Naar inhoud springen

RSC Anderlecht in het seizoen 1989/90

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Anderlecht
Naam Royal Sporting Club Anderlecht
Bijnaam Paarswit
Opgericht 1908
Stadion Constant Vanden Stockstadion
Voorzitter Vlag van België Constant Vanden Stock
Manager Vlag van België Michel Verschueren
Trainer Vlag van Nederland Aad de Mos
Competitie Eerste Klasse
Thuis
Uit
Chronologie
← Vorige
Volgende →
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Dit artikel beschrijft de prestaties van de Belgische voetbalclub RSC Anderlecht in het seizoen 1989–1990, waarin de Brusselse club vicekampioen werd en de finale van de Europacup II bereikte.

Gebeurtenissen

[bewerken | brontekst bewerken]

Trainerswissel

[bewerken | brontekst bewerken]

Eind jaren 1980 werd het Belgisch voetbal gedomineerd door het KV Mechelen van de Nederlandse trainer Aad de Mos. Onder impuls van voorzitter John Cordier werd in 1988 de Europacup II gewonnen, een seizoen later schakelde Mechelen in datzelfde toernooi Anderlecht uit en werd het voor het eerst sinds 1948 Belgisch kampioen.[1] Voorzitter Constant Vanden Stock vreesde dat Mechelen door zijn geografische ligging supporters van Anderlecht in Vlaams-Brabant zou afsnoepen. Om die reden begon hij in het seizoen 1988/89 trainer De Mos, die door toenmalig RTBF-journalist Frank Baudoncq bij de club was aangeraden[2], los te weken bij Mechelen. Reeds voor het einde van het seizoen werden de onderhandelingen met de Nederlandse coach opgestart, die daardoor onder vuur kwam te liggen bij de Mechelse supporters.[3] Na het seizoen 1988/89 nam Anderlecht afscheid van de 67-jarige Raymond Goethals en diens trouwe assistent Martin Lippens en werd De Mos officieel de nieuwe trainer van de Brusselaars. Het was de eerste van een reeks spraakmakende transfers van Anderlecht naar Mechelen.

Marc Degryse had zich in de jaren 1980 in de kijker gespeeld bij Club Brugge en kon daardoor rekenen op de interesse van onder meer KV Mechelen en Anderlecht. Reeds als trainer van Mechelen probeerde De Mos de aanvaller te overtuigen om zich bij zijn team aan te sluiten.[4] Toen De Mos vervolgens zelf naar Anderlecht verhuisde, overtuigde hij Degryse om hetzelfde te doen. De 23-jarige aanvaller werd uiteindelijk voor het recordbedrag van 90 miljoen BEF (zo'n 2,25 miljoen euro) naar Anderlecht gehaald. Bij Antwerp FC werd Marc Van Der Linden weggeplukt. Anderlecht betaalde 60 miljoen BEF (zo'n 1,5 miljoen euro) voor de 25-jarige spits. Verder trok de club ook reservedoelman Ranko Stojić aan.

De rest van de spelerskern werd afgeslankt. Ervaren spelers als Juan Lozano, Jacky Munaron, Michel De Groote, Pier Janssen en topscorer Edi Krnčević mochten definitief vertrekken. De jongeren Pär Zetterberg, Bertrand Crasson en Philip Osondu mochten voor het eerst bij de A-kern aansluiten.

Ondanks een klinkende zege tegen KSV Waregem (6–0) op de eerste speeldag kende Anderlecht een moeizame start van de competitie. In de eerste weken werd er onder meer tegen Antwerp en Sporting Charleroi gelijkgespeeld, waardoor concurrent Mechelen al snel aan de leiding kwam in het klassement. Nadien boekte het elftal van De Mos vijf overwinningen op rij. De Brusselaars gingen onder meer met 0–2 winnen op het veld van rivaal Standard Luik, dankzij goals van Degryse en Luis Oliveira. Anderlecht sprong door de zegereeks over Mechelen naar de eerste plaats. Op de elfde speeldag mochten beide teams het tegen elkaar opnemen. Het geladen duel eindigde in een scoreloos gelijkspel.

