Uli Stielike

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Uli Stielike
Uli Stielike
Persoonlijke informatie
Volledige naam Ulrich Stielike
Geboortedatum 15 november 1954
Geboorteplaats Ketsch, West-Duitsland
Lengte 177 cm
Positie Middenvelder
Clubinformatie
Huidige club Gestopt in 1988
Huidige club Vlag van China Tianjin Teda
Functie Hoofdcoach
Jeugd
1962–1972 Vlag van Duitsland SpVgg Ketsch
Senioren
Seizoen Club W (G)
1972–1977
1977–1985
1985–1988 		Vlag van Duitsland Borussia M'gladbach
Vlag van Spanje Real Madrid
Vlag van Zwitserland Neuchâtel Xamax 		109(12)
215(41)
66(0)
Interlands
1975–1984 Vlag van Duitsland West-Duitsland 42(3)
Getrainde teams
1989–1991
1992–1993
1994–1995
1996
1998–2000
2003–2004
2004–2005
2005–2006
2006–2008
2008
2009–2010
2010–2012
2013–2014
2014–2017
2017–heden 		Vlag van Zwitserland Zwitserland
Vlag van Zwitserland Neuchâtel Xamax
Vlag van Duitsland SV Waldhof Mannheim
Vlag van Spanje UD Almería
Vlag van Duitsland Duitsland (assistent)
Vlag van Duitsland Duitsland (U-21)
Vlag van Duitsland Duitsland (U-19)
Vlag van Duitsland Duitsland (U-20)
Vlag van Ivoorkust Ivoorkust
Vlag van Zwitserland FC Sion
Vlag van Qatar Al-Arabi
Vlag van Qatar Al-Siliya
Vlag van Qatar Al-Arabi
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea
Vlag van China Tianjin Teda
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Ulrich "Uli" Stielike (Ketsch, 15 november 1954) is een voetbaltrainer en voormalig Duits profvoetballer.

Clubcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Borussia Mönchengladbach[bewerken | brontekst bewerken]

Stielike begon in 1962 als 7-jarige met voetballen bij het plaatselijke SpVgg Ketsch. Vanaf 1968 kwam hij in een regionale selectie voor C-junioren terecht, onder leiding van de ervaren Herbert Widmayer. Hij wist daar echter de trainers van de nationale jeugdselectie niet te overtuigen. Stielike had echter het geluk dat niet veel later Wildmayer hoofdverantwoordelijk werd voor de nationale jeugdselectie waardoor hij in 1972 bij de A-jeugd werd ondergebracht. Daar maakte hij naam als spelverdeler en libero, waardoor Stielike in het notitieboekje van menig Bundesliga-trainer kwam te staan. Hennes Weisweiler, trainer van Borussia Mönchengladbach en bekend om zijn goede oog voor jong talent, won in februari 1973 de slag om de jongeling. Bij Mönchengladbach werd hij onderdeel van het elftal dat in 1975, 1976 en 1977 landskampioen werd. Daarnaast won hij in 1973 de nationale beker en in 1975 de UEFA Cup ten koste van FC Twente. In 1977 bereikte Borussia Mönchengladbach zelfs de finale van de Europacup I maar deze werd met 3-1 verloren van Liverpool.[1]

Real Madrid[bewerken | brontekst bewerken]

In 1977 liet Stielike Duitsland achter zich liggen en vertrok hij naar Spanje. Santiago Bernabéu, president van Real Madrid, was op zoek naar een vervanger van Paul Breitner en reisde naar Duitsland af om Herbert Wimmer vast te leggen. Uiteindelijk werd echter zijn ploeggenoot Stielike gecontracteerd door de Madrilenen. De middenvelder kwam in een elftal terecht met clubiconen als José Antonio Camacho, Pirri, Goyo Benito, Santillana en Juanito. De start van de Duitser begon onder slechte omstandigheden. Ten eerste vond in september een trainerswissel plaats. Daarnaast werd de voorstander van Stielikes komst, Santiago Bernabéu, ernstig ziek opgenomen in het ziekenhuis, welke in 1978 leidde tot zijn dood. Tot slot miste Stielike de eerste vijf competitiewedstrijden als gevolg van een blessure. Toch maakte de nieuwe aanwinst vanaf zijn debuut indruk op het middenveld. Stielike speelde dat seizoen 27 wedstrijd en scoorde daarin dertien doelpunten, waarmee hij als tweede eindigde achter clubtopscorer Santillana. De eerste drie seizoenen in Spanje werden allen afgesloten met de landstitel en in 1980 werd de nationale bekerwinst gevierd. In deze fase van Stielikes loopbaan werd de middenvelder viermaal op rij verkozen tot beste buitenlandse voetballer in de Primera División.

