Australisch voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Australië
Vlag van Australië
Bijnaam The Socceroos
Kledingsponsor Nike
FIFA-ranglijst 24 Gedaald 1 (4 april 2024)
Hoogste ranking 14e (sep 2009)
Laagste ranking 102e (nov 2014)
Associatie FFA
Bondscoach Vlag van Australië Graham Arnold
Meeste interlands Mark Schwarzer (109)
Topscorer Tim Cahill (50)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland 3–1 Australië Vlag van Australië
(Dunedin, Nieuw-Zeeland; 17 juni 1922)
Grootste overwinning:
Vlag van Australië Australië 31–0 Amerikaans-Samoa Vlag van Amerikaans-Samoa
(Coffs Harbour, Australië; 11 april 2001)
Grootste nederlaag:
Vlag van Australië Australië 0–8 Zuid-Afrika Vlag van Zuid-Afrika
(Adelaide, Australië; 17 september 1955)
Wereldkampioenschap
Optredens 6 (eerste keer: 1974)
Beste resultaat Achtste finale (2006, 2022)
Azië Cup (vanaf 2006)
Optredens 3 (eerste keer: 2007)
Beste resultaat Winnaar (2015)
Oceanië Cup (tot 2006)
Optredens 6 (eerste keer: 1980)
Beste resultaat Winnaar (1980, 1996, 2000,
2004)
FIFA Confederations Cup
Optredens 3 (eerste keer: 1997)
Beste resultaat Tweede plaats (1997)
Thuis
Uit

Het Australisch voetbalelftal is een team van voetballers dat Australië vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden.

Australië was lid van de Oceanische voetbalbond OFC van 1966 tot en met 2005. Per 1 januari 2006 is Australië toegetreden tot de Aziatische voetbalbond AFC.

Australië was meestal oppermachtig in Oceanië door de geringe tegenstand van de overige landen in die regio. Door over te stappen naar de Aziatische bond gaan ze meerdere wedstrijden op hoger niveau spelen en naar verwachting stijgt daardoor ook het Australisch spelniveau. Dit moet leiden tot meer financiële mogelijkheden en vaker plaatsing voor het wereldkampioenschap.

Australië speelde op 22 februari 2006 zijn eerste officiële wedstrijd als AFC-lid uit tegen Bahrein en won met 3–1. Dit was een kwalificatiewedstrijd voor de Azië Cup 2007. Bij de eerste deelname aan het Aziatisch toernooi bereikte Australië de kwartfinale tegen Japan. Hierin werd na strafschoppen verloren. In 2015 werd in de finale Zuid-Korea in eigen land verslagen.

Het land won vier keer de Oceanië Cup en één keer de Azië Cup. In 1997 behaalde het de tweede plaats tijdens de FIFA Confederations Cup.

Deelname aan internationale toernooien[bewerken | brontekst bewerken]

Het Australisch voetbalelftal nam in 1965 voor het eerst deel aan het kwalificatietoernooi voor het Wereldkampioenschap voetbal 1966. Op 21 november speelde het land in Phnom Penh (Cambodja) tegen Noord-Korea. De wedstrijd werd verloren met 1–6. De enige goal voor Australië werd gemaakt door Les Scheinflug, die in de 70e minuut een strafschop binnenschoot. Ook de return drie dagen later werd verloren waardoor Australië niet naar het WK mocht. Zij plaatsten zich acht jaar later wel voor het WK van 1974. In de Finaleronde moesten drie wedstrijden tegen Zuid-Korea worden gespeeld. Na twee gelijke spelen werd de derde in Hongkong gewonnen met 1–0 waardoor voor de eerste mocht worden deelgenomen aan een WK-voetbal. Op dat eindtoernooi strandde het in de groepsfase. Zowel de eerste wedstrijd tegen Oost-Duitsland 0–2 als de tweede tegen West-Duitsland 0–3 ging verloren. In de afsluitende wedstrijd tegen Chili werd nog een punt gepakt 0–0, maar dat was onvoldoende voor de volgende ronde. Tussen 1974 en 2006 plaatste het land zich nooit voor een WK, maar daar kwam in 2006 verandering in. Driemaal achter elkaar plaatste Australië zich voor het hoofdtoernooi. Eén keer bereikte het de achtste finale. In 2006 werd in poule F eerst Japan met 3–1 verslagen. Van Brazilië (0–2) werd weliswaar verloren maar door het gelijke spel tegen Kroatië (2–2) werden de Australiërs toch tweede. In de achtste finale bleef het tot in de blessuretijd 0–0 tegen Italië. In de 95e minuut scoorde Francesco Totti echter de 1–0 uit een penalty.

Wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap voetbal overzicht[1]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Engeland 1966 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Groepsfase 3 0 1 2 0 5 (Kwal.)
Vlag van Argentinië 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje 1982 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1986 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1990 Niet gekwalificeerd
Vlag van Verenigde Staten 1994 Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk 1998 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Korea (1997–2011)Vlag van Japan 2002 Niet gekwalificeerd
Vlag van Duitsland 2006 Achtste finale 4 1 1 2 5 6 (Kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Groepsfase 3 1 1 1 3 6 (Kwal.)
Vlag van Brazilië 2014 Groepsfase 3 0 0 3 3 9 (Kwal.)
Vlag van Rusland 2018 Groepsfase 3 0 1 2 2 5 (Kwal.)
Vlag van Qatar 2022 Achtste finale 4 2 0 2 4 6 (Kwal.)
Vlag van CanadaVlag van MexicoVlag van Verenigde Staten 2026 Kwalificatie nog niet begonnen
Totaal 6 keer 20 4 4 12 17 37

FIFA Confederations Cup[bewerken | brontekst bewerken]

FIFA Confederations Cup overzicht[2]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Saoedi-Arabië 1997 Tweede 5 2 1 2 4 8
Vlag van Mexico 1999 Geen deelname
Vlag van Zuid-Korea Vlag van Japan 2001 Derde 5 3 0 2 4 2
Vlag van Frankrijk 2003 Geen deelname
Vlag van Duitsland 2005 Groepsfase 3 0 0 3 5 10
20092013 Geen deelname
Vlag van Rusland 2017 Groepsfase 3 0 2 1 4 5
Totaal 4/9 16 5 3 8 17 25

Oceanië Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Australië was tot en met 2005 lid van de OFC en speelde daarom mee met het Oceanisch kampioenschap voetbal. Iedere deelname werd de finale bereikt (6 keer). In totaal won Australië het toernooi 4 keer. In 1980 (4−2) en 1996 (5−0) werd Tahiti in de finale verslagen. In 2000 werd Nieuw-Zeeland verslagen (2–0), In 2004 won Australië met 6–0 van de Salomonseilanden. Dat zou gelijk het laatste toernooi zijn omdat Australië overstapte naar de Aziatische voetbalbond.

Oceanië Cup overzicht[3]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Nieuw-Caledonië 1980 Kampioen 4 4 0 0 24 4
1996 Kampioen 4 3 1 0 14 0
Vlag van Australië 1998 Tweede 4 3 0 1 23 3
Vlag van Frans-Polynesië 2000 Kampioen 4 4 0 0 26 0
Vlag van Nieuw-Zeeland 2002 Tweede 5 4 0 1 23 2
Vlag van Australië 2004 Kampioen 7 6 1 0 32 4
Totaal 4 keer 28 24 2 2 142 13

Australië is vanaf 2006 lid van de AFC en speelt in 2007 voor de eerste keer mee aan het Aziatisch voetbalkampioenschap. In groep A van dat toernooi wordt 1 wedstrijd gewonnen (Thailand, 4–0). Daarmee plaatst Australië zich voor de kwartfinale. In die kwartfinale speelt het land gelijk tegen Japan. De strafschoppenserie wordt echter door Japan gewonnen, waardoor dat land doorgaat naar de halve finale. Op het toernooi van 2011 wordt wederom verloren van Japan. Dit keer met 0–1 in de finale. Vier jaar later wint Australië het toernooi door in de finale Zuid-Korea met 2–1 te verslaan. De doelpunten voor Australië worden gemaakt door Massimo Luongo en James Troisi.

