Andalgalornis: verschil tussen versies
k link gelijk aan linktekst CW ID: 64 met AWB |
nieuwe bron |
||
| Regel 16: | Regel 16: | ||
}} |
}} |
||
'''''Andalgalornis''''' is een [[uitsterven|uitgestorven]] [[geslacht (biologie)|geslacht]] van looproofvogels behorend tot de [[onderfamilie]] [[Patagornithinae]] van de familie der [[schrikvogels]] (Phorusrhacidae). Het geslacht leefde van het boven-[[mioceen]] tot het onder-[[plioceen]] (ongeveer |
'''''Andalgalornis''''' is een [[uitsterven|uitgestorven]] [[geslacht (biologie)|geslacht]] van looproofvogels behorend tot de [[onderfamilie]] [[Patagornithinae]] van de familie der [[schrikvogels]] (Phorusrhacidae). Het geslacht leefde van het boven-[[mioceen]] tot het onder-[[plioceen]] (ongeveer zes miljoen jaar geleden<ref name="Tambussi">{{Aut|Tambussi ''et al.''}}</ref>) in het huidige [[Argentinië]]. De enige momenteel bekende soort is ''Andalgalornis steulleti''.<ref name="systematic revision">Alvarenga, Herculano M.F. & Höfling, Elizabeth (2003), ''Systematic revision of the Phorusrhacidae (Aves: Ralliformes)'', Papéis Avulsos de Zoologia (São Paulo) [http://www.scielo.br/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0031-10492003000400001 '''43'''(4): 55-91]</ref> |
||
== Ontdekking en naamgeving == |
== Ontdekking en naamgeving == |
||
| Regel 31: | Regel 31: | ||
{{Appendix||2= |
{{Appendix||2= |
||
== Literatuur == |
|||
* {{Citeer tijdschrift|Tambussi|C.P.|Mendoza|de R.|Degrange|F.J.|Picasso|M.B.|datum=2012|url=http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0037701|titel=Flexibility along the Neck of the Neogene Terror Bird Andalgalornis steulleti (Aves Phorusrhacidae)|tijdschrift=PLOS ONE|jaargang='''7'''|nummer=5|pp=|doi=10.1371/journal.pone.0037701}} |
|||
== Referenties == |
== Referenties == |
||
{{References}} |
{{References}} |
||
Versie van 1 feb 2013 14:15
| Andalgalornis Status: Uitgestorven, als fossiel bekend | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| reconstructie | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||
| Andalgalornis Patterson & J.L. Kraglievich, 1960 | |||||||||||||
| Typesoort | |||||||||||||
| Andalgalornis ferox Patterson & J.L. Kraglievich, 1960, junior synoniem van Andalgalornis steulleti (Kraglievich, 1931) | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Andalgalornis op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Andalgalornis is een uitgestorven geslacht van looproofvogels behorend tot de onderfamilie Patagornithinae van de familie der schrikvogels (Phorusrhacidae). Het geslacht leefde van het boven-mioceen tot het onder-plioceen (ongeveer zes miljoen jaar geleden[1]) in het huidige Argentinië. De enige momenteel bekende soort is Andalgalornis steulleti.[2]
Ontdekking en naamgeving
In 1931 publiceerde Kraglievich de naam, vergezeld van een beschrijving, van een schrikvogel die hij in het geslacht Phorusrhacos (toen nog vaak gespeld als Phororhacos) plaatste, als Phorusrhacos ("Phororhacos") steulleti.[3][4] In dezelfde publicatie benoemde hij nog een tweede soort schrikvogel, Phorusrhacos deautieri. In 1960 publiceerden Patterson en J.L. Kraglievich opnieuw een naam voor een schrikvogel. Deze nieuwe soort brachten ze onder in een nieuw geslacht dat ze de naam Andalgalornis gaven. De nieuwe soort noemden ze Andalgalornis ferox.[5] In 1967 stelde Brodkorb vast dat de naam Phorusrhacos deautieri een synoniem van Phorusrhacos steulleti is en bovendien plaatste hij die soort nu in het geslacht Andalgalornis.[6] In 2003 bepaalden Alvarenga en Höfling dat Andalgalornis ferox een junior synoniem is voor Andalgalornis steulleti.[2]
Beschrijving
Andalgalornis was met een hoogte 1,4 meter en een gewicht van ongeveer 40 kg een middelgrote schrikvogel.[7] Het dier had een 37 centimeter lange schedel, waarvan tweederde werd ingenomen door de grote roofvogelachtige snavel.[8] Het bovenste deel van het bovenkaakbeen is relatief groot in vergelijking met de andere Patagornithinae, waarbij het dorsale deel van de neusgaten niet verhoogd is. De mandibulaire symphysis (de vergroeiing van beide onderkaakhelften) is langer dan bij de andere leden van de onderfamilie en het uiteinde is omhoog gekromd. De halswervels, vooral die dichter bij de borstwervels, zijn steviger dan die van Patagornis. De kammen op het darmbeen zijn aan de rugzijde verenigd, en vormen een uitsteeksel dat uitgesprokener is boven de heupkom. De rostrale rand van de antorbitale fenestra (een opening in de schedel) is bijna recht en erg verticaal.[2]
Jachtmethode
Andalgalornis was het onderwerp van een studie aan de universiteit van La Plata (Argentinië), geleid door Federico Degrange en gepubliceerd in 2010. Het doel was om mogelijke jachtmethodes van schrikvogels te analyseren door de sterkte van de schedel te bestuderen aan de hand van CT-scans en morfologische analyses. De schedel van Andalgalornis bleek, vergeleken met die van seriema's en adelaars, erg slecht bestand te zijn tegen krachten uitgeoefend op de zijkant, maar redelijk goed tegen dorsoventraal uitgeoefende krachten. De schedel deed het ook goed in "pullback"-simulaties. Ze berekenden dat Andalgalornis aan de tip van zijn bek een bijtkracht had van 133 newton, een tamelijk lage bijtkracht als men bedenkt dat de maar vier kilogram zware Patagonische vos een bijtkracht heeft van 131 N. Het team concludeerde hieruit dat Andalgalornis zijn bek niet gebruikte om grote, tegensputterende prooien vast te houden, maar ofwel kleine prooien at, die in hun geheel konden worden doorgeslikt, ofwel dat het dier grotere prooien (zoals primitieve mara's en Zuid-Amerikaanse hoefdieren) doodde met meerdere, doelgerichte, sagittale klappen van zijn bek in een soort van hit-and-run-taktiek.[7]
Literatuur
Referenties
|
· 
· 