In de jaren 80 brak echter een sportief mindere periode aan. Real Madrid bereikte in 1981 de finale van de Europacup I, maar daar verloor Stielike opnieuw van Liverpool. Ook werd in de laatste minuten van de competitie de titel verspeeld aan Real Sociedad. Het daaropvolgende seizoen werd wel nogmaals de Copa del Rey gewonnen maar moest de titel opnieuw aan Real Sociedad worden gelaten. In 1983 stond Stielike met zijn club in vijf verschillende finales, die alle verloren gingen: de Copa del Rey en de Copa de la Liga werden gewonnen door FC Barcelona, de Supercopa door Real Sociedad en de Europacup II door Aberdeen. Ook het landskampioenschap werd op de laatste dag met één punt verschil verloren van Athletic Bilbao. In 1985 werd voor het eerst weer een groot sportief succes gehaald door het binnenhalen van de UEFA Cup, na een overwinning op het Hongaarse Videoton. Dat Stielike jarenlang verbonden bleef aan Real Madrid was relatief bijzonder, aangezien de reglementen voorschreven dat er slechts twee buitenlandse spelers per club onder contract mochten staan.[2]

Neuchâtel Xamax[bewerken | brontekst bewerken]

In 1985 besloot Stielike na acht seizoenen uit Madrid te vertrekken en tekende hij een contract in Zwitserland bij Neuchâtel Xamax.[3] Daar bleef de middenvelder drie seizoenen en won hij in 1987 en 1988 tweemaal het landskampioenschap. In 1988 besloot Stielike op 33-jarige leeftijd een punt achter zijn carrière te zetten als gevolg van een gescheurde binnenband en artrose in zijn knie.[4]

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

In mei 1975 ontving Stielike zijn eerste uitnodiging voor het West-Duitse elftal van bondscoach Helmut Schön. Op 21-jarige leeftijd maakte hij zijn debuut in het witte tricot tegen Oostenrijk. Daarna behoorde hij tot het elftal dat zich ging voorbereiden op het WK voetbal in 1978 dat plaats zou vinden in Argentinië. Daar kwam in 1977 echter de klad in toen Stielike besloot om te vertrekken naar Real Madrid. De Duitse voetbalbond wilde namelijk alleen maar voetballers in het nationale elftal die actief waren in de vaderlandse competitie. Hierdoor kon Stielike deelname aan het WK voetbal vergeten. Na het voor West-Duitsland teleurstellend verlopen WK werd Jupp Derwall aangesteld als nieuwe bondscoach. Hij besloot Stielike weer terug te halen bij het nationale elftal en dit bleek niet onterecht. In 1980 werd het elftal Europees kampioen, met de sterk spelende libero Stielike in de gelederen. Daarnaast bereikte West-Duitsland in 1982 de finale van het WK voetbal in Spanje, daarin werd met 3-1 verloren van Italië.[1]

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Met Borussia Mönchengladbach:

Met Real Madrid:

Met Neuchâtel Xamax:

Met West-Duitsland:

Trainerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Stielike begon zijn trainersloopbaan in 1989 bij het nationale elftal van Zwitserland. Hij begon op 21 juni 1989 met een overwinning op Brazilië (1-0). Het enige doelpunt in die vriendschappelijke wedstrijd kwam op naam van Kubilay Türkyilmaz, die vlak na rust een strafschop benutte. In totaal had hij de Zwitserse nationale ploeg 25 duels onder zijn hoede. Zijn laatste interland op de bank bij de Zwitsers was op 13 november 1991, toen in Boekarest met 1-0 werd verloren van Roemenië door een treffer van Dorin Mateuț.