In de daaropvolgende weken had Anderlecht een mindere periode. Er werd achtereenvolgens verloren van AA Gent en Germinal Ekeren. Nadien volgde de topper tegen Club Brugge, die eveneens in een scoreloos gelijkspel eindigde. Door de slechte resultaten kwam Mechelen opnieuw aan de leiding en zakte Anderlecht tijdelijk naar de tweede plaats. Nog voor de winterstop legde Anderlecht, door zeges tegen Lierse SK, KSK Beveren en Club Luik, opnieuw beslag op de leidersplaats.

Na de winterstop zette Anderlecht een indrukwekkende reeks neer. Het begon de terugronde met 18 punten op 20; enkel tegen Antwerp bleef het team van De Mos met lege handen achter. Door de zegereeks kwam Anderlecht samen met Club Brugge, dat al sinds november geen wedstrijd meer verloren had, aan de leiding. Op de 28e speeldag deed Anderlecht een slechte zaak door voor eigen supporters te verliezen van Mechelen. De Mos zag zijn ex-club in het Astridpark met 0–3 winnen. Door de pijnlijke nederlaag kwam Club Brugge alleen aan de leiding. De West-Vlamingen gaven de voorsprong nadien niet meer uit handen. Op de 31e speeldag mocht Anderlecht naar Brugge, maar de Brusselaars konden er de kloof niet dichten. Club Brugge won in eigen stadion met 3–0 en was daardoor zo goed als zeker van de titel. Op de voorlaatste speeldag werden de West-Vlamingen kampioen door met 3–1 te winnen van STVV. Anderlecht sloot het seizoen af als vicekampioen.

Beker van België

[bewerken | brontekst bewerken]

In de Beker van België bereikte Anderlecht zonder veel problemen de kwartfinale, waarin Club Luik de tegenstander was. De heenwedstrijd in het Stade Vélodrome werd met het kleinste verschil verloren na een doelpunt van de Joegoslavische spits Zvonko Varga. In de terugwedstrijd kon Anderlecht de scheve situatie niet rechtzetten. Club Luik kwam via Varga en Danny Boffin twee keer op voorsprong in het Astridpark. Degryse kon met twee snelle tegentreffers telkens gelijkmaken, maar dat was onvoldoende om een plaats in de halve finale af te dwingen. Club Luik stootte nadien door tot de finale, waarin het met 2–1 won van Germinal Ekeren.

Zie Finale Europacup II 1990 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Als bekerwinnaar mocht Anderlecht in het seizoen 1989/90 deelnemen aan de Europacup II. In de eerste ronde had Anderlecht geen moeite met het Noord-Ierse Ballymena United. Nadien volgde een dubbele confrontatie tegen het FC Barcelona van de Nederlandse succestrainer Johan Cruijff, met wie De Mos nog had samengewerkt bij Ajax. Anderlecht won de heenwedstrijd voor eigen supporters met 2–0 dankzij doelpunten van gewezen Real Madrid-speler Milan Janković en Degryse.[5] De terugwedstrijd in Camp Nou verliep minder goed. Barcelona kwam in de tweede helft via Julio Salinas en Txiki Begiristain 2–0 voor, waardoor er verlengingen kwamen. In de 97e minuut maakte Marc Van Der Linden het beslissende doelpunt.[6]

In de halve finale won Anderlecht twee keer met het kleinste verschil van Dinamo Boekarest, dat in die dagen geleid werd door de Roemeense topcoach Mircea Lucescu. Luc Nilis en Van Der Linden zorgden voor de twee belangrijke doelpunten. Door de twee zeges tegen Dinamo mocht Anderlecht voor het eerst sinds 1984 deelnemen aan de finale van een Europees bekertoernooi. Het elftal van De Mos trof in de finale het Italiaanse Sampdoria, dat met Gianluca Vialli, Roberto Mancini en Pietro Vierchowod over enkele Italiaanse internationals beschikte.

De Mos koos ervoor om Nilis op de bank te houden. Het werd een gesloten duel met weinige kansen. In 90 minuten werd er niet gescoord, waardoor de finale verlengd werd. Net voor het einde van de eerste verlenging bracht Vialli de Italianen op voorsprong na geklungel van doelman Filip De Wilde. Meteen daarna mocht Nilis invallen, maar ook hij kon de schade niet meer beperken. In de tweede verlenging scoorde Vialli een tweede keer en was Anderlecht volledig uitgeteld. Het is tot op heden de laatste keer dat Anderlecht een Europese finale bereikte.

Nilis was achteraf erg teleurgesteld dat hij in de finale niet had mogen starten. Wat later greep hij ook naast een plaats in Guy Thys' selectie voor het WK in Italië.

