Portaal:Openbaar vervoer/Uitgelicht/45
Openbaar vervoer te water is eind jaren negentig van de 20e eeuw geïntroduceerd als nieuwe vorm van openbaar vervoer.
In het kader van SWAB (Samen Werken Aan Bereikbaarheid) van het voormalige ministerie van Verkeer en Waterstaat heeft het ministerie startsubsidie gegeven aan vijf OV te waterprojecten om files in de randstad tegen te gaan.
In tegenstelling tot een gewone veerdienst, ontvangt OV te water een gewone rijksbijdrage, net als het stads- en streekvervoer, op basis van opbrengstsuppletie. In tegenstelling tot het stads- en streekvervoer, hoeft bij OV te water de strippenkaart niet geaccepteerd te worden. Bij de Waterbus Drechtsteden echter is de strippenkaart wel geldig.
Een veerverbinding kan door de overheid aangemerkt worden als OV te water als het passagiersschip sneller kan varen dan 30 km/h. Veren op de Waddenzee en/of veren die voertuigen op meer dan twee wielen (zoals auto's) vervoeren mogen niet als 'OV te water' worden aangemerkt.
De vijf OV te waterprojecten in het kader van SWAB zijn:
- Aqualiner: Almere – Huizen
- Fast Flying Ferry: Amsterdam – Velsen (draagvleugelboot)
- Waterbus: Dordrecht – Rotterdam
- Waterbus: Drechtsteden
- Flevo Ferries: Lelystad – Amsterdam,
De laatste is in 2000 failliet gegaan en de Fast Flying Ferry is op 1 januari 2014 opgeheven.
Sinds 16 maart 2003 wordt de verbinding Vlissingen – Breskens van Veolia Transport Fast Ferries ook aangemerkt als OV te water.