Wereldkampioenschap voetbal 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
WK voetbal 1982
1982 FIFA World Cup
Toernooi-informatie
Gastland Vlag van Spanje Spanje
Datum 13 juni – 11 juli 1982
Teams 24 (van 6 confederaties)
Stadions 17 (in 14 gaststeden)
Winnaar Vlag van Italië Italië (3e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden 52
Doelpunten 146  (2,81 per wedstrijd)
Toeschouwers 2.109.723  (40.572 per wedstrijd)
Topscorer(s) Vlag van Italië Paolo Rossi
Beste speler Vlag van Italië Paolo Rossi
Navigatie
Vorige     Volgende
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Het FIFA wereldkampioenschap voetbal 1982 was de twaalfde editie van een internationale voetbalwedstrijd tussen de nationale mannenteams van landen die aangesloten zijn bij de FIFA. Spanje was dat jaar het gastland voor de eindronde, zoals besloten tijdens het FIFA-congres in Tokio op 8 oktober 1964 en twee jaar later, op 6 juli 1966, bekrachtigd in Londen. De eindronde van het toernooi begon op zondag 13 juni en eindigde vier weken later, op zondag 11 juli 1982.

Aan de voorronden deden 105 landen mee, waaronder vier debutanten. Zie voor kwalificatie: WK voetbal 1982 (kwalificatie). De loting voor de WK-eindronde, met deelname van 24 landen, had plaats op 16 januari 1982 in Madrid. Titelverdediger was Argentinië, dat vier jaar eerder in eigen land de wereldtitel had gewonnen ten koste van Nederland. Italië werd uiteindelijk wereldkampioen.

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Zie het artikel Wereldkampioenschap voetbal 1982 (kwalificatie) voor een uitgebreide beschrijving van de kwalificaties
FIFA-lid Confederatie Kwalificatie Aantal dln.
(incl. 1986)
Dln.
op rij
Eerste
dln.
Laatste
dln.
Titels
(excl. 1986)
Beste
prestatie
Vlag van Honduras (1949-2022) Honduras CONCACAF Eerste finalegroep 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van El Salvador El Salvador CONCACAF Tweede finalegroep 2e 1 1970 1970 0 Groepsfase
Vlag van Argentinië Argentinië CONMEBOL Titelverdediger 8 3 1930 1978 1 Wereldkampioen
Vlag van Brazilië Brazilië CONMEBOL Winnaar groep 1 12 12 1930 1978 3 Wereldkampioen
Vlag van Peru Peru CONMEBOL Winnaar groep 2 4 2 1930 1978 0 Kwartfinale
Vlag van Chili Chili CONMEBOL Winnaar groep 3 6 1 1930 1974 0 Derde
Vlag van Spanje Spanje UEFA Gastland 6e 2 1934 1978 0 Vierde
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland UEFA Winnaar groep 1 10e 8 1934 1978 2 Wereldkampioen
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk UEFA Tweede groep 1 5e 2 1934 1978 0 Derde
Vlag van België België UEFA Winnaar groep 2 6e 1 1930 1970 0 Groepsfase
Vlag van Frankrijk Frankrijk UEFA Tweede groep 2 8e 2 1930 1978 0 Derde
Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie UEFA Winnaar groep 3 5e 1 1958 1978 0 Vierde
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije UEFA Tweede groep 3 7e 1 1934 1970 0 Tweede
Vlag van Hongarije Hongarije UEFA Winnaar groep 4 8e 2 1934 1978 0 Tweede
Vlag van Engeland Engeland UEFA Tweede groep 4 7e 1 1950 1970 1 Wereldkampioen
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië UEFA Winnaar groep 5 7e 1 1930 1974 0 Vierde
Vlag van Italië Italië UEFA Tweede groep 5 10e 6 1934 1978 2 Wereldkampioen
Vlag van Schotland Schotland UEFA Winnaar groep 6 5e 3 1954 1978 0 Groepsfase
Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland UEFA Tweede groep 6 2e 1 1958 1958 0 Kwartfinale
Vlag van Polen Polen UEFA Winnaar groep 7 4e 3 1938 1978 0 Derde
Vlag van Koeweit Koeweit AFC Winnaar finaleronde 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland OFC Winnaar play-off 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van Kameroen Kameroen CAF Finaleronde 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van Algerije Algerije CAF Finaleronde 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.

Groepen[bewerken | brontekst bewerken]

Deelnemende landen
 Kampioen
 Nummer 2
 Nummer 3
 Nummer 4
 Tweede ronde
 Eerste groepsfase
Groep A Groep B Groep C

Vlag van Italië Italië
Vlag van Kameroen Kameroen
Vlag van Peru Peru
Vlag van Polen Polen

Vlag van Algerije Algerije
Vlag van Chili Chili
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland

Vlag van Argentinië Argentinië
Vlag van België België
Vlag van El Salvador El Salvador
Vlag van Hongarije Hongarije

Groep D Groep E Groep F

Vlag van Engeland Engeland
Vlag van Frankrijk Frankrijk
Vlag van Koeweit Koeweit
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije

Vlag van Honduras (1949-2022) Honduras
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland
Vlag van Spanje Spanje

Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland
Vlag van Schotland Schotland
Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie

Stadions[bewerken | brontekst bewerken]

Madrid Barcelona Vigo A Coruña Valencia
Estadio Santiago Bernabéu Estadio Vicente Calderón Camp Nou Sarrià Estadio Balaídos Estadio Riazor Estadio Mestalla
Capaciteit: 91.000 Capaciteit: 66.000 Capaciteit: 120.000 Capaciteit: 44.000 Capaciteit: 40.000 Capaciteit: 37.000 Capaciteit: 55.000
Gijón Oviedo Elx Alicante Bilbao
El Molinón Estadio Carlos Tartiere Estadio Manuel Martínez Valero Estadio José Rico Pérez San Mamés
Capaciteit: 47.000 Capaciteit: 23.000 Capaciteit: 40.000 Capaciteit: 38.000 Capaciteit: 47.000
Zaragoza Sevilla Málaga Valladolid
La Romareda Estadio Ramón Sánchez Pizjuán Estadio Benito Villamarín Estadio La Rosaleda Estadio José Zorrilla
Capaciteit: 42.000 Capaciteit: 68.000 Capaciteit: 50.000 Capaciteit: 44.000 Capaciteit: 30.000

Scheidsrechters[bewerken | brontekst bewerken]

41 scheidsrechters werden voor de wedstrijden aangewezen.