Aziatisch kampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Azië Cup overzicht[4]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van IndonesiëVlag van MaleisiëVlag van ThailandVlag van Vietnam 2007 Kwartfinale 4 1 2 1 7 5 (Kwal.)
Vlag van Qatar 2011 Tweede 6 4 1 1 13 2 (Kwal.)
Vlag van Australië 2015 Kampioen 6 5 0 1 14 3
Vlag van Verenigde Arabische Emiraten 2019 Kwartfinale 5 2 1 2 6 4 (Kwal.)
Vlag van Qatar 2023 Kwartfinale 5 3 1 1 9 3 (Kwal.)

Oost-Aziatisch kampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Oost-Azië Cup overzicht[5]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Zuid-Korea 2013 Vierde 3 0 1 2 5 7 (Kwal.)

WK 2006[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Australië op het wereldkampioenschap voetbal 2006 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In 2005 wist Australië zich onder leiding van de Nederlandse trainer Guus Hiddink voor het eerst in 32 jaar te kwalificeren voor de WK-eindronde. In de beslissende play-off tegen Uruguay won de ploeg na strafschoppen. In Montevideo werd het 1-0 voor Uruguay, in Sydney 1-0 voor Australië. Voor het WK werd Australië ingedeeld in Groep F, samen met Japan, Brazilië en Kroatië.

Op 4 juni 2006 speelde Australië ter voorbereiding op het WK een vriendschappelijke wedstrijd tegen Nederland in Stadion Feijenoord in Rotterdam. Dat oefenduel eindigde in een gelijkspel (1-1).

Op 12 juni nam Australië het in de eerste WK-wedstrijd op tegen Japan. In deze wedstrijd stond Australië tot vijf minuten voor tijd met 0-1 achter, maar door twee doelpunten van Tim Cahill en een van John Aloisi (die beiden in de tweede helft waren ingevallen) wisten de Socceroos de score naar 3-1 om te buigen. Op 18 juni nam Australië het op tegen Brazilië in de Allianz Arena te München. Dit duel werd na een bittere strijd met 0-2 verloren door doelpunten van Adriano en invaller Fred. Op 22 juni nam Australië het op tegen Kroatië. In het Gottlieb Daimlerstadion te Stuttgart werd het 2-2. Hierdoor was Australië verzekerd van een plek in de tweede ronde.

In de achtste finale was Italië, de latere winnaar van het WK, de tegenstander. In deze wedstrijd bleef het lang 0-0 en de Italianen kwamen in de vijftigste minuut met tien man te staan na een rode kaart van verdediger Marco Materazzi. Vanaf dat moment moest Australië het spel maken en kwam het tot een aantal kansen. Het bleef echter 0-0 tot de 93ste minuut, toen Italië een dubieuze strafschop toegewezen kreeg van de scheidsrechter Luis Medina Cantalejo. Deze penalty werd benut door Francesco Totti, waardoor Australië was uitgeschakeld.

Interlands[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Interlands Australisch voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Australië.

FIFA-wereldranglijst[6][bewerken | brontekst bewerken]

1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021
49 58 51 50 35 39 89 73 48 50 82 58 48 39 48 28 21 26 23 36 58 100 57 47 38 41 42 41 35

Topscorers[bewerken | brontekst bewerken]

Per 4 december 2022 (na de uitschakeling in het WK 2022 door Argentinië}

Speler Carrière Goals Interlands Moyenne
1 Tim Cahill 2004-2018 50 108 0,46
2 Damian Mori 1992-2002 29 45 0.64
3 Archie Thompson 2001-2013 28 54 0,52
4 John Aloisi 1993-2008 27 55 0,49
5 John Kosmina 1977-1988 25 60 0,42
Attila Abonyi 1967-1977 25 61 0,41
7 David Zdrilic 1997-2010 20 31 0,65
Mile Jedinak 2008-2018 20 79 0,25
Brett Emerton 1998-2012 20 95 0,21
10 Graham Arnold 1985-1997 19 56 0,34


Huidige selectie[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers werden opgenomen in de selectie voor het WK 2022.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland op 25 september 2022.

Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
Mathew Ryan Aanvoerder 75 0 Vlag van Denemarken FC Kopenhagen
Andrew Redmayne 4 0 Vlag van Australië Sydney FC
Danny Vukovic 4 0 Vlag van Australië Central Coast Mariners
Verdediging
Aziz Behich 53 2 Vlag van Schotland Dundee United
Milos Degenek 38 1 Vlag van Verenigde Staten Columbus Crew
Bailey Wright 27 2 Vlag van Engeland Sunderland
Fran Karačić 10 1 Vlag van Italië Brescia
Harry Souttar 10 6 Vlag van Engeland Stoke City
Nathaniel Atkinson 5 0 Vlag van Schotland Heart of Midlothian
Joel King 4 0 Vlag van Denemarken Odense BK
Kye Rowles 3 0 Vlag van Schotland Heart of Midlothian
Thomas Deng 2 0 Vlag van Japan Albirex Niigata
Middenveld
Aaron Mooy 53 7 Vlag van Schotland Celtic
Jackson Irvine 49 7 Vlag van Duitsland FC St. Pauli
Ajdin Hrustić 20 3 Vlag van Italië Hellas Verona
Riley McGree 11 1 Vlag van Engeland Middlesbrough
Keanu Baccus 3 0 Vlag van Schotland St. Mirren
Cameron Devlin 1 0 Vlag van Schotland Heart of Midlothian
Aanval
Mathew Leckie 73 13 Vlag van Australië Melbourne City
Awer Mabil 29 8 Vlag van Spanje Cádiz
Jamie Maclaren 26 8 Vlag van Australië Melbourne City
Mitchell Duke 21 8 Vlag van Japan Fagiano Okayama
Martin Boyle 19 5 Vlag van Schotland Hibernian
Craig Goodwin 10 1 Vlag van Australië Adelaide United
Jason Cummings 1 1 Vlag van Australië Central Coast Mariners
Garang Kuol 1 0 Vlag van Australië Central Coast Mariners

Bondscoaches[bewerken | brontekst bewerken]

  • Bijgewerkt tot en met de oefenwedstrijd tegen Vlag van Griekenland Griekenland (1–2) op 7 juni 2016.
Naam Van Tot Interlands W G V
Vlag van Australië Gillespi, N N Gillespi 1947 1947
Vlag van Australië Langridge, Tom Tom Langridge 1947 1947
Vlag van Australië Jack, Tom Tom Jack 1950 1950
Vlag van Engeland Brophy, Harry Harry Brophy 1954 1955
Vlag van Australië Marston, Joe Joe Marston 1958 1958
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Jelisavcic, Tiko Tiko Jelisavcic 1965 1965 6 3 0 3
Vlag van Tsjecho-Slowakije Vengloš, Jozef Jozef Vengloš 1965 1967 7 4 1 2
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Vlatsis, Joe Joe Vlatsis 1967 1969 23 13 7 3
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Rasic, Ralé Ralé Rasic 1970 1974 31 16 9 6
Vlag van Engeland Green, Brian Brian Green 1976 1976 2 2 0 0
Vlag van Engeland Shoulder, Jim Jim Shoulder 1976 1978 25 10 7 8
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Gutendorf, Rudi Rudi Gutendorf 1979 1981 18 3 8 7
Vlag van Australië Scheinflug, Les Les Scheinflug 1981 1983 12 8 1 3
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Arok, Frank Frank Arok 1983 1989 46 21 14 11
Vlag van Australië Scheinflug, Les Les Scheinflug (interim) 1983 1983 4 3 0 1
Vlag van Australië Scheinflug, Les Les Scheinflug (interim) 1990 1990 1 1 0 0
Vlag van Schotland Thomson, Eddie Eddie Thomson 1990 1996 56 26 11 19
Vlag van Australië Scheinflug, Les Les Scheinflug (interim) 1992 1992 3 2 1 0
Vlag van Australië Fernandez, Vic Vic Fernandez (interim) 1992 1992 2 1 0 1
Vlag van Australië Scheinflug, Les Les Scheinflug (interim) 1994 1994 1 1 0 0
Vlag van Argentinië Blanco, Raul Raul Blanco (interim) 1996 1996 2 2 0 0
Vlag van Engeland Venables, Terry Terry Venables 1997 1998 23 15 3 5
Vlag van Argentinië Blanco, Raul Raul Blanco (interim) 1998 1999 5 3 1 1
Vlag van Australië Farina, Frank Frank Farina 1999 2005 58 34 9 15
Vlag van Nederland Hiddink, Guus Guus Hiddink 2005 2006 12 7 2 3
Vlag van Australië Arnold, Graham Graham Arnold (interim) 2006 2007 15 6 4 5
Vlag van Nederland Baan, Rob Rob Baan (interim) 2007 2007 1 1 0 0
Vlag van Nederland Verbeek, Pim Pim Verbeek 2007 2010 33 18 9 6
Vlag van Nederland Berger, Han Han Berger (interim) 2010 2010 1 0 0 1
Vlag van Duitsland Osieck, Holger Holger Osieck 2010 2013 43 23 10 11
Vlag van Australië Vidmar, Aurelio Aurelio Vidmar (interim) 2013 2013 1 1 0 0
Vlag van Australië Postecoglou, Ange Ange Postecoglou 2013 heden 31 15 4 12

