Gebruiker:Joostik/Scythisch-Siberische wereld - en
De Scythisch-Siberische wereld was een archeologische horizon die bloeide over de hele Euraziatische steppe tijdens de ijzertijd vanaf ongeveer de 9e eeuw tot de 2e eeuw AD. Het omvatte de Scythische, Sauromatische en Sarmatische culturen van Oost-Europa, de Saka - Massagetae- en Tasmola- culturen van Centraal-Azië, en de Aldy-Bel-, Pazyryk- en Tagar -culturen van Zuid- Siberië.
De Scythisch-Siberische wereld werd gekenmerkt door de Scythische triade, die vergelijkbare, maar niet identieke stijlen van wapens, paardenhoofdstellen en sieraden en decoratieve kunst zijn. De vraag hoe verwant deze culturen waren, wordt onder geleerden betwist. De volkeren waren van verschillende oorsprong, en omvatten niet alleen Scythen, waarnaar de culturen zijn genoemd, maar ook andere volkeren, zoals de Cimmeriërs, Massagetae, Saka, Sarmaten, en obscure bossteppepopulaties. Meestal sprekers van de Scythische tak van de Iraanse talen, al deze volkeren worden soms gezamenlijk Scythen, Scythisch-Siberiërs, vroege nomaden of nomaden uit de ijzertijd genoemd.
De meerderheid waren nomadische veehouders, een klein deel van de bevolking in de bossteppe waren sedentaire herders-jagers en herders-boeren. In de steppen van Eurazië wordt het begin van de vroege ijzertijd geassocieerd met de culturen van de Scythisch-Siberische wereld; had contacten met het oude Griekenland, China, Zuidwest-Azië en anderen.
De opkomst van de Scythisch-Siberische wereld werd voorafgegaan door de verdroging van de steppezone van Eurazië aan het einde van het 2e - begin van het 1e millennium v.Chr. De factoren van verandering waren klimatologisch, maar antropogene factoren zijn niet uitgesloten - de vermindering van de vegetatie als gevolg van overbevolking en het irrationele gebruik van steppelandschappen. Het belangrijkste economische systeem - pastoraal en agrarisch, sedentair of uitgaande van beperkte mobiliteit, evolueerde geleidelijk naar uitgebreide nomadische veeteelt, met de mogelijkheid van grootschalige en snelle migratie.
Oorsprong en verspreiding[bewerken | brontekst bewerken]
De Scythisch-Siberische wereld ontstond op de Euraziatische steppe aan het begin van de ijzertijd in de vroege 1e millennium v.Chr. De oorsprong ervan is al lang een bron van discussie onder archeologen. Men dacht aanvankelijk dat de Pontisch-Kaspische steppe hun oorsprong was, totdat de Sovjet- archeoloog Aleksej Terenozjkin een Centraal-Aziatische oorsprong suggereerde.
Recente opgravingen in Arzjan in Toeva, Rusland hebben de vroegste grafheuvel in Scythische stijl blootgelegd die tot nu toe is gevonden. Evenzo zijn de vroegste voorbeelden van de kunst in de dierenstijl die later de Scythisch-Siberische culturen zou kenmerken, gevonden in de buurt van de bovenste Jenisej en Noord-China, daterend uit de 10e eeuw. eeuw v.Chr.. Op basis van deze vondsten is gesuggereerd dat de Scythisch-Siberische wereld in een vroege periode in Zuid-Siberië is ontstaan. Het is waarschijnlijk in dit gebied dat de Scythische manier van leven zich aanvankelijk heeft ontwikkeld. Recente genetische studies hebben geconcludeerd dat de Scythen zich vormden uit aan Europa gerelateerde groepen van de Jamnacultuur en Oost-Aziatische / Siberische groepen tijdens de bronstijd en de vroege ijzertijd.
De Scythisch-Siberische wereld strekte zich al snel uit van het Pannonische bekken in het westen tot het Altaj-gebergte in het oosten. Er waren echter aanzienlijke culturele verschillen tussen oost en west. Na verloop van tijd kwamen ze in contact met andere oude beschavingen, zoals Assyrië, Griekenland en Perzië. In de late 1e millennium v.Chr. breidden volkeren die tot de Scythisch-Siberische wereld behoorden zich uit naar Iran (Sistan), India (Indo-Scythen) en het Tarimbekken. In de eerste eeuwen AD kwam het westelijke deel van de Scythisch-Siberische wereld onder druk te staan van de Goten en andere Germaanse volkeren. Het einde van de Scythische periode in de archeologie is vastgesteld op ongeveer de 2e eeuw AD.