AFC

CAF

CONCACAF

CONMEBOL

UEFA

UEFA

OFC

Groepsfase[bewerken | brontekst bewerken]

Groep A[bewerken | brontekst bewerken]

Liefst vijf van de zes wedstrijden eindigde in een gelijkspel, waaronder drie doelpuntloos. De enige zege boekte Polen in hun laatste wedstrijd tegen Peru, na twee doelpuntloze wedstrijden brak Wlodi Smolarek in de 55e minuut eindelijk de ban voor de Polen en stortte Peru volledig in elkaar, 5-1 voor Polen. In de laatste wedstrijd had Italië genoeg aan een gelijkspel om Kameroen voor te blijven, hetgeen ternauwernood lukte. Debutant Kameroen maakte veel indruk met hun onbevangen spel, opvallende spelers waren aanvaller Roger Milla en doelman Thomas N'Kono. Italië kwalificeerde zich, maar de Italiaanse media was genadeloos. Vooral spits Paolo Rossi moest het ontgelden, hij speelde voor het eerst in twee jaar na een schorsing voor betrokkenheid bij een omkoopschandaal, maar ontbeerde duidelijk wedstrijdritme.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Polen Polen 3 1 2 0 5 1 4 4
Vlag van Italië Italië 3 0 3 0 2 2 0 3
Vlag van Kameroen Kameroen 3 0 3 0 1 1 0 3
Vlag van Peru Peru 3 0 2 1 2 6 –4 2



14 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Italië Vlag van Italië 0 – 0 Vlag van Polen Polen Estadio Balaidos, Vigo
Toeschouwers: 33.000
Scheidsrechter: Michel Vautrot (Vlag van Frankrijk Frankrijk)
wedstrijdverslag

15 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Kameroen Vlag van Kameroen 0 – 0 Vlag van Peru Peru Estadio Riazor, A Coruña
Toeschouwers: 11.000
Scheidsrechter: Franz Wöhrer (Vlag van Oostenrijk Oostenrijk)
wedstrijdverslag

18 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Italië Vlag van Italië 1 – 1 Vlag van Peru Peru Estadio Balaidos, Vigo
Toeschouwers: 25.000
Scheidsrechter: Walter Eschweiler (Vlag van Duitse Democratische Republiek DDR)
Conti Goal 18' wedstrijdverslag Goal 83' Toribio Díaz

19 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Kameroen Vlag van Kameroen 0 – 0 Vlag van Polen Polen Estadio Riazor, A Coruña
Toeschouwers: 19.000
Scheidsrechter: Alexis Ponnet (Vlag van België België)
wedstrijdverslag

22 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Polen Vlag van Polen 5 – 1 Vlag van Peru Peru Estadio Riazor, A Coruña
Toeschouwers: 25.000
Scheidsrechter: Mario Rubio Vázquez (Vlag van Mexico Mexico)
Smolarek Goal 55'
Lato Goal 58'
Boniek Goal 61'
Buncol Goal 68'
Ciołek Goal 76'
wedstrijdverslag Goal 83' La Rosa

23 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Italië Vlag van Italië 1 – 1 Vlag van Kameroen Kameroen Estadio Balaidos, Vigo
Toeschouwers: 20.000
Scheidsrechter: Bogdan Dotchev (Vlag van Bulgarije (1971-1990) Bulgarije)
Graziani Goal 60' wedstrijdverslag Goal 61' M'Bida

Groep B[bewerken | brontekst bewerken]

West-Duitsland behoorde tot de absolute favorieten voor de wereldtitel, weliswaar was de uitblinker van het EK in 1980 Bernd Schuster geblesseerd, zijn plaats werd ingenomen door Paul Breitner en Karl-Heinz Rummenigge was de beste aanvaller van Europa. In de voorbereiding maakten veel internationals een lakse indruk, het zou toch vanzelf goed gaan. Dat betaalde zich uit in de wedstrijd tegen een uitstekend spelend Algerije, dat dankzij doelpunten van de twee vedetten Rabah Madjer en Lakhdar Belloumi met 2-1 won. De ploeg herstelde zich tegen een matig Chili. Vooral dankzij drie doelpunten van Karl-Heinz Rummenigge won West-Duitsland met 4-1.

Algerije kon de stunt tegen West-Duitsland niet doorzetten en verloor met een 2-0 van een niet imponerend Oostenrijk. De ploeg liet zich niet ontmoedigen en na een uitstekende eerste helft stond Algerije met 3-0 voor tegen Chili. Met deze stand zou Algerije geplaatst zijn voor de tweede ronde, maar de Afrikanen lieten Chili terugkomen in de wedstrijd en de Chilenen scoorden nog twee keer. De volgende dag wisten de buurlanden Oostenrijk en West-Duitsland met welke score zij allebei door zouden gaan: de Duitsers mochten met niet meer dan 2-0 winnen. Na 10 minuten maakte Horst Hrubesch al een doelpunt voor West-Duitsland, in de eerste helft was er nog een beetje actie, maar in de tweede helft gebeurde helemaal niets meer. De wedstrijd ging de geschiedenis is als Het bedrog van Gijón. Algerije was de dupe en de FIFA besloot dat de beslissende wedstrijden van een groep voortaan op hetzelfde tijdstip zouden plaatsvinden.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland 3 2 0 1 6 3 3 4
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 3 2 0 1 3 1 2 4
Vlag van Algerije Algerije 3 2 0 1 5 5 0 4
Vlag van Chili Chili 3 0 0 3 3 8 –5 0

16 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
West-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1 – 2 Vlag van Algerije Algerije El Molinón, Gijón
Toeschouwers: 42.000
Scheidsrechter: Enrique Labo (Vlag van Peru Peru)
Rummenigge Goal 67' wedstrijdverslag Goal 54' Madjer
Goal 68' Belloumi

17 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Chili Vlag van Chili 0 – 1 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk Estadio Carlos Tartiere, Oviedo
Toeschouwers: 22.500
Scheidsrechter: Juan Cardellino (Vlag van Uruguay Uruguay)
wedstrijdverslag Goal 21' Schachner

20 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
West-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 4 – 1 Vlag van Chili Chili El Molinón, Gijón
Toeschouwers: 42.000
Scheidsrechter: Bruno Galler (Vlag van Zwitserland Zwitserland)
Rummenigge Goal 9'Goal 57'Goal 66'
Reinders Goal 81'
wedstrijdverslag Goal 90' Moscoso

21 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Oostenrijk Vlag van Oostenrijk 2 – 0 Vlag van Algerije Algerije Estadio Carlos Tartiere, Oviedo
Toeschouwers: 22.000
Scheidsrechter: Tony Bosković (Vlag van Australië Australië)
Schachner Goal 55'
Krankl Goal 67'
wedstrijdverslag

24 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Algerije Vlag van Algerije 3 – 2 Vlag van Chili Chili Estadio Carlos Tartiere, Oviedo
Toeschouwers: 16.000
Scheidsrechter: Rómulo Méndez (Vlag van Guatemala Guatemala)
Assad Goal 7'Goal 31'
Bensaoula Goal 35'
wedstrijdverslag Goal 59' (pen.) Neira
Goal 73' Letelier

25 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
West-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1 – 0 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk El Molinón, Gijón
Toeschouwers: 41.000
Scheidsrechter: Bob Valentine (Vlag van Schotland Schotland)
Hrubesch Goal 10' wedstrijdverslag