Individuele prijzen en WK-selecties

[bewerken | brontekst bewerken]

Marc Degryse werd aan het einde van het seizoen voor de tweede keer in zijn carrière bekroond met de trofee voor Profvoetballer van het Jaar. Enkele maanden eerder was hij ook al als derde geëindigd in het referendum van de Gouden Schoen. Hij was ook een van de vijf Anderlechtspelers die in 1990 met de Rode Duivels naar het WK in Italië mochten. Ook Georges Grün, Patrick Vervoort, Marc Van Der Linden en Filip De Wilde mochten naar het WK. Verdediger Adri van Tiggelen ging met Oranje naar het WK.

Naam Nationaliteit Geboortedatum Vorige club
Keepers
Filip De Wilde Vlag van België België 05-07-1964 KSK Beveren (1981–1987)
Ranko Stojić Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië 18-01-1959 Club Luik (1987–1989)
Verdedigers
Henrik Andersen Vlag van Denemarken Denemarken 07-05-1965 Fremad Amager (1982)
Bertrand Crasson Vlag van België België 05-10-1971 /
Georges Grün Aanvoerder Vlag van België België 25-01-1962 /
Stephen Keshi Vlag van Nigeria Nigeria 31-01-1961 KSC Lokeren (1985–1987)
Wim Kooiman Vlag van Nederland Nederland 09-09-1960 Cercle Brugge (1980–1988)
Guy Marchoul Vlag van België België 04-11-1965 /
Donald Van Durme Vlag van België België 23-08-1967 /
Adri van Tiggelen Vlag van Nederland Nederland 16-06-1957 FC Groningen (1983–1986)
Middenvelders
Marc Degryse Vlag van België België 04-09-1965 Club Brugge (1983–1989)
Arnór Guðjohnsen Vlag van IJsland IJsland 30-07-1961 KSC Lokeren (1978–1982)
Milan Janković Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië 30-12-1959 Real Madrid (1987–1988)
Charly Musonda Vlag van Zambia (1964-1996) Zambia 22-08-1969 Cercle Brugge (1986–1987)
Kari Ukkonen Vlag van Finland Finland 19-02-1961 KSC Lokeren (1986–1987)
Patrick Vervoort Vlag van België België 17-01-1965 Beerschot VAV (1982–1987)
Pär Zetterberg Vlag van Zweden Zweden 14-10-1970 Falkenbergs FF (1986)
Aanvallers
Luc Nilis Vlag van België België 25-05-1967 FC Winterslag (1984–1986)
Luis Oliveira Vlag van Brazilië (1968-1992) Brazilië 24-03-1969 /
Philip Osondu Vlag van Nigeria Nigeria 28-11-1971 /
Marc Van Der Linden Vlag van België België 04-02-1964 Antwerp FC (1981–1989)
Gert Verheyen Vlag van België België 20-09-1970 Lierse SK (1986–1988)

Technische staf

[bewerken | brontekst bewerken]
Functie Naam Nationaliteit
Coach Aad de Mos (foto) Vlag van Nederland Nederland
Assistent-coach Jean Dockx Vlag van België België
Keeperstrainer Nico de Bree Vlag van Nederland Nederland
Ploegafgevaardigde Pierre Leroy Vlag van België België

Een overzicht van de competities waaraan Anderlecht in het seizoen 1989-1990 deelnam.

Seizoen 1989/90
Competitie Resultaat Uitgeschakeld door
Eerste klasse Vicekampioen
Beker van België Kwartfinale Club Luik
Europacup II Finalist Sampdoria

