaal vervormde en onvolledige linker en rechter tibiotarsi[1] en MHNT:5316–5320, vijf proximale falangen.[3] De fossielen zijn gevonden in het Itaboraí-bekken.