Groep C[bewerken | brontekst bewerken]

Vlak voor het toernooi kocht FC Barcelona een nog jonge Diego Maradona van Boca Juniors. Het WK in Argentinië kwam te vroeg voor hem, hij maakte het jeugdteam wereldkampioen in 1979 en had alles in zich de nieuwe Pelé te worden. Toevallig was de openingswedstrijd in het stadion van FC Barcelona Nou Camp, waar Argentinië aantrad tegen de verliezend finalist van het EK België. De "Rode duivels" waren absoluut niet de mindere van de wereldkampioen, kregen veel kansen en scoorden in de tweede helft via Erwin Vandenbergh. De bondscoach Guy Thys had veel succes met een gehanteerde zone-dekking om het gevaar Maradona te beteugelen, die behalve een briljante vrije trap niet kon imponeren. Hongarije zorgde voor een record door met 10-1 van El Salvador te winnen, invaller László Kiss scoorde in zeven minuten drie doelpunten. Argentinië moest winnen van de Hongaren om niet meteen uitgeschakeld te worden en overspeelden de "Magyaren" : 4-1 met twee goals van de uitblinkende Maradona. België stelde teleur door maar met slechts 1-0 van El Salvador te winnen (houdbaar afstandsschot van Ludo Coeck) en mocht nu niet van Hongarije verliezen. In Elche speelde België aanvankelijk een onfortuinlijke wedstrijd: het stond bij rust met 1-0 achter dankzij de bij Antwerp FC spelende László Fazekas en raakte Erik Gerets na een botsing met zijn eigen doelman Jean-Marie Pfaff kwijt. Gerets speelde een tijdje met de Hongaren mee voor hij eruit gehaald werd. Uiteindelijk redde Alex Czerniatynski de Belgen na een imponerende rush van Jan Ceulemans.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van België België 3 2 1 0 3 1 2 5
Vlag van Argentinië Argentinië 3 2 0 1 6 2 4 4
Vlag van Hongarije Hongarije 3 1 1 1 12 6 6 3
Vlag van El Salvador El Salvador 3 0 0 3 1 13 –12 0

13 juni 1982
«onderlinge duels»
20:00 uur (MEZT)
Argentinië Vlag van Argentinië 0 – 1 Vlag van België België Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 95.500
Scheidsrechter: Vojtěch Christov (Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije)
Wedstrijdverslag Goal 62' Vandenbergh

15 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Hongarije Vlag van Hongarije 10 – 1 Vlag van El Salvador El Salvador Nuevo Estadio, Elche
Toeschouwers: 23.000
Scheidsrechter: Ibrahim Al-Doy (Vlag van Bahrein (1972-2002) Bahrein)
Nyilasi Goal 4'Goal 83'
Pölöskei Goal 11'
Fazekas Goal 23'Goal 54'
Tóth Goal 50'
Kiss Goal 69'Goal 73'Goal 76'
Szentes Goal 71'
Wedstrijdverslag Goal 64' Ramírez Zapata

18 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Argentinië Vlag van Argentinië 4 – 1 Vlag van Hongarije Hongarije Estadio José Rico Pérez, Alicante
Toeschouwers: 23.093
Scheidsrechter: Belaïd Lacarne (Vlag van Algerije Algerije)
Bertoni Goal 26'
Maradona Goal 28'Goal 57'
Ardiles Goal 60'
Wedstrijdverslag Goal 76' Pölöskei

19 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
België Vlag van België 1 – 0 Vlag van El Salvador El Salvador Nuevo Estadio, Elche
Toeschouwers: 15.000
Scheidsrechter: Malcolm Moffatt (Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland)
Coeck Goal 19' Wedstrijdverslag

22 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
België Vlag van België 1 – 1 Vlag van Hongarije Hongarije Nuevo Estadio, Elche
Toeschouwers: 37.000
Scheidsrechter: Clive White (Vlag van Engeland Engeland)
Czerniatynski Goal 76' Wedstrijdverslag Goal 27' Varga

23 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Argentinië Vlag van Argentinië 2 – 0 Vlag van El Salvador El Salvador Estadio José Rico Pérez, Alicante
Toeschouwers: 23.500
Scheidsrechter: Luis Barrancos (Vlag van Bolivia Bolivia)
Passarella Goal 22' (pen)
Bertoni Goal 52'
Wedstrijdverslag

Groep D[bewerken | brontekst bewerken]

Engeland begon het WK voortvarend met een doelpunt van Bryan Robson na 25 seconden tegen Frankrijk. Frankrijk liet beter veldspel zien, maar de Engelsen waren veel effectiever: 3-1 door nog een doelpunt van Robson en van Paul Mariner. De Engeland wonnen ook hun overige wedstrijden en bereikten probleemloos de tweede ronde. Frankrijk had genoeg aan een gelijkspel tegen Tsjecho-Slowakije en dat lukte vooral, omdat verdediger Manuel Amoros in de laatste minuut een bal van de lijn kopte. Tsjecho-Slowakije maakte een bleke indruk, het maakte alleen twee doelpunten uit strafschoppen en begon het toernooi slecht met een nauwelijks verdiend punt tegen Koeweit. Meest opmerkelijke wedstrijd was Frankrijk - Koeweit in Valladolid. Bij een stand van 3-1 maakte Frankrijk een doelpunt via Alain Giresse, maar de Koeweiti hoorden een fluitje op het veld en waren uit hun concentratie. Koeweit weigerde verder te spelen en de baas van de Koeweitse voetbalbond sjeik Fahid Al-Ahman kwam het veld op en ging in discussie met de scheidsrechter. Uiteindelijk keurde de scheidsrechter het doelpunt toch maar af. De Fransen wonnen uiteindelijk met 4-1, de scheidsrechter kreeg geen internationale wedstrijd meer en de sjeik kreeg een fikse boete. De Sjeik kwam in augustus 1990 weer in het wereldnieuws, toen hij werd vermoord tijdens de invasie van Irak in Koeweit.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Engeland Engeland 3 3 0 0 6 1 5 6
Vlag van Frankrijk Frankrijk 3 1 1 1 6 5 1 3
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije 3 0 2 1 2 4 –2 2
Vlag van Koeweit Koeweit 3 0 1 2 2 6 –4 1

16 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Engeland Vlag van Engeland 3 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk San Mamés, Bilbao
Toeschouwers: 44.172
Scheidsrechter: António Garrido (Vlag van Portugal Portugal)
Robson Goal 1'Goal 67'
Mariner Goal 83'
wedstrijdverslag Goal 24' Soler

17 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Tsjecho-Slowakije Vlag van Tsjecho-Slowakije 1 – 1 Vlag van Koeweit Koeweit Estadio José Zorrilla, Valladolid
Toeschouwers: 25.000
Scheidsrechter: Benjamin Dwomoh (Vlag van Ghana Ghana)
Panenka Goal 21' (pen.) wedstrijdverslag Goal 57' Al-Dakhil

