Gilbert Stork
| Gilbert Stork | ||
|---|---|---|
| Algemene informatie | ||
| Land | Verenigde Staten van Amerika | |
| Geboortedatum | 31 december 1921 | |
| Geboorteplaats | Elsene | |
| Overlijdensdatum | 21 oktober 2017 | |
| Overlijdensplaats | Manhattan | |
| Werk | ||
| Beroep | scheikundige, academisch docent | |
| Werkgever(s) | Harvard-universiteit, Columbia-universiteit | |
| Promovendi | Eugene van Tamelen, John E. McMurry, David H. Sherman, Daniel Kahne | |
| Studie | ||
| School/universiteit | Universiteit van Florida, Universiteit van Wisconsin-Madison | |
| Promotor | Samuel M. McElvain | |
| Academische graad | Doctor of Philosophy | |
| Diversen | ||
| Lid van | Royal Society, National Academy of Sciences, Académie des sciences, American Academy of Arts and Sciences | |
| Prijzen en onderscheidingen | Willard Gibbs Award (1982),[1] ACS Award in pure chemistry (1957), National Medal of Science (1982), Wolfprijs voor scheikunde (1995), NAS Award in Chemical Sciences (1982), Arthur C. Cope Award (1980), Foreign Member of the Royal Society (13 mei 1999), Linus Pauling Award (1983),[2] Guggenheim Fellowship, Tetrahedronprijs (1985)[3] | |
| De informatie in deze infobox is afkomstig van Wikidata. U kunt die informatie hier bewerken. | ||
Gilbert Stork (Elsene, 31 december 1921 – 21 oktober 2017) was een Belgisch-Amerikaans scheikundige die belangrijk werk heeft verricht in de organische scheikunde, vooral voor wat betreft de totaalsynthese van natuurlijke stoffen.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Stork werd geboren in Elsene (Brussel) maar zijn familie verhuisde in 1939 naar de Verenigde Staten. Hij studeerde er aan de Universiteit van Florida en doctoreerde aan de Universiteit van Wisconsin met een thesis over kinine, een stof die hem bleef bezighouden; in 2001 slaagde hij als eerste in een stereoselectieve totaalsynthese van kinine.
In 1946 ging hij naar de Harvard-universiteit, waar hij de stereospecifieke synthese van cantharidine ontwikkelde. In 1953 ging hij naar de Columbia-universiteit. Hij werd er hoogleraar in 1955 en in 1967 verkreeg hij de titel van Eugene Higgins Professor. In 1993 werd hij professor emeritus, maar hij bleef verder onderzoek verrichten en publiceren tot kort voor zijn dood; zijn laatste publicatie, met de totaalsynthese van 4-methyleengermine, verscheen in september 2017 in Organic Letters.[4]
Werk[bewerken | brontekst bewerken]
Stork werkte in de organische synthese. Hij slaagde in de totaalsynthese van talrijke natuurlijke stoffen (terpenen, alkaloïden, prostaglandinen, macroliden en tetracyclines). Daarbij ontwikkelde hij nieuwe synthetische methodes zoals het gebruik van enamines (zie de Stork-enamine-alkylering), waarmee de synthese mogelijk werd van de alkaloïden lycopodine, yohimbine en aspidospermine.[5]
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
Gilbert Stork kreeg vele onderscheidingen en prijzen. Hij ontving op 24 mei 1983 van president Reagan de National Medal of Science van 1982 voor zijn bijdragen aan de organische synthese die de synthese van verschillende complexe en belangrijke biologisch actieve stoffen mogelijk maakten.[6] Stork was een laureaat van de Wolfprijs voor scheikunde van 1995/96.
Hij was onder meer lid van de National Academy of Sciences (sedert 1960) en Foreign Member of the Royal Society.
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- Columbia University, Department of Chemistry: Gilbert Stork 1921-2017
- Eiichi Nakamura, Jeffrey D. Winkler, Varinder K. Aggarwal. "Gilbert Stork (1921-2017), Master of Organic Synthesis." Angewandte Chemie International Edition vol. 57 (2018), blz. 36. DOI:10.1002/anie.201711474
- Paul A. Wender. "Gilbert Stork (1921-2017) Chemist who revolutionized molecular synthesis." Nature vol. 551 (30 november 2017), blz. 566. DOI:10.1038/d41586-017-07527-8
- Jeffrey I. Seeman. "Gilbert Stork: In His Own Words and in the Musings of His Friends." Angewandte Chemie International Edition vol. 51 (2012), blz. 3012-3023. DOI:10.1002/anie.201200033
Bronnen, noten en/of referenties
|