Erich Brandenberger

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Erich Brandenberger
Erich Brandenberger (links) en Erich von Manstein in 1941
Land/zijde Vlag van Duitse Keizerrijk Duitse Keizerrijk
Vlag van Duitsland tijdens de Weimarrepubliek Weimarrepubliek
Vlag van nazi-Duitsland nazi-Duitsland
Onderdeel Deutsches Heer
Reichswehr
Heer
Dienstjaren 1911 - 1945
Rang
General der Panzertruppe
Eenheid Führerreserve (OKH)
15 februari 1941 -
20 februari 1941[1]
Führerreserve (OKH)
17 januari 1943 -
21 mei 1943[1]
Führerreserve (OKH)
20 februari 1945 -
26 maart 1945[1]
Bevel 8e Pantserdivisie
20 februari -
21 februari 1941[2]
26 mei 1941 -
8 december 1941[2]
20 maart 1942 -
6 augustus 1942[2]
10 november 1942 -
17 januari 1943[2]
59e Legerkorps
17 januari 1943 -
15 maart 1943
29e Legerkorps
21 mei 1943 -
30 juni 1944
7e Leger
(m. d. F. b.)[1]
30 augustus 1944[3]/
31 augustus 1944[1] -
12[1]/20[3]/21 februari 1945
19e Leger
(m. d. F. b.)
26 maart 1945 -
5 mei 1945
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen zie onderscheidingen
Portaal  Portaalicoon   Tweede Wereldoorlog

Adolf Robert[4] Erich Brandenberger (Augsburg, 15 juli 1892 - Bonn, 21 juni 1955) was een Duitse officier en General der Panzertruppe tijdens in de Tweede Wereldoorlog. Hij was een drager van het Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende Brandenberger als officier bij het Königlich Bayerisches 6. Feldartillerie-Regiment „Prinz Ferdinand von Bourbon, Herzog von Calabrien“ (vrije vertaling: 6e Beierse Veldartillerie Regiment). Hij begon de Tweede Wereldoorlog als chef van de generale staf van het 13e Legerkorps (16 september 1939 - 15 februari 1941) op de Westwall. Hij voerde het bevel over de Pantserdivisie (20 februari 1941 - 16 januari 1943), het 59e Legerkorps (17 januari - 15 maart 1943) en het 29e Legerkorps (21 mei 1943 - 30 juni 1944) aan het oostfront.

Eind 1944 en begin 1945 werd hij mit der Führung beauftragt (m. d. F. b.) (vrije vertaling: met het leiderschap belast) van het 7. Armee (7e Leger) aan het Westfront tijdens het Duitse Ardennenoffensief (Von Runstedtoffensief). Hij gaf zich op 6 mei 1945 over aan de Amerikaanse troepen onder leiding van Edward H. Brooks als bevelhebber van het 19e leger in Innsbruck.

Militaire carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]