Vancouver Canucks

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Vancouver Canucks is een professioneel National Hockey League-ijshockeyteam uit Vancouver, Brits-Columbia (Canada). Het team speelt in de Rogers Arena. De club is opgericht in 1945 en speelt sinds 1970 als een franchise in de NHL.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Western Hockey League[bewerken | brontekst bewerken]

In 1945 werd in Vancouver, Brits-Columbia, een ijshockeyteam opgericht met de naam de Vancouver Canucks, naar de bijnaam voor een Canadees. Ze kwamen uit in een amateurcompetitie bestaande uit clubs van de Pacifische kust en werden in het eerste en derde jaar kampioen. In 1952 fuseerde deze competitie met enkele andere tot de professionele Western Hockey League (WHL). Met spelers als Tony Esposito werden de Canucks meerdere keren kampioen van de WHL, namelijk in 1958, 1960, 1969 en 1970. De grotere National Hockey League wilde een verdubbeling van het aantal teams, zes, in 1967. Vancouver was een van de gegadigden, maar dankzij de eigenaren van de Detroit Red Wings en Toronto Maple Leafs, die vonden dat het stadion niet goed genoeg was, werden de Canucks gepasseerd. In 1970 werd het team verkocht aan andere eigenaren en na veel aandringen en een nieuw stadion, het Pacific Coliseum, mocht Vancouver voortaan spelen in de NHL voor de prijs van zes miljoen dollar, het drievoudige van het bedrag dat in 1967 betaald moest worden.

National Hockey League[bewerken | brontekst bewerken]

In 1975 eindigden de Canucks als eersten in hun divisie, maar de eerste tien jaar waren eigenlijk middelmatig: ze haalden maar twee keer de play-offs van de Stanley Cup. In 1982 zorgden de Canucks voor een grote verrassing door de finale te halen, maar die verloren ze van de ijzersterke New York Islanders met 4-0. Dat was de derde keer achter elkaar dat de Islanders de Cup naar New York brachten. De rest van de jaren 80 waren weer middelmatig met vier play-off-optredens die alle in de eerste ronde eindigden.

Begin jaren 90 begon het in Vancouver te draaien aan de hand van aanvoerder Trevor Linden en topaanvaller Pavel Bure. In 1992 en '93 won het team de divisie en in 1994 werd weer de Stanley Cupfinale gehaald. Deze keer was de New York Rangers de tegenstander en weer verloor Vancouver van een ploeg uit New York, maar nu wisten ze het te rekken tot de beslissende zevende wedstrijd die eindigde in 3-2. Linden werd in 1998 geruild voor Todd Bertuzzi (hij zou in 2001 terugkeren naar Vancouver) en sterspelers als Markus Näslund, Ed Jovanovski en Mark Messier werden gehaald. In 1999 werd de Sedin-tweeling gehaald, Henrik en Daniel. Tot successen leidde het echter niet, van 1996 tot 2001 werd er niet gespeeld in de play-offs. Bovendien heeft Vancouver sinds 1994 nog nooit de tweede ronde overleefd. De Canucks zijn sinds 1994 op papier een sterk team, maar ze hebben het nooit waargemaakt.

In de zomer van 2006 werd Bertuzzi geruild voor Florida Panthers' goalie Roberto Luongo. Na een succesvol jaar waarin Vancouver het eigen puntenrecord verbrak en Luongo het record in wins verbrak, kwalificeerden de Canucks zich voor de play-offs. De Dallas Stars werden verslagen waarna de "Nucks" strandden op de latere Stanley Cup-winnaar de Anaheim Ducks. Het jaar 2008 werd het einde van een tijdperk. Er kwam een nieuw tenue, Dave Nonis werd ontslagen, Trevor (vander) Linden stopte met ijshockey, en ook werd het contract van Markus Naslund niet verlengd. De Canucks haalden de play-offs niet in 2008. Ze sloten het seizoen af met een 1-7 in eigen huis tegen de Calgary Flames, een wedstrijd waarin Jarome Iginla een grote rol opeiste. In zowel 2009 als 2010 waren de Chicago Blackhawks te sterk voor de Canucks in de play-offs. In 2011 verloren ze de Stanley Cup Finale van de Boston Bruins. Zo gaat de reeks van 40 jaar geen Stanley Cup voor de Vancouver Canucks door.