Interlands Vlag van Zwitserland Zwitserland onder leiding van Uli Stielike
№ Datum Wedstrijd Uitslag Competitie
1 21.06.1989 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Brazilië Vlag van Brazilië 1 − 0 Vriendschappelijk
2 20.09.1989 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Portugal Vlag van Portugal 1 − 2 WK-kwalificatie
3 11.10.1989 Vlag van Zwitserland Zwitserland − België Vlag van België 2 − 2 WK-kwalificatie
4 25.10.1989 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije − Zwitserland Vlag van Zwitserland 3 − 0 WK-kwalificatie
5 15.11.1989 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Luxemburg Vlag van Luxemburg 2 − 1 WK-kwalificatie
6 13.12.1989 Vlag van Spanje Spanje − Vlag van Zwitserland Zwitserland 2 − 1 Vriendschappelijk
7 31.03.1990 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Italië Vlag van Italië 0 − 1 Vriendschappelijk
8 03.04.1990 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Roemenië Vlag van Roemenië 2 − 1 Vriendschappelijk
9 08.05.1990 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Argentinië Vlag van Argentinië 1 − 1 Vriendschappelijk
10 02.06.1990 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Verenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 − 1 Vriendschappelijk
11 21.08.1990 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk − Zwitserland Vlag van Zwitserland 1 − 3 Vriendschappelijk
12 12.09.1990 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Bulgarije Vlag van Bulgarije 2 − 0 EK-kwalificatie
13 17.10.1990 Vlag van Schotland Schotland − Zwitserland Vlag van Zwitserland 2 − 1 EK-kwalificatie
14 14.11.1990 Vlag van San Marino San Marino − Zwitserland Vlag van Zwitserland 0 − 4 EK-kwalificatie
15 19.12.1990 Vlag van Duitsland Duitsland − Zwitserland Vlag van Zwitserland 4 − 0 Vriendschappelijk
16 01.02.1991 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten − Zwitserland Vlag van Zwitserland 0 − 1 Vriendschappelijk
17 03.02.1991 Vlag van Colombia Colombia − Zwitserland Vlag van Zwitserland 2 − 3 Vriendschappelijk
18 12.03.1991 Vlag van Liechtenstein Liechtenstein − Zwitserland Vlag van Zwitserland 0 − 6 Vriendschappelijk
19 03.04.1991 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Roemenië Vlag van Roemenië 0 − 0 EK-kwalificatie
20 01.05.1991 Vlag van Bulgarije Bulgarije − Zwitserland Vlag van Zwitserland 2 − 3 EK-kwalificatie
21 05.06.1991 Vlag van Zwitserland Zwitserland − San Marino Vlag van San Marino 7 − 0 EK-kwalificatie
22 21.08.1991 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije − Zwitserland Vlag van Zwitserland 1 − 1 Vriendschappelijk
23 11.09.1991 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Schotland Vlag van Schotland 2 − 2 EK-kwalificatie
24 09.10.1991 Vlag van Zwitserland Zwitserland − Zweden Vlag van Zweden 3 − 1 Vriendschappelijk
25 13.11.1991 Vlag van Roemenië Roemenië − Zwitserland Vlag van Zwitserland 1 − 0 EK-kwalificatie

Stielike werd daarna trainer bij zijn oude werkgever Neuchâtel Xamax. Wegens teleurstellende resultaten werd hij daar eind 1993 ontslagen.[5] Vervolgens keerde hij terug naar Duitsland om SV Waldhof Mannheim in de 2. Bundesliga te leiden. In december 1996 ontving hij het aanbod om UD Almería in Spanje te gaan trainen. Na drie maanden werd hij echter alweer vertrekken omdat hij niet voldeed aan de verwachtingen.[3] Vervolgens trad hij in 1998 in dienst van de Duitse voetbalbond. Door de jaren heen vervulde hij onder andere de rol van assistent-trainer van het A-elftal en coachte hij diverse jeugdelftallen.