Recente archeologische en genetische gegevens bevestigden dat de westerse en oostelijke Scythen van het 1e millennium v.Chr. onafhankelijk ontstonden, maar beide zijn gevormd uit een combinatie van een Jamnacultuur-gerelateerde vooroudercomponent uit het gebied van de Europese steppen en een Oost-Aziatische component die het meest overeenkomend met de moderne Noord-Siberische Nganasanen van de beneden-Jenisej. Bovendien lijkt archeologisch bewijs er op te wijzen dat de oorsprong van de Scythisch-Siberische wereld, gekenmerkt door haar "koergan"-grafheuvels en haar dierenstijl uit het 1e millennium v.Chr. te vinden is onder de oostelijke Scythen, eerder dan westerse (zoals de Altaïsche koergan Arzjan 1 in Toeva), en elementen van de dierenstijl worden voor het eerst aangetoond in gebieden van de Jenisej en het hedendaagse China in de 10e eeuw v.Chr. De snelle verspreiding van de Scythisch-Siberische wereld, van de Oost-Scythen tot de West-Scythen, wordt ook bevestigd door een aanzienlijke oost-naar-west genenstroom over de steppen tijdens het 1e millennium v.Chr.
Economie en contacten[bewerken | brontekst bewerken]
Vertegenwoordigers van de Scythisch-Siberische culturen in de Euraziatische steppe waren nomadische herders, ze fokten paarden, klein en groot vee, de basis van hun dieet was vlees en zuivelproducten, er waren geen langdurige nederzettingen, ze leefden voornamelijk in draagbare tenten en wagens. Een klein deel bewoonde de bossteppe, waar Scythisch-Siberische stammen waren met een ander type landbouw - sedentaire herders-jagers of veehouders-boeren, bijvoorbeeld sommige gebieden in Oost-Europa en Minoesinskdepressie (Tagarcultuur).
Het belangrijkste economische kenmerk van het Scythische tijdperk is de verspreiding van ijzerbewerkingstechnologie. In de culturen van de Scythisch-Siberische cirkel ging dit proces van het noordelijke deel van de Zwarte Zee en de noordelijke Kaukasus (de centra van ijzerverwerking) naar het oosten - naar de Oeral en Siberië, en markeerde zo de komst van de vroege ijzertijd naar deze gebieden.
De culturen van de Scytho-Siberische wereld beïnvloedden hun buren en werden omgekeerd onderworpen aan de culturele invloed van de volkeren om hen heen. Militair-politieke en economische contacten verbonden de dragers van de Scythisch-Siberische wereld met de beschavingen van het oude Griekenland, China, het Nabije Oosten en andere.
De penetratie van de Scythische materiële cultuur naar het Westen is terug te vinden bij de Illyriërs en Thraciërs, in Midden-Europa (in de Lausitzcultuur en andere), evenals in de culturen van de Pannonische Vlakte (gebieden van het moderne Bulgarije, Hongarije, Servië, Slowakije, Roemenië en andere).
Volkeren[bewerken | brontekst bewerken]
_(cropped).JPG)
De volkeren van de Scythisch-Siberische wereld worden genoemd door gelijktijdige Perzische en Griekse historici. Ze waren meestal sprekers van Iraanse talen. Ondanks dat ze tot vergelijkbare materiële culturen behoorden, behoorden de volkeren van de Scythisch-Siberische wereld tot veel afzonderlijke etnische groepen. Volkeren die geassocieerd worden met de Scythisch-Siberische wereld omvatten sprekers van de Scythische talen :
- Massagetae
- Sarmaten
- Saka
- Scythen
- Agathyrsi
- Sigynnae
- Cimmeriërs
- volkeren van de bossteppe
Hoewel de volkeren van de bossteppe deel uitmaakten van de Scythisch-Siberische wereld, is hun oorsprong onduidelijk; er zouden vroege Slaven, Balten en Fins-Oegrische volkeren onder hen kunnen zijn geweest. De gevestigde bevolking van de Scythisch-Siberische wereldgebieden omvatte ook de Thraciërs.