Shirtsponsor(s): Generale Bank
Sportmerk: adidas

Thuis
Uit
Europacup II
Naam Nationaliteit Van/naar Type
Inkomend
Marc Degryse Vlag van België België Club Brugge Gekocht
Marc Van Der Linden Vlag van België België Antwerp FC Gekocht
Ranko Stojić Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië Club Luik Gekocht
Robert Slater Vlag van Australië Australië Sydney United Gekocht
Uitgaand
Michel De Groote Vlag van België België AA Gent Verkocht
Didier Electeur Vlag van België België VV Leest Verkocht
Pier Janssen Vlag van België België KSC Lokeren Verkocht
Edi Krnčević Vlag van Australië Australië FC Mulhouse Verkocht
Juan Lozano Vlag van Spanje Spanje Eendracht Aalst Verkocht
Ivan Marchandise Vlag van België België KVK Tienen Verkocht
Jacky Munaron Vlag van België België Club Luik Verkocht
Guido Swinnen Vlag van België België KSV Mol Verkocht
Dirk Vekeman Vlag van België België Boom FC Verkocht
Marc Wuyts Vlag van België België Racing Mechelen Huur
Speeldag 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34
Resultaat w g w w g w w w w w g v v g w w w w v w w w w w w w w v w w v w g w
Punten 2 3 5 7 8 10 12 14 16 18 19 19 19 20 22 24 26 28 28 30 32 34 36 38 40 42 44 44 46 48 48 50 51 53
Positie 1 2 2 1 2 1 1 1 1 1 1 1 2 2 2 1 1 1 2 2 2 2 2 2 2 1 1 2 2 2 2 2 2 2
GW W G V DV DT DS Ptn
K 1 Club Brugge 34 25 7 2 76 19 57 57
(UEFA) 2 RSC Anderlecht 34 24 5 5 76 21 55 53
(UEFA) 3 KV Mechelen 34 19 12 3 65 14 51 50
(UEFA) 4 Antwerp FC 34 15 13 6 63 32 31 43
5 Standard Luik 34 16 10 8 54 33 21 42
6 AA Gent 34 12 12 10 46 38 8 36
7 KV Kortrijk 34 13 7 14 39 46 −7 33
8 Beerschot VAV 34 11 10 13 34 47 −13 32
9 Cercle Brugge 34 12 7 15 46 47 −1 31
10 Lierse SK 34 11 6 17 42 66 −24 28
11 KSC Lokeren 34 9 10 15 34 66 −32 28
(beker) 12 Club Luik 34 8 12 14 35 45 −10 28
13 Germinal Ekeren 34 10 7 17 38 52 −14 27
14 Sporting Charleroi 34 9 9 16 41 56 −15 27
15 Sint-Truidense VV 34 8 11 15 25 45 −20 27
16 KSV Waregem 34 8 9 17 35 64 −29 25
17 KSK Beveren 34 8 8 18 31 57 −26 24
18 Racing Mechelen 34 5 11 18 29 61 −32 21

De speler met de meeste wedstrijden is in het groen aangeduid, de speler met de meeste doelpunten in het geel.

Naam Eerste
Klasse
Beker van
België
Europacup II Totaal
Wed. Goals Wed. Goals Wed. Goals Wed. Goals
Vlag van Denemarken Henrik Andersen 33 1 6 0 8 0 47 1
Vlag van België Bertrand Crasson 1 0 0 0 0 0 1 0
Vlag van België Filip De Wilde 34 0 6 0 9 0 49 0
Vlag van België Marc Degryse 31 18 5 4 9 4 45 26
Vlag van België Georges Grün 23 4 6 0 7 0 36 4
Vlag van IJsland Arnór Guðjohnsen 26 4 4 1 8 2 38 7
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Milan Janković 26 5 5 1 7 1 38 7
Vlag van Nigeria Stephen Keshi 28 2 5 0 6 0 39 2
Vlag van Nederland Wim Kooiman 22 2 5 2 5 0 32 4
Vlag van België Guy Marchoul 12 0 1 0 7 0 20 0
Vlag van Zambia (1964-1996) Charly Musonda 24 0 4 0 6 0 34 0
Vlag van België Luc Nilis 27 10 6 1 9 4 42 15
Vlag van Brazilië (1968-1992) Luis Oliveira 26 8 4 2 6 0 36 10
Vlag van Nigeria Philip Osondu 1 0 0 0 0 0 1 0
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Ranko Stojić 0 0 0 0 0 0 0 0
Vlag van Finland Kari Ukkonen 8 2 2 0 2 1 12 3
Vlag van België Marc Van Der Linden 33 15 6 3 9 4 48 22
Vlag van België Donald Van Durme 5 0 0 0 0 0 5 0
Vlag van Nederland Adri van Tiggelen 27 1 4 0 6 0 37 1
Vlag van België Gert Verheyen 8 1 1 1 0 0 9 2
Vlag van België Patrick Vervoort 33 2 6 0 9 2 48 4
Vlag van Zweden Pär Zetterberg 0 0 1 0 1 0 2 0
[bewerken | brontekst bewerken]