Na acht jaar vertrok Stielike in 2006 uit Duitsland en werd hij verantwoordelijk voor het nationale elftal van Ivoorkust. Hij tekende een tweejarig contract, nadat Henri Michel was opgestapt als gevolg van de uitschakeling op het WK voetbal.[6] In januari 2008 besloot Stielike zijn contract echter te laten ontbinden om voor zijn ernstig zieke zoon te kunnen zorgen.[7] Hij had de ploeg twaalf duels onder zijn hoede. Op 1 februari overleed zijn zoon.[8]

Interlands Vlag van Ivoorkust Ivoorkust onder leiding van Uli Stielike
№ Datum Wedstrijd Uitslag Competitie
1 16.08.2006 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust − Senegal Vlag van Senegal 0 − 1 Vriendschappelijk
2 08.10.2006 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust − Gabon Vlag van Gabon 5 − 0 AC-kwalificatie
3 15.11.2006 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust − Zweden Vlag van Zweden 1 − 0 Vriendschappelijk
4 06.02.2007 Vlag van Guinee Guinee − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 0 − 1 Vriendschappelijk
5 21.03.2007 Vlag van Mauritius Mauritius − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 0 − 3 Vriendschappelijk
6 25.03.2007 Vlag van Madagaskar Madagaskar − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 0 − 3 AC-kwalificatie
7 03.06.2007 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust − Madagaskar Vlag van Madagaskar 5 − 0 AC-kwalificatie
8 22.08.2007 Vlag van Egypte Egypte − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 0 − 0 Vriendschappelijk
9 03.06.2007 Vlag van Gabon Gabon − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 0 − 0 AC-kwalificatie
10 17.10.2007 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 3 − 2 Vriendschappelijk
11 17.11.2007 Vlag van Angola Angola − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 2 − 1 Vriendschappelijk
12 21.11.2007 Vlag van Qatar Qatar − Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 1 − 6 Vriendschappelijk

Eind mei 2008 besloot Stielike weer aan de slag te gaan en ondertekende hij opnieuw een contract in Zwitserland, bij FC Sion.[9] De coach bleef maar een half jaar in dienst nadat hij eind 2008 wederom werd ontslagen. Stielike vond echter snel een nieuwe baan in het Midden-Oosten bij Al-Arabi.[10] Daar overtuigde Stielike wel als trainer, waarna hij in 2010 een nieuw contract tekende bij Al-Siliya.[11]

Op 5 september 2014 maakte de Zuid-Koreaanse voetbalbond bekend dat Stielike aangesteld was als bondscoach van Zuid-Korea. Hij moet het land naar het WK voetbal 2018 leiden. Bert van Marwijk was de eerste keuze van de Koreanen, maar de Nederlandse coach bereikte geen akkoord met de bond. Daarna richtte de KFA zijn pijlen op Stielike. Hij volgde Hong Myung-bo op, die opstapte na het teleurstellend verlopen wereldkampioenschap voetbal 2014 in Brazilië. Daar werd Zuid-Korea in de groepsfase uitgeschakeld. Met Zuid-Korea beleefde Stielike een succesvol Aziatisch kampioenschap voetbal 2015: geen van de wedstrijden tot aan de finale werd verloren, ook niet het duel tegen latere mede-finalist en kampioen Australië en tot aan die finale kreeg Zuid-Korea geen enkel tegendoelpunt. Na het toernooi, waar in de finale na verlenging van de Australiërs verloren werd en daarmee een tweede plaats werd behaald, richtte Stielike zich met Zuid-Korea op het kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal 2018. De eerste interland in het kwalificatieproces was een vriendschappelijke wedstrijd op 11 juni tegen de Verenigde Arabische Emiraten, die met 3–0 werd gewonnen. De oefeninterland werd gespeeld ter voorbereiding op de eerste kwalificatiewedstrijd tegen Myanmar, vijf dagen later. Op 15 juni 2017 werd Stielike ontslagen door de Zuid-Koreaanse voetbalbond. Aanleiding was de 3-2 nederlaag tegen Qatar van twee dagen eerder. Hoewel Zuid-Korea als de nummer twee in groep A van de Aziatische kwalificatiezone plaatsing nog in eigen hand had, bleek het krediet van de Duitser op te zijn bij de voetbalbestuurders.[12]