20 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Engeland Vlag van Engeland 2 – 0 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije San Mamés, Bilbao
Toeschouwers: 41.123
Scheidsrechter: Charles Corver (Vlag van Nederland Nederland)
Francis Goal 62'
Barmoš Goal 66' (e.d.)
wedstrijdverslag

21 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 4 – 1 Vlag van Koeweit Koeweit Estadio José Zorrilla, Valladolid
Toeschouwers: 30.043
Scheidsrechter: Miroslav Stupar (Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie)
Genghini Goal 31'
Platini Goal 43'
Six Goal 48'
Bossis Goal 89'
wedstrijdverslag Goal 75' Al-Buloushi

24 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 1 – 1 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije Estadio José Zorrilla, Valladolid
Toeschouwers: 28.000
Scheidsrechter: Paolo Casarin (Vlag van Italië Italië)
Six Goal 66' wedstrijdverslag Goal 84' (pen.) Panenka

25 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Engeland Vlag van Engeland 1 – 0 Vlag van Koeweit Koeweit San Mamés, Bilbao
Toeschouwers: 39.700
Scheidsrechter: Gilberto Aristizábal (Vlag van Colombia Colombia)
Francis Goal 27' wedstrijdverslag

Groep E[bewerken | brontekst bewerken]

Spanje had vooraf alles mee, het zat in een zwakke poule met Joegoslavië, Noord-Ierland en Honduras en zou als het groepswinnaar zou worden in een gunstige positie komen om de halve finales te halen. Er was echter niet gerekend op het team zelf: dat was helemaal niet zo sterk, het laatste succes was van 1964 (EK-winnaar) en het stond stijf van de stress. In de eerste wedstrijd tegen Honduras ging het al bijna mis, men had een strafschop nodig om een gelijkspel te behalen. Er was twijfel over de strafschop, maar bij de strafschop die men tegen Joegoslavië kreeg was geen enkele twijfel mogelijk: dat was een fout van de scheidsrechter. Een struikelpartijtje van Alonso buiten het strafschopgebied beïnvloedde de scheidsrechter. De strafschop werd gestopt, maar moest opnieuw worden genomen omdat de scheidsrechter vond dat de keeper van Joegoslavië te snel bewoog, hetgeen de gelijkmaker opleverde. De Joegoslaven waren veel beter, kregen kans op kans, maar Spanje scoorde de 2-1.

Alle ploegen hadden de laatste speelronde kans op de volgende ronde, want alle andere wedstrijden eindigden in een gelijkspel. Joegoslavië kon zich kwalificeren bij een 2-0-zege op Honduras, maar het scoorde echter alleen 1 minuut voor tijd uit een strafschop. Honduras nam afscheid in tranen, maar ze hadden een geweldig toernooi gespeeld. Heel Joegoslavië rekende op een zege van Spanje op Noord-Ierland, maar wat er het hele toernooi in zat gebeurde: Spanje verloor, door een doelpunt van Gerald Armstrong. De Noord-Ieren lieten zich niet intimideren door het harde spel van Spanje, kregen een omstreden rode kaart tegen en hielden stand. Net als in 1958 haalde Noord-Ierland op hun tweede WK de tweede ronde evenals het beschamende Spanje, dat één doelpunt meer maakte dan Joegoslavië. Bij Noord-Ierland speelde de jongste speler ooit op een WK: de 17-jarige Norman Whiteside.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland 3 1 2 0 2 1 1 4
Vlag van Spanje Spanje 3 1 1 1 3 3 0 3
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië 3 1 1 1 2 2 0 3
Vlag van Honduras (1949-2022) Honduras 3 0 2 1 2 3 –1 2

16 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Spanje Vlag van Spanje 1 – 1 Vlag van Honduras (1949-2022) Honduras Estadio Luis Casanova, Valencia
Toeschouwers: 49.562
Scheidsrechter: Arturo Ithurralde (Vlag van Argentinië Argentinië)
López Ufarte Goal 65' (pen.) wedstrijdverslag Goal 8' Zelaya

17 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Joegoslavië Vlag van Joegoslavië (1943-1992) 0 – 0 Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland La Romareda, Zaragoza
Toeschouwers: 25.000
Scheidsrechter: Erik Fredriksson (Vlag van Zweden Zweden)
wedstrijdverslag

20 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Spanje Vlag van Spanje 2 – 1 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië Estadio Luis Casanova, Valencia
Toeschouwers: 48.000
Scheidsrechter: Henning Lund-Sørensen (Vlag van Denemarken Denemarken)
Juanito Goal 14' (pen.)
Saura Goal 66'
wedstrijdverslag Goal 10' Gudelj

21 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Honduras Vlag van Honduras (1949-2022) 1 – 1 Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland La Romareda, Zaragoza
Toeschouwers: 15.000
Scheidsrechter: Chan Tam Sun (Vlag van Hongkong (1959-1997) Hongkong)
Laing Goal 60' wedstrijdverslag Goal 10' Armstrong

24 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Honduras Vlag van Honduras (1949-2022) 0 – 1 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië La Romareda, Zaragoza
Toeschouwers: 25.000
Scheidsrechter: Gastón Castro (Vlag van Chili Chili)
wedstrijdverslag Goal 88' (pen.) Petrović

25 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Spanje Vlag van Spanje 0 – 1 Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland Estadio Luis Casanova, Valencia
Toeschouwers: 49.562
Scheidsrechter: Héctor Ortíz (Vlag van Paraguay Paraguay)
wedstrijdverslag Goal 47' Armstrong

Groep F[bewerken | brontekst bewerken]

Na twee teleurstellende WK's qua veldspel, kon het publiek weer genieten van een swingend Braziliaans voetbalelftal. Vooral het middenveld was ronduit fantastisch met aanvoerder Sócrates, grote ster Zico, verdedigende middenvelder Toninho Cerezo en de bij AS Roma spelende Falcao. Net als in 1970 had men een doorsnee keeper (Valdir Peres) en de verdediging was meer aanvallend sterk dan verdedigend. In de aanval was flankspeler Éder een ware artiest, maar ontbrak Careca vanwege een blessure, de veel mindere Serginho verving hem. In de eerste wedstrijd werd dit Brazilië behoorlijk op de proef gesteld door een sterk spelend Sovjet-Unie, dat op voorsprong kwam dankzij een misser van Valdir Peres. Diep in de tweede helft hadden de Brazilianen de wedstrijd recht gezet, dankzij prachtige afstandsschoten van Socrates en Eder. Tegen Schotland kwam men snel op achterstand via de Schotse verdediger David Neary, maar daarna overspeelden de Brazilianen de Schotten compleet: 4-1. Ook nu waren er fraaie doelpunten bij: een vrije trap van Zico en een lobje van Eder. De laatste wedstrijd was de makkelijkste: 4-0 tegen Nieuw-Zeeland met twee treffers van Zico.