In de rest van de ruimte van de Euraziatische steppen en in de aangrenzende bos-steppezone leefden vertegenwoordigers van culturen die een andere basis hadden, en vaak een andere richting van economie, met hun eigen tradities in aardewerk en andere gebruiksvoorwerpen, maar niettemin een duidelijke invloed van de culturen van de Scythische wereld tonen. Onder deze omgeving kan men culturen met een Scythische uiterlijk onderscheiden, die zo dicht bij de groep van hoofdculturen staan dat hun inventaris eigenlijk niet veel verschilde van de Scythen. Deze omvatten de cultuur van de bossteppe-Scythen, de Milograd- en Ananinocultuur aan de rand van de Scythische landen in het noorden, in het zuiden de cultuur van de Scythische periode in Oezbekistan, in het oosten de cultuur van de Scythische tijd van Transbaikal. Ook zijn vermeldenswaard culturen met een specifiek begrafenisritueel, de opstelling van grafstructuren, keramiek, huishoudelijke apparatuur, waarin echter ook de invloed van de Scythisch-Siberische dierenstijl, Scythische vormen van wapens en metalen inventaris zichtbaar is. Dit zijn de Sargatcultuur in Baraba, de Bolsjeretsjecultuur aan de Ob, de culturen van de regio Krasnoyarsk-Kan en de zuidelijke Angara-regio.
Terminologie[bewerken | brontekst bewerken]
Onder de diverse volkeren van de Scythisch-Siberische wereld zijn de Scythen de beroemdste, vanwege de rapporten die over hen zijn gepubliceerd door de 5e eeuwse Griekse historicus Herodotus. De oude Perzen noemden alle nomaden van de steppe Saka. In moderne tijden wordt de term Scythen soms toegepast op alle volkeren die geassocieerd zijn met de Scythisch-Siberische wereld. Binnen deze terminologie wordt vaak onderscheid gemaakt tussen "westerse" Scythen die op de Pontisch-Kaspische steppe woonden, en "oostelijke" Scythen die op de oostelijke steppe wonen. De term Scytho-Siberiërs is ook toegepast op alle volkeren die verbonden zijn met de Scythisch-Siberische wereld. De termen vroege nomaden en nomaden uit de ijzertijd zijn ook gebruikt. De termen Saka, Sauromates en Scytho-Siberiërs worden soms gebruikt voor de "oostelijke" Scythen die respectievelijk in Centraal-Azië en Zuid-Siberië wonen.
De dubbelzinnigheid van de term Scythisch heeft geleid tot veel verwarring in de literatuur.
Nicola Di Cosmo (1999) twijfelt aan de geldigheid van het verwijzen naar de culturen van alle vroege Euraziatische nomaden als "Scythisch", en beveelt het gebruik van alternatieve termen aan, zoals vroege nomaden.
Door oude auteurs werd de term "Scythen" uiteindelijk toegepast op een breed scala van volkeren die geen enkele relatie hadden met de oorspronkelijke Scythen, zoals Hunnen, Goten, Turken, Avaren, Chazaren en andere nomaden.
Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
De culturen van de Scythisch-Siberische wereld worden erkend vanwege drie kenmerken die bekend staan als de Scythische triade :
- vergelijkbare, maar niet identieke vormen voor hoofdstellen van paarden,
- hun wapens, vooral hun duidelijke korte, samengestelde bogen, en
- de vormgeving van hun sieraden en versieringen.
Hun kunst is gemaakt in de dierenstijl, zo karakteristiek dat het ook Scythische kunst wordt genoemd.
vondsten[bewerken | brontekst bewerken]
In het begin van de 18e eeuw begonnen Russische ontdekkingsreizigers Scythische vondsten bloot te leggen in hun nieuw verworven gebieden.
Tot op heden zijn er meerdere belangrijke Scythische archeologische vondsten ontdekt. Een belangrijke vondst zijn de Pazyryk-begrafenissen, die in de jaren veertig op het Oekokplateau werden ontdekt. De vondsten onthullen de vorm van mummificatie te die door de Scythen werd beoefend. Een andere belangrijke vondst is de Grafheuvel van Esik.
Maatschappij[bewerken | brontekst bewerken]
De Scythen waren uitstekende ambachtslieden met complexe culturele tradities. Paardenoffers zijn gebruikelijk in Scythische graven, en verschillende van de geofferde paarden waren duidelijk oud en goed erzorgd,, wat aangeeft dat het paard een prominente rol speelde in de Scythische samenleving. Ze speelden een prominente rol in het netwerk dat oude beschavingen met elkaar verbond, bekend als de zijderoute.