Interlands Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea onder leiding van Uli Stielike
№ Datum Wedstrijd Uitslag Competitie
1 10.10.2014 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Paraguay Vlag van Paraguay 2 − 0 Vriendschappelijk
2 14.10.2014 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Costa Rica Vlag van Costa Rica 1 − 3 Vriendschappelijk
3 14.11.2014 Vlag van Jordanië Jordanië − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 1 Vriendschappelijk
4 18.11.2014 Vlag van Iran Iran − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 1 − 0 Vriendschappelijk
5 04.01.2015 Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 2 Vriendschappelijk
6 10.01.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Oman Vlag van Oman 1 − 0 Aziatisch kampioenschap
7 13.01.2015 Vlag van Koeweit Koeweit − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 1 Aziatisch kampioenschap
8 17.01.2015 Vlag van Australië Australië − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 1 Aziatisch kampioenschap
9 22.01.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Oezbekistan Vlag van Oezbekistan 2 − 0 Aziatisch kampioenschap
10 26.01.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Irak Vlag van Irak 2 − 0 Aziatisch kampioenschap
11 31.01.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Australië Vlag van Australië 1 − 2 Aziatisch kampioenschap
12 27.03.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Oezbekistan Vlag van Oezbekistan 1 − 1 Vriendschappelijk
13 31.03.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Nieuw-Zeeland Vlag van Nieuw-Zeeland 1 − 0 Vriendschappelijk
14 11.06.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Verenigde Arabische Emiraten Vlag van Verenigde Arabische Emiraten 3 − 0 Vriendschappelijk
15 16.06.2015 Vlag van Myanmar Myanmar − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 2 WK-kwalificatie
16 02.08.2015 Vlag van China China − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 2 Vriendschappelijk
17 05.08.2015 Vlag van Japan Japan − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 1 − 1 Vriendschappelijk
18 09.08.2015 Vlag van Noord-Korea Noord-Korea − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 0 Vriendschappelijk
19 03.09.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Laos Vlag van Laos 8 − 0 WK-kwalificatie
20 08.09.2015 Vlag van Libanon Libanon − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 3 WK-kwalificatie
21 08.10.2015 Vlag van Koeweit Koeweit − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 1 WK-kwalificatie
22 13.10.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Jamaica Vlag van Jamaica 3 − 0 Vriendschappelijk
23 12.11.2015 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Myanmar Vlag van Myanmar 4 − 0 WK-kwalificatie
24 17.11.2015 Vlag van Laos Laos − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 5 WK-kwalificatie
25 24.03.2016 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Libanon Vlag van Libanon 1 − 0 WK-kwalificatie
26 27.03.2016 Vlag van Thailand Thailand − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 1 Vriendschappelijk
27 01.06.2016 Vlag van Spanje Spanje − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 6 − 1 Vriendschappelijk
28 05.06.2016 Vlag van Tsjechië Tsjechië − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 1 − 2 Vriendschappelijk
29 01.09.2016 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − China Vlag van China 3 − 2 WK-kwalificatie
30 06.09.2016 Vlag van Syrië Syrië − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 0 WK-kwalificatie
31 06.10.2016 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Qatar Vlag van Qatar 3 − 2 WK-kwalificatie
32 11.10.2016 Vlag van Iran Iran − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 1 − 0 WK-kwalificatie
33 11.11.2016 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Canada Vlag van Canada 2 − 0 Vriendschappelijk
34 15.11.2016 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Oezbekistan Vlag van Oezbekistan 2 − 1 WK-kwalificatie
35 23.03.2017 Vlag van China China − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 1 − 0 WK-kwalificatie
36 28.03.2017 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea − Syrië Vlag van Syrië 1 − 0 WK-kwalificatie
37 07.06.2017 Vlag van Irak Irak − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 0 − 0 Vriendschappelijk
38 13.06.2017 Vlag van Qatar Qatar − Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 3 − 2 WK-kwalificatie

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Uli_Stielike&oldid=65978604"