De strijd om de tweede plaats was een spannende strijd tussen Schotland en de Sovjet-Unie. De laatste wedstrijd was een onderling duel tussen beide landen, de Sovjet-Unie had genoeg aan een gelijkspel. In de eerste helft maakte John Wark een belangrijk snel doelpunt, maar de Schotten konden de voorsprong niet uitbuiten. In de tweede helft trokken de Russen de wedstrijd recht met het tweede doelpunt vlak voor tijd. De Schotten gaven niet op, scoorden nog via Graeme Souness, maar doelman Rinat Dasajev was niet te passeren. De Schotten misten voor de derde keer op rij de tweede ronde, dankzij een ongunstig doelsaldo.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië 3 3 0 0 10 2 8 6
Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie 3 1 1 1 6 4 2 3
Vlag van Schotland Schotland 3 1 1 1 8 8 0 3
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland 3 0 0 3 2 12 –10 0

14 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Brazilië Vlag van Brazilië (1968-1992) 2 – 1 Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie Estadio Ramón Sánchez Pizjuán, Sevilla
Toeschouwers: 68.000
Scheidsrechter: Augusto Lamo Castillo (Vlag van Spanje Spanje)
Sócrates Goal 75'
Éder Goal 87'
wedstrijdverslag Goal 34' Bal

15 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Schotland Vlag van Schotland 5 – 2 Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland Estadio La Rosaleda, Málaga
Toeschouwers: 36.000
Scheidsrechter: David Socha (Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten)
Dalglish Goal 18'
Wark Goal 30'Goal 33'
Robertson Goal 73'
Archibald Goal 79'
wedstrijdverslag Goal 54' Sumner
Goal 65' Wooddin

18 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Brazilië Vlag van Brazilië (1968-1992) 4 – 1 Vlag van Schotland Schotland Estadio Benito Villamarín, Sevilla
Toeschouwers: 47.379
Scheidsrechter: Luis Paulino Siles (Vlag van Costa Rica Costa Rica)
Zico Goal 33'
Oscar Goal 49'
Éder Goal 65'
Falcão Goal 87'
wedstrijdverslag Goal 18' Narey

19 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Sovjet-Unie Vlag van Sovjet-Unie 3 – 0 Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland Estadio La Rosaleda, Málaga
Toeschouwers: 19.000
Scheidsrechter: Yousef El-Ghoul (Vlag van Libië Libië)
Gavrilov Goal 25'
Blochin Goal 48'
Baltatsja Goal 69'
wedstrijdverslag

22 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Sovjet-Unie Vlag van Sovjet-Unie 2 – 2 Vlag van Schotland Schotland Estadio La Rosaleda, Málaga
Toeschouwers: 45.000
Scheidsrechter: Nicolae Rainea (Vlag van Roemenië (1965-1989) Roemenië)
Tsjivadze Goal 60'
Sjengelija Goal 84'
wedstrijdverslag Goal 15' Jordan
Goal 87' Souness

23 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Brazilië Vlag van Brazilië (1968-1992) 4 – 0 Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland Estadio Benito Villamarín, Sevilla
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Damir Matovinović (Vlag van Joegoslavië (1992-2003) Joegoslavië)
Zico Goal 28'Goal 31'
Falcão Goal 55'
Serginho Goal 69'
wedstrijdverslag

Samenvatting[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de tweede ronde plaatsen zich tien Europese landen, het vorig WK waren dat er vijf, Zuid-Amerika verloor een plek (van drie naar twee). Italië, Polen, West-Duitsland, Oostenrijk, Argentinië en Brazilië waren er opnieuw bij, Nederland werd uitgeschakeld door zowel Frankrijk als België, Engeland, Noord-Ierland, Spanje en de Sovjet-Unie namen de plaats in van Peru. De twaalf afvallers in de eerste ronde kwamen uit Europa (vier), Zuid-Amerika (twee) en alle zes vertegenwoordigers uit Azië/ Oceanië/ Midden-Amerika/ Afrika. Honduras, Algerije en Kameroen maakten een goede indruk, teleurstellend waren de prestaties en spel van Joegoslavië, Tsjecho-Slowakije, Chili en Peru. Schotland en Hongarije deden het redelijk, maar kwamen net tekort. Van de favorieten maakte Brazilië de meeste indruk, West-Duitsland en Argentinië hadden moeite zich te plaatsen. Teleurstellend was het spel van Italië, Spanje en Oostenrijk. Engeland, Frankrijk, Polen, de Sovjet-Unie en België voldeden aan de verwachtingen. Noord-Ierland was de enige verrassing in de tweede ronde.

Tweede ronde[bewerken | brontekst bewerken]

Groep 1[bewerken | brontekst bewerken]

Het rommelde behoorlijk in het Belgische kamp, Erik Gerets kon niet spelen na zijn botsing met Jean-Marie Pfaff in de wedstrijd tegen Hongarije. Pfaff kon ook niet spelen, maar er gingen geruchten dat Pfaff gepasseerd was vanwege zijn vreemde gedrag na de wedstrijd tegen Hongarije. Zo ging hij zitten in de ziekenwagen, die gereserveerd was voor Gerets. Theo Custers verving hem in de wedstrijd tegen Polen, maar hij werd drie keer gepasseerd door de ontketende Zbigniew Boniek, waardoor hij een hattrick maakte. Boniek hield er een transfer aan over bij de Italiaanse topclub Juventus.

Omdat de Sovjet-Unie maar met 1-0 van België won, moesten de Russen van Polen winnen om de halve finale te halen. De wedstrijd was beladen: op 13 december 1981 werd de noodtoestand in Polen uitgeroepen om de vrije vakbond Solidarność uit te schakelen. Zeer waarschijnlijk was, dat de communistische regering de maatregel deed onder dwang van de Sovjet-Unie. Meest opmerkelijke van de wedstrijd was een groot spandoek van Solidarność in het Nou Camp Stadion van Barcelona. De wedstrijd viel tegen, de Russen speelden minder dan in de eerste ronde en de Polen waren gevaarlijker in de counter. De "overwinning" op de Sovjet-Unie zag men als een morele overwinning voor het volk. Polen haalde net als in 1974 de halve finales, maar moest Boniek daarin missen, hij ontving zijn tweede gele kaart.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Polen Polen 2 1 1 0 3 0 3 3
Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie 2 1 1 0 1 0 1 3
Vlag van België België 2 0 0 2 0 4 –4 0

28 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
België Vlag van België 0 – 3 Vlag van Polen Polen Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Luis Paulino Siles (Vlag van Costa Rica Costa Rica)
wedstrijdverslag Goal 4'Goal 26'Goal 53' Boniek

1 juli 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
België Vlag van België 0 – 1 Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 45.000
Scheidsrechter: Michel Vautrot (Vlag van Frankrijk Frankrijk)
wedstrijdverslag Goal 48' Hovhannesjan

4 juli 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Polen Vlag van Polen 0 – 0 Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Bob Valentine (Vlag van Schotland Schotland)
wedstrijdverslag