Bekende (ex-)spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van spelers van het Australische voetbalelftal voor een overzicht van spelers met minimaal dertig interlands

John Aloisi
Graham Arnold
Mark Bresciano
Tim Cahill
David Carney
Scott Chipperfield
Jason Čulina
Brett Emerton

Frank Farina
Vince Grella
Željko Kalac
Joshua Kennedy
Harry Kewell
Edi Krnčević
Stan Lazaridis
Ljubo Milićević

Craig Moore
Kevin Muscat
Lucas Neill
Paul Okon
Tony Popović
Mark Schwarzer
Josip Skoko
Matthew Špiranović

Mile Sterjovski
Archie Thompson
Tony Vidmar
Mark Viduka
Luke Wilkshire
Ruben Zadkovich
Nedijeljko Zelić
David Zdrilić

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Tim Cahill is de eerste speler die een doelpunt voor Australië maakte tijdens een WK-eindronde. Dit gebeurde bij het WK van 2006 in het duel tegen Japan, dat met 3–1 werd gewonnen.
  • Australië heeft het record in handen van de grootste overwinning in het internationaal voetbal. Op 11 april 2001 versloeg het Amerikaans-Samoa met 31-0, in Coffs Harbour. In deze wedstrijd scoorde Archie Thompson dertien keer, wat ook een record is.