De homogeniteit van patrilineaire afstammingslijnen en de contrasterende diversiteit van matrilineaire afstammingslijnen van monsters van Scythische begraafplaatsen geven aan dat de Scythische samenleving sterk patriarchaal was.
Talrijke archeologische vondsten hebben onthuld dat de Scythen een oorlogszuchtig leven leidden: hun strijd om territorium moet hevig zijn geweest. De talrijke wapens die in graven zijn geplaatst, zijn een indicatie van een sterk gemilitariseerde samenleving. Scythische oorlogsvoering werd voornamelijk uitgevoerd door middel van bereden boogschieten. Zij waren de eerste grote macht die deze tactiek perfectioneerde. De Scythen ontwikkelden een nieuw, krachtig type boog dat bekend staat als de Scythische boog. Soms vergiftigden ze hun pijlen.
Fysiek uiterlijk[bewerken | brontekst bewerken]
De Scythen waren lang en krachtig gebouwd, zelfs naar moderne maatstaven. Skeletten van Scythische elites verschillen van die van moderne mensen door hun langere armen en benen en sterkere botvorming. Het gewone volk was gemiddeld 10-15 cm korter dan de elite.
Hun fysieke kenmerken zijn kenmerkend voor Iraanse volkeren en ondersteunen een gemeenschappelijke oorsprong die wordt aangegeven door het taalkundige bewijs, maar mensen met een gemengd uiterlijk worden ook aangegeven door het archeologische en historische bewijs.
in het Altaj-gebergte zijn talrijke Oost-Scythische overblijfselen in een uitstekende staat van bewaring gevonden, met behoud van zachte weefsels zoals huid en haar. Uit de Pazyryk-vallei vertonen Scythische overblijfselen een verscheidenheid aan haarkleuren, variërend van zwart tot helder kastanjebruin.
Gemummificeerde Scythische krijgers van het Oekokplateau en Mongolië hadden blond haar.
Geconserveerd huidweefsel onthult ook dat de oostelijke Scythen tatoeages hadden. Tatoeëren wordt niet verondersteld te zijn beoefend door westerse Scythen.
8888888888
Archeologische culturen[bewerken | brontekst bewerken]
Een aantal onderzoekers verdelen de Scythisch-Siberische wereld in verschillende historische en culturele regio's, met hun eigen kenmerken en chronologie:
- Steppen en bossteppen van de noordelijke regio van de Zwarte Zee tot de Don-regio en Noordelijke Kaukasus vormen de Scythische cultuur (eigenlijk historische Scythen, evenals nauw verwante volkeren en stammen van andere etniciteiten, maar nauw verwant aan de Scythen).
- De gebieden van de Don tot de Trans-Oeral zijn de Sauromatische cultuur en de vroege Sarmatische (in archeologische zin maken de Sauromaten slechts deel uit van de vereniging van stammen van de Don tot de interfluve van de Oeral en Tobol).
- Een deel van het grondgebied van Zuidwest-Siberië, Kazachstan en Centraal-Azië (Zevenstromenland, Pamir, Aralgebied en Tiensjan) - de Sakisch-Massagetische-cultuurcirkel (Saken, Tasmolacultuur, enz.), komt overeen met de stammen van de Saken, Massageten en, bekend uit bronnen, mogelijk de Issedonen.
- Zuid-Siberië - Oejoekcultuur (Aldy-Belcultuur en Saglyncultuur - Toeva en nabijgelegen gebieden), Tagarcultuur (interfluve van de Ob en Jenisej - Minoesinskdepressie en Koeznetsk-depressie), Pazyrykcultuur(Altajgebergte), etc.
- Een deel van het grondgebied van Noord-China en Mongolië -vindplaatsen zoals Nanshangen, Maoqingou, enz. (geassocieerd met sommige Wu Hu -stammen).
[[Categorie:Scythische oudheid]] [[Categorie:Archeologische cultuur in Europa]] [[Categorie:Archeologische cultuur in Azië]] [[Categorie:Wikipedia:Pagina's met vertalingen die niet zijn nagekeken]]
[[Categorie:IJzertijdcultuur in Europa]] [[Categorie:IJzertijdcultuur in Azië]] [[Categorie:Archeologische cultuur in Europa]] [[Categorie:Wikipedia:Pagina's met vertalingen die niet zijn nagekeken]]