Trevor Linden in zijn tweede periode voor de Canucks

Prijzen[bewerken | brontekst bewerken]

Play-off-optreden[bewerken | brontekst bewerken]

De play-offs werken sinds een lange tijd op deze manier:

  • Na 82 wedstrijden in de reguliere NHL kwalificeren 16 ploegen zich voor de play-offs
  • Alle deelnemers komen in de kwartfinales van hun divisie (West/Oost)
  • De winnaars gaan naar de halve finales van hun divisie (West/Oost)
  • De winnaars gaan naar de finale van hun divisie (West/Oost)
  • De winnaars van Oost en West nemen het tegen elkaar op in de Stanley Cup Finale
  • In de play-offs geld de best of seven-regel. Er zijn 7 wedstrijden om de serie te beslissen. Bij een stand van 4-0 hoeven de overige wedstrijden niet meegespeeld te worden. Zodra 1 ploeg 4 overwinningen heeft is de serie voorbij.

Eerste ronde-drafts[bewerken | brontekst bewerken]

Franchise-records[bewerken | brontekst bewerken]

  • Meeste goals in een seizoen: Pavel Bure, 60 (1992-1993 & 1993-1994)
  • Meeste assists in een seizoen: Henrik Sedin 83 (2009/2010)
  • Meeste punten in een seizoen: Hendrik Sedin, 112 (2009-2010)
  • Meeste penaltyminuten in een seizoen: Donald Brashear, 372 (1997-1998)
  • Meeste punten in een seizoen door een verdediger: Doug Lidster, 63 (1986-1987)
  • Meeste punten in een seizoen door een rookie: Ivan Hlinka; Pavel Bure, 60 (1981-1982; 1991-1992)
  • Meeste overwinningen in een seizoen: Roberto Luongo, 43 (2006-2007)
  • Meeste shutouts in een seizoen: Roberto Luongo, 8 (2008-2009)
  • Beste goals tegen gemiddelde in een seizoen: Dan Cloutier, 2.27 (2003-2004)
  • Beste save percentage in een seizoen: Dan Cloutier, .914 (2003-2004)

Spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Huidige selectie[bewerken | brontekst bewerken]

Bijgewerkt tot 16 oktober 2021 [1]

# Naam Nationaliteit Pos.
6 Brock Boeser Blessure Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten RW
39 Alex Chiasson Vlag van Canada Canada RW
18 Jason Dickinson Vlag van Canada Canada C
73 Justin Dowling Vlag van Canada Canada C
8 Conor Garland Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten RW
15 Matthew Highmore Vlag van Canada Canada C
21 Nils Hoglander Vlag van Zweden Zweden LW
53 Bo Horvat Aanvoerder Vlag van Canada Canada C
91 Juho Lammikko Vlag van Finland Finland LW
9 J.T. Miller Aanvoerder Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten C
70 Tanner Pearson Vlag van Canada Canada LW
7 Nic Petan Vlag van Canada Canada C
40 Elias Pettersson Vlag van Zweden Zweden C
92 Vasily Podkolzin Vlag van Rusland Rusland RW
4 Madison Bowey Vlag van Canada Canada D
44 Kyle Burroughs Vlag van Canada Canada D
23 Oliver Ekman-Larsson Aanvoerder Vlag van Zweden Zweden D
43 Quinn Hughes Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten D
77 Brad Hunt Vlag van Canada Canada D
57 Tyler Myers Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten D
5 Tucker Poolman Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten D
3 Jack Rathbone Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten D
2 Luke Schenn Vlag van Canada Canada D
35 Thatcher Demko Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten GK
41 Jaroslav Halak Vlag van Slowakije Slowakije GK

Bekende spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Aanvoerders[bewerken | brontekst bewerken]

Teruggetrokken nummers[bewerken | brontekst bewerken]

17 december 2008 werd nummer 16 van Trevor Linden de hoogte ingehesen in GM Place. 11 december 2010 werd het nummer van Markus Naslund teruggetrokken in Rogers Arena.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]


Zie de categorie Vancouver Canucks van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vancouver_Canucks&oldid=60137854"