Selecties[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie van Australië tijdens het Vlag van Duitsland Wereldkampioenschap 2006
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Mark Schwarzer Vlag van Engeland Middlesbrough
12 Ante Čović Vlag van Zweden Hammarby IF
18 Zeljko Kalac Vlag van Italië AC Milan
Verdediging
2 Lucas Neill Vlag van Engeland Blackburn Rovers
3 Craig Moore Vlag van Engeland Newcastle United
6 Tony Popovic Vlag van Engeland Crystal Palace
16 Michael Beauchamp Vlag van Australië Central Coast Mariners
20 Luke Wilkshire Vlag van Engeland Bristol City
22 Mark Milligan Vlag van Australië Sydney FC
Middenveld
5 Jason Čulina Vlag van Nederland PSV Eindhoven
7 Brett Emerton Vlag van Engeland Blackburn Rovers
8 Josip Skoko Vlag van Engeland Stoke City
10 Harry Kewell Vlag van Engeland Liverpool
11 Stan Lazaridis Vlag van Engeland Birmingham City
13 Vince Grella Vlag van Italië Parma FC
14 Scott Chipperfield Vlag van Zwitserland FC Basel
21 Mile Sterjovski Vlag van Zwitserland FC Basel
23 Mark Bresciano Vlag van Italië Parma FC
Aanval
4 Tim Cahill Vlag van Engeland Everton
9 Mark Viduka Vlag van Engeland Middlesbrough
15 John Aloisi Vlag van Spanje CD Alavés
17 Archie Thompson Vlag van Nederland PSV Eindhoven
19 Joshua Kennedy Vlag van Duitsland Dynamo Dresden
Bondscoach: Vlag van Nederland Guus Hiddink
Selectie van Australië tijdens het Vlag van Brazilië Wereldkampioenschap 2014
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Mathew Ryan Vlag van België Club Brugge KV
12 Mitchell Langerak Vlag van Duitsland Borussia Dortmund
18 Eugene Galekovic Vlag van Australië Adelaide United
Verdediging
2 Ivan Franjić Vlag van Australië Brisbane Roar
3 Jason Davidson Vlag van Nederland Heracles Almelo
6 Matthew Špiranović Vlag van Australië Western Sydney W.
8 Bailey Wright Vlag van Engeland Preston North End
19 Ryan McGowan Vlag van China Shandong Luneng
22 Alex Wilkinson Vlag van Zuid-Korea Jeonbuk FC
Middenveld
5 Mark Milligan Vlag van Engeland Melbourne Victory
10 Ben Halloran Vlag van Duitsland Fortuna Düsseldorf
13 Oliver Bozanić Vlag van Zwitserland FC Luzern
14 James Troisi Vlag van Australië Melbourne Victory
15 Mile Jedinak Vlag van Engeland Crystal Palace
16 James Holland Vlag van Oostenrijk Austria Wien
17 Matt McKay Vlag van Australië Brisbane Roar
20 Dario Vidošić Vlag van Zwitserland FC Sion
21 Massimo Luongo Vlag van Engeland Swindon Town
23 Mark Bresciano Vlag van Qatar Al-Gharafa
Aanval
4 Tim Cahill Vlag van Verenigde Staten New York Red Bulls
7 Mathew Leckie Vlag van Duitsland FSV Frankfurt
9 Adam Taggart Vlag van Australië Newcastle United Jets
11 Tommy Oar Vlag van Nederland FC Utrecht
Bondscoach: Vlag van Australië Ange Postecoglou

FIFA Confederations Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie van Australië tijdens het Vlag van Rusland FIFA Confederations Cup 2017
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Mathew Ryan Vlag van België KRC Genk
12 Mitchell Langerak Vlag van Duitsland VfB Stuttgart
18 Danny Vukovic Vlag van Australië Sydney FC
Verdediging
2 Milos Degenek Vlag van Japan Yokohama F. Marinos
3 Alex Gersbach Vlag van Noorwegen Rosenborg BK
5 Mark Milligan Vlag van Verenigde Arabische Emiraten Baniyas SC
6 Dylan McGowan Vlag van Australië Adelaide United
8 Bailey Wright Vlag van Engeland Bristol City
16 Aziz Behich Vlag van Turkije Bursaspor
19 Ryan McGowan Vlag van China Guizhou Zhicheng
20 Trent Sainsbury Vlag van Italië Internazionale
Middenveld
10 Robbie Kruse Vlag van China Liaoning Hongyun
13 Aaron Mooy Vlag van Engeland Huddersfield Town
14 James Troisi Vlag van Australië Melbourne Victory
15 James Jeggo Vlag van Oostenrijk Sturm Graz
17 Ajdin Hrustić Vlag van Nederland FC Groningen
21 Massimo Luongo Vlag van Engeland Queens Park Rangers
22 Jackson Irvine Vlag van Engeland Burton Albion
23 Tom Rogić Vlag van Schotland Celtic FC
Aanval
4 Tim Cahill Vlag van Australië Melbourne City
9 Tomi Jurić Vlag van Zwitserland FC Luzern
7 Mathew Leckie Vlag van Duitsland FC Ingolstadt 04
11 Jamie Maclaren Vlag van Australië Brisbane Roar
Bondscoach: Vlag van Australië Ange Postecoglou