Groep 2[bewerken | brontekst bewerken]

Wedstrijden tussen West-Duitsland en Engeland leveren meestal veel spektakel op, maar dat gold niet voor de matige versie van 1982. Engeland was wel wat beter, maar de beste kans kreeg Karl-Heinz Rummenigge vlak voor tijd, hij schoot op de lat. Rummenigge raakte geblesseerd in de wedstrijd tegen Spanje. Tegen het opnieuw teleurstellende Spanje maakte West-Duitsland het halverwege de tweede helft af: Pierre Littbarski was de grote man met een doelpunt en een assist. De uitslag was 2-1, Spanje was uitgeschakeld en Engeland moest nu met twee doelpunten verschil winnen van Spanje om de Duitsers voor te zijn. Engeland viel wanhopig aan, kreeg wat kansen, maar het leverde geen doelpunten op. De beste kans was voor invaller en sterspeler Kevin Keegan, die het hele toernooi geblesseerd was. Spanje speelde voor het eerst redelijk, maar na de wedstrijd werd bondscoach Santamaría ontslagen.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland 2 1 1 0 2 1 1 3
Vlag van Engeland Engeland 2 0 2 0 0 0 0 2
Vlag van Spanje Spanje 2 0 1 1 1 2 –1 1

28 juni 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Engeland Vlag van Engeland 0 – 0 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Estadio Santiago Bernabéu, Madrid
Toeschouwers: 90.089
Scheidsrechter: Arnaldo Coelho (Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië)
wedstrijdverslag

2 juli 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Spanje Vlag van Spanje 1 – 2 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Estadio Santiago Bernabéu, Madrid
Toeschouwers: 90.000
Scheidsrechter: Paolo Casarin (Vlag van Italië Italië)
Zamora Goal 82' wedstrijdverslag Goal 60' Littbarski
Goal 75' Fischer

5 juli 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
Spanje Vlag van Spanje 0 – 0 Vlag van Engeland Engeland Estadio Santiago Bernabéu, Madrid
Toeschouwers: 75.000
Scheidsrechter: Alexis Ponnet (Vlag van België België)
wedstrijdverslag

Groep 3[bewerken | brontekst bewerken]

Terwijl het grote stadion van Nou Camp halfvol liep voor wedstrijden als Polen-Sovjet-Unie, vonden in het veel kleinere Sarrià stadion van Barcelona drie geweldige krakers plaats, waar twee oud-wereldkampioenen (Italië en Brazilië) en regerend wereldkampioen Argentinië vochten om een plek in de halve finale. Na een matige eerste ronde gaf niemand Italië tegen Argentinië een kans, maar coach Enzo Bearzot beriep zich op het aloude catenaccio-systeem, het liet Argentinië de wedstrijd domineren en zinspeelde op uitvallen. Tweemaal was Italië in de tegenaanval succesvol via Marco Tardelli en linksback Antonio Cabrini en won daardoor met 2-1. Interessanter was het duel binnen het duel: Bearzot offerde Claudio Gentile op om Diego Maradona overal te schaduwen, waar Maradona liep was ook Gentile. Omdat Maradona niet werd beschermd door de scheidsrechter, kon Gentile zich ongegeneerd uitleven en had eigenlijk een rode kaart moeten krijgen, hij kreeg slechts geel. De tactiek werkte wel, Maradona raakte gefrustreerd, kreeg zelf ook een gele kaart en kwam niet verder dan een vrije trap op de paal.

De Brazilianen hadden een totaal andere benadering om de Argentijnen te bestrijden. De strijd was gelijkwaardig, maar de extra klasse van de Brazilianen gaf de doorslag. Zico scoorde na een verwoestende vrije trap van Éder, Serginho scoorde na flitsend voorbereidend werk van Éder, Zico en Falcāo en verdediger Junior maakte het derde doelpunt na snel combinatie-spel met Zico. Maradona kon niet op tegen al dat geweld, probeerde nog een strafschop te versieren, raakte gefrustreerd en werd vijf minuten voor tijd uit het veld gestuurd na een ordinaire schop op Batista. De Brazilianen waren nonchalant in de verdediging, gaven veel kansen weg en de tegentreffer van Ramon Diaz was zo'n weggevertje.

In het beslissende duel had Brazilië genoeg aan een gelijkspel om zich te plaatsen voor de halve finale. Uiteraard speelde Brazilië op de aanval, maar Enzo Bearzot had weer een aangepaste tactiek: Italië ging ook aanvallen. Na vijf minuten scoorde Paolo Rossi, nadat hij vrij gelaten werd door de fragiele Braziliaanse verdediging. Nadat Serginho een goede kans miste, scoorde Socrates de gelijkmaker door doelman Dino Zoff door de benen te spelen. Toninho Cerezo speelde de bal onbedoeld naar Rossi: 2-1 voor Italië bij de rust. In de tweede helft deed de al 40-jarige Dino Zoff het zeer goed, maar hij was kansloos op een schot van de in Italië (AS Roma) spelende Falcão. Brazilië had nu 20 minuten de tijd de wedstrijd rustig uit te spelen, maar het bleef aanvallen. Uit een hoekschop kwam de beslissende dreun: Rossi werd opnieuw vrijgelaten en maakte de 3-2 voor Italië. Er was nog genoeg opwinding in de slotfase: binnen een minuut werd een doelpunt van Antognoni afgekeurd vanwege randje buitenspel en redde Zoff een kopkans van Oscar net voor de doellijn. In de blessuretijd voorkwam Zoff opnieuw een doelpunt na een effectvolle hoekschop van Éder. Het bleef 3-2 voor Italië, heel de wereld treurde vanwege het prachtige spel van de Brazilianen, maar de zwakke plekken van het team waren beslissend: de onbetrouwbare verdediging en een matige spits. Rossi transformeerde zichzelf tot de grote held van Italië na zijn zwakke wedstrijden in het begin van het toernooi.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Italië Italië 2 2 0 0 5 3 2 4
Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië 2 1 0 1 5 4 1 2
Vlag van Argentinië Argentinië 2 0 0 2 2 5 –3 0

29 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Italië Vlag van Italië 2 – 1 Vlag van Argentinië Argentinië Estadio Sarrià, Barcelona
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Nicolae Rainea (Vlag van Roemenië (1965-1989) Roemenië)
Tardelli Goal 55'
Cabrini Goal 67'
wedstrijdverslag Goal 83' Passarella

2 juli 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Brazilië Vlag van Brazilië (1968-1992) 3 – 1 Vlag van Argentinië Argentinië Estadio Sarrià, Barcelona
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Mario Rubio Vázquez (Vlag van Mexico Mexico)
Zico Goal 11'
Serginho Goal 66'
Júnior Goal 75'
wedstrijdverslag Goal 89' Díaz

5 juli 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Italië Vlag van Italië 3 – 2 Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië Estadio Sarrià, Barcelona
Toeschouwers: 44.000
Scheidsrechter: Abraham Klein (Vlag van Israël Israël)
Rossi Goal 5'Goal 25'Goal 74' wedstrijdverslag Goal 12' Sócrates
Goal 68' Falcao

Groep 4[bewerken | brontekst bewerken]

Groep 4 was verreweg de minst spannende groep van de tweede ronde, maar was toch de moeite waard vanwege het spel van de Fransen. Zonder hun sterspeler Michel Platini boekte Frankrijk een 1-0 overwinning op Oostenrijk dankzij een vrije trap van Bernard Genghini. Daarna boekte de ploeg een ruime overwinning op de dapper spelende Noord-Ieren, 4-1 met twee doelpunten van Dominique Rocheteau en de uitblinkende Alain Giresse. Het sterkste onderdeel van de Fransen was het middenveld, waar net als bij Brazilië allemaal echte voetballers waren opgesteld. Naast Platini, Genghini en Giresse was dat ook de oorspronkelijk uit Mali afkomstige technische loopwonder Jean Tigana.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Frankrijk Frankrijk 2 2 0 0 5 1 4 4
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 2 0 1 1 2 3 –1 1
Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland 2 0 1 1 3 6 –3 1

28 juni 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 1 – 0 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk Estadio Vicente Calderón, Madrid
Toeschouwers: 37.000
Scheidsrechter: Károly Palotai (Vlag van Hongarije Hongarije)
Genghini Goal 39' wedstrijdverslag

1 juli 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Oostenrijk Vlag van Oostenrijk 2 – 2 Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland Estadio Vicente Calderón, Madrid
Toeschouwers: 20.000
Scheidsrechter: Adolf Prokop (Vlag van Duitse Democratische Republiek DDR)
Pezzey Goal 50'
Hintermaier Goal 68'
wedstrijdverslag Goal 27'Goal 75' Hamilton

4 juli 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Noord-Ierland Vlag van Noord-Ierland 1 – 4 Vlag van Frankrijk Frankrijk Estadio Vicente Calderón, Madrid
Toeschouwers: 37.000
Scheidsrechter: Alojzy Jarguz (Vlag van Polen Polen)
Armstrong Goal 75' wedstrijdverslag Goal 33'Goal 80' Giresse
Goal 46'Goal 68' Rocheteau

In vergelijking met het vorige WK plaatsten West-Duitsland en Italië zich opnieuw voor de laatste vier, Nederland werd uitgeschakeld door Frankrijk, Polen nam de plaats in van Argentinië.

Knock-outfase[bewerken | brontekst bewerken]

  halve finale finale
             
8 juli – Barcelona
 Vlag van Polen Polen 0  
 Vlag van Italië Italië 2  
 
11 juli – Madrid
     Vlag van Italië Italië 3
   Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland 1
 
derde plaats
8 juli – Sevilla 10 juli – Alicante
 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland 3 (5)  Vlag van Polen Polen  3
 Vlag van Frankrijk Frankrijk 3 (4)    Vlag van Frankrijk Frankrijk  2

Halve finales[bewerken | brontekst bewerken]

In een opnieuw halfvol Nou Camp boekte Italië een vrij eenvoudige overwinning op Polen dankzij twee doelpunten van Paolo Rossi. Bij Polen was Zbigniew Boniek geschorst en hij werd node gemist, want Polen ontbeerde alle creativiteit. Bij Italië was zijn eventuele bewaker Claudio Gentile geschorst, de pas 18-jarige Giuseppe Bergomi verving hem zeer verdienstelijk. Het was een wedstrijd zonder veel hoogtepunten.

De andere halve finale was een ware thriller tussen West-Duitsland en Frankrijk in Sevilla. Het was ook een clash tussen twee verschillende stijlen: het mooie Franse voetbal tegen de onverzettelijke Duitsers. De eerste slag was voor de Duitsers: Pierre Littbarski scoorde vlak nadat hij op de lat had geschoten. Frankrijk maakte voor de rust gelijk via een strafschop van Michel Platini. Vroeg in de tweede helft was er hét moment van de wedstrijd, misschien wel van het hele toernooi: invaller Patrick Battiston werd gelanceerd door Platini en kwam alleen voor doelman Harald Schumacher te staan. Battiston miste, maar werd bovendien genadeloos onderuit getorpedeerd door Schumacher, die zijn heup in het gezicht van Battistion plantte. De Nederlandse scheidsrechter Charles Corver floot niet eens voor een overtreding en Schumacher stond doodleuk klaar om de uittrap te nemen, terwijl Battiston per brancard werd afgevoerd. De Franse bondscoach Michel Hidalgo moest voor de tweede keer wisselen, terwijl de Duitse bondscoach Jupp Derwall nog alle mogelijkheden had te wisselen, een groot voordeel. De Fransen bleven beter in de tweede helft en in de laatste minuut ontsnapte West-Duitsland door een fraai schot van verdediger Manuel Amoros op de lat.

In de verlenging leken de Fransen toe te slaan door een 3-1 voorsprong te nemen dankzij doelpunten van Marius Trésor en Alain Giresse. De Duitsers hadden nog een geheim wapen op de bank zitten: de niet geheel fitte Karl-Heinz Rummenigge. Hij viel in en dat had invloed op zowel tegenstander als teamgenoten. Hij scoorde snel de aansluittreffer. In de tweede helft van de verlenging scoorde Klaus Fischer de gelijkmaker via een acrobatische omhaal. De vermoeide Fransen haalden moeizaam het einde van de wedstrijd en voor de eerste keer in de historie van het wereldkampioenschap moest een wedstrijd beslist worden via strafschoppen. Ook nu was er weer genoeg dramatiek: de eerste misser was van Uli Stielike namens Duitsland en de speler was ontroostbaar. De Spaanse televisie richtte zich volledig op het leed van de bij Real Madrid spelende verdediger, terwijl Schumacher ondertussen de strafschop van Didier Six stopte. Daarna waren alle strafschoppen raak en moesten beide een strafschop per keer nemen. Schumacher stopte de strafschop van Maxime Bossis, nota bene de invaller van Battiston en Horst Hrubesch schoot Duitsland naar de finale. Schumacher werd de held van de avond. Toen een Franse journalist hem confronteerde met de situatie rond Battiston zei Schumacher, dat hij twee kronen zou betalen voor de gemiste tanden. Later bleek dat Battiston ook een gebroken kaak, een hersenschudding en een gebroken ruggenwervel had opgelopen. Ook scheidsrechter Corver was de gevierde man na de wedstrijd, tot de Franse televisie via eindeloze herhalingen van het incident aantoonde hoe verkeerd hij de situatie had beoordeeld.


8 juli 1982
«onderlinge duels»
17:15 uur (MEZT)
Polen Vlag van Polen 0 – 2 Vlag van Italië Italië Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 50.000
Scheidsrechter: Juan Cardellino (Vlag van Uruguay Uruguay)
wedstrijdverslag Goal 22'Goal 73' Rossi

8 juli 1982
«onderlinge duels»
21:00 uur (MEZT)
West-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 3 – 3
(n.v.)
Vlag van Frankrijk Frankrijk Estadio Ramón Sánchez Pizjuán, Sevilla
Toeschouwers: 63.000
Scheidsrechter: Charles Corver (Vlag van Nederland Nederland)
Littbarski Goal 17'
Rummenigge Goal 102'
Fischer Goal 108'
wedstrijdverslag Goal 26' (p.) Platini
Goal 92' Trésor
Goal 98' Giresse
  Strafschoppen  
Kaltz Gescoord met penalty
Breitner Gescoord met penalty
Stielike Gemiste strafschop (saved)
Littbarski Gescoord met penalty
Rummenigge Gescoord met penalty
Hrubesch Gescoord met penalty
5 – 4 Gescoord met penalty Giresse
Gescoord met penalty Amoros
Gescoord met penalty Rocheteau
Gemiste strafschop (saved) Six
Gescoord met penalty Platini
Gemiste strafschop (saved) Bossis

Troostfinale[bewerken | brontekst bewerken]


10 juli 1982
«onderlinge duels»
20:00 uur (MEZT)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 2 – 3 Vlag van Polen Polen Estadio José Rico Pérez, Alicante
Toeschouwers: 28.000
Scheidsrechter: António Garrido (Vlag van Portugal Portugal)
Girard Goal 13'
Couriol Goal 72'
wedstrijdverslag Goal 40' Szarmach
Goal 44' Majewski
Goal 46' Kupcewicz

Finale[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Finale wereldkampioenschap voetbal 1982 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

11 juli 1982
«onderlinge duels»
20:00 uur (MEZT)
Italië Vlag van Italië 3 – 1 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Estadio Santiago Bernabéu, Madrid
Toeschouwers: 90.000
Scheidsrechter: Arnaldo Coelho (Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië)
Rossi Goal 56'
Tardelli Goal 69'
Altobelli Goal 81'
wedstrijdverslag Goal 83' Breitner
1982 Wereldkampioen

Italië
ITALIË
Derde titel

Overzicht van de wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste ronde
Groep A Groep B Groep C
Italië – Polen
Kameroen – Peru
Italië – Peru
Kameroen – Polen
Polen – Peru
Italië – Kameroen
West-Duitsland – Algerije
Chili – Oostenrijk
West-Duitsland – Chili
Oostenrijk – Algerije
Algerije – Chili
West-Duitsland – Oostenrijk
Argentinië – België
Hongarije – El Salvador
Argentinië – Hongarije
België – El Salvador
België – Hongarije
Argentinië – El Salvador
Groep D Groep E Groep F
Engeland – Frankrijk
Tsjecho-Slowakije – Koeweit
Engeland – Tsjecho-Slowakije
Frankrijk – Koeweit
Frankrijk – Tsjecho-Slowakije
Engeland – Koeweit
Spanje – Honduras
Joegoslavië – Noord-Ierland
Spanje – Joegoslavië
Honduras – Noord-Ierland
Honduras – Joegoslavië
Spanje – Noord-Ierland
Brazilië – Sovjet-Unie
Schotland – Nieuw-Zeeland
Brazilië – Schotland
Sovjet-Unie – Nieuw-Zeeland
Sovjet-Unie – Schotland
Brazilië – Nieuw-Zeeland
Tweede ronde
Groep 1 Groep 2 Groep 3 Groep 4
België – Polen
België – Sovjet-Unie
Polen – Sovjet-Unie
Engeland – West-Duitsland
West-Duitsland – Spanje
Engeland – Spanje
Italië – Argentinië
Brazilië – Argentinië
Italië – Brazilië
Frankrijk – Oostenrijk
Oostenrijk – Noord-Ierland
Noord-Ierland – Frankrijk
Halve finales
Polen – Italië West-Duitsland – Frankrijk
Troostfinale
Frankrijk – Polen
Finale
Italië – West-Duitsland

Toernooiranglijst[bewerken | brontekst bewerken]

Plaats Land Groep GW Win Gel Ver DV DT +/- Pnt
1 Vlag van Italië Italië A/3 7 4 3 0 12 6 +6 11
2 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland B/2 7 3 2 2 12 10 +2 8
3 Vlag van Polen Polen A/1 7 3 3 1 11 5 +6 9
4 Vlag van Frankrijk Frankrijk D/4 7 3 2 2 16 12 +4 8
Uitgeschakeld in de tweede ronde
5 Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië F/3 5 4 0 1 15 6 +9 8
6 Vlag van Engeland Engeland D/2 5 3 2 0 6 1 +5 8
7 Vlag van Sovjet-Unie Sovjet-Unie F/1 5 2 2 1 7 4 +3 6
8 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk B/4 5 2 1 2 5 4 +1 5
9 Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland E/4 5 1 3 1 5 7 −2 5
10 Vlag van België België C/1 5 2 1 2 3 5 −2 5
11 Vlag van Argentinië Argentinië C/3 5 2 0 3 8 7 +1 4
12 Vlag van Spanje Spanje E/2 5 1 2 2 4 5 −1 4
Uitgeschakeld in de eerste ronde
13 Vlag van Algerije Algerije B 3 2 0 1 5 5 0 4
14 Vlag van Hongarije Hongarije C 3 1 1 1 12 6 +6 3
15 Vlag van Schotland Schotland F 3 1 1 1 8 8 0 3
16 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië E 3 1 1 1 2 2 0 3
17 Vlag van Kameroen Kameroen A 3 0 3 0 1 1 0 3
18 Vlag van Honduras (1949-2022) Honduras E 3 0 2 1 2 3 −1 2
19 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije D 3 0 2 1 2 4 −2 2
20 Vlag van Peru Peru A 3 0 2 1 2 6 −4 2
21 Vlag van Koeweit Koeweit D 3 0 1 2 2 6 −4 1
22 Vlag van Chili Chili B 3 0 0 3 3 8 −5 0
23 Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland F 3 0 0 3 2 12 −10 0
24 Vlag van El Salvador El Salvador C 3 0 0 3 1 13 −12 0

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Aantal wedstrijden 52
Totaal aantal doelpunten 144
Eigen doelpunten 1
Aantal rode kaarten 5
Aantal gele kaarten 98
Doelpuntgemiddelde per wedstrijd 2,77
Toeschouwerstotaal 1.856.277
Toeschouwersgemiddelde 35.698

Doelpuntenmakers[bewerken | brontekst bewerken]

6 doelpunten
5 doelpunten
4 doelpunten
3 doelpunten
2 doelpunten
1 doelpunt
eigen doelpunten

WK 1982 in beeld[bewerken | brontekst bewerken]

Film[bewerken | brontekst bewerken]

Van dit WK is een officiële film gemaakt onder de titel G'olé; de filmmuziek was van Rick Wakeman.

Zie de categorie 1982 FIFA World Cup van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.