Saltoposuchus
| Saltoposuchus Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Laat-Trias | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||
| Saltoposuchus von Huene, 1921 | |||||||||||||||
| Typesoort | |||||||||||||||
| Saltoposuchus connectens | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Saltoposuchus[1][2] is een geslacht van uitgestorven kleine (een tot anderhalve meter en tien tot vijftien kilogram), langstaartige crocodylomorfe reptielen (Sphenosuchia), uit het Noorse Laat-Trias van Europa. Er is voorgesteld dat Terrestrisuchus gracilis en Saltoposuchus connectens verschillende ontogenetische stadia van hetzelfde geslacht vertegenwoordigen. Saltoposuchus wordt in de populaire literatuur vaak (en ten onrechte) de voorouder (of naaste voorouders) van dinosauriërs genoemd, maar recent wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat dit niet het geval is.
Beschrijving en paleobiologie[bewerken | brontekst bewerken]
Fossiel bewijs van Sphenosuchia en vroege crocodylomorfen brengen paleontologen ertoe te concluderen dat Saltoposuchus een landdier was. Als een monofyletische groep crocodylomorfen hebben Saltoposuchidae veel belangrijke morfologische eigenschappen die met de meeste crocodylomorfen worden gedeeld.
Schedel[bewerken | brontekst bewerken]
Net als andere crocodylomorfen hadden schedels van Saltoposuchus een (gereduceerd) antorbital fenestra[3], een overhangend os squamosum en een mediaal verschoven, naar voren hellend os quadratum en os quadratojugale. Saltoposuchus heeft een lange puntige schedel en slanke puntige tanden. De puntige tanden van Saltoposuchus geven aan dat deze soort hoogstwaarschijnlijk vleesetend was. Aan de achterkant van de schedel deelde Saltoposuchus vele specialisaties van crocodylomorfen, waaronder een vierkant schedelplateau gemaakt van post-orbitale en squamosale botten die over het temporale gebied hangen, een laterale mandibulaire fenestra en een wanggebied dat overhangt door de squamosal. Bij Sphenosuchia maakt de vierkante kop contact met de prootische en squamosale botten.
Skelet[bewerken | brontekst bewerken]
Saltoposuchus had een lange naar achteren wijzende wervelkolom op het coracoïde. Een ander belangrijk kenmerk van Saltoposuchus omvat een niet-geprefabriceerd acetabulum (heupgewricht), dat een bepalend kenmerk is van alle dinosauriërs. Saltoposuchus werd ook beschouwd als tweevoetig op basis van zijn skeletachtige constitutie, maar kon ook op alle vier de ledematen lopen, waardoor het een facultatieve tweevoetige was. Saltoposuchus had ook een dubbele rij benige schilden langs zijn rug, die tegenwoordig te zien zijn bij moderne krokodillen. Net als bij andere Sphenosuchia en vroege crocodylomorfen, had Saltoposuchus volledig slanke ledematen, een slank lichaam en lange benen. Paleontologen geloven dat Saltoposuchus met hun lichaamsstructuren erg snel en behendig waren. Sphenosuchia zijn beschreven als 'hazewinden met schubben en een lange staart'. Vroege crocodylomorfen zoals Saltoposuchus hebben zeer lange centra in hun wervels, korte werveluitsteeksels en middelgrote facetgewrichten. Molnar et al. concludeerde dat het gemiddelde mediolaterale bewegingsbereik in de vroege crocodylomorfen groter was dan het dorsoventrale bewegingsbereik en dat de dorsoventrale stijfheid naar schatting hoger was dan de mediolaterale stijfheid. In de polsen van Saltoposuchus zijn de radiale en ulnare langwerpig in staafvormige elementen in plaats van knoopvormig, wat een gemeenschappelijk kenmerk is onder crocodylomorfen.
Gedrag[bewerken | brontekst bewerken]
Saltoposuchus was een landdier wiens lichaam was gebouwd om met hoge snelheden te rennen. Op basis van het gedrag van andere soorten archosauriërs, is het mogelijk dat Saltoposuchus net als het geslacht Coelophysis van de archosauriërs in groepen jaagde. Het is ook mogelijk dat Saltoposuchus kannibalistisch gedrag vertoonde, omdat een paar van de gevonden Coelophysis-individuen resten hadden van kleinere leden van de soort in de grotere dieren. Door te kijken naar het dieet van verwante soorten, kunnen we aannemen dat Saltoposuchus zich voedde met kleine hagedissen, insecten en zoogdieren, die tijdens het Trias bestonden.
Ontdekkingen[bewerken | brontekst bewerken]
Saltoposuchus connectens en Saltoposuchus longipes werden ontdekt en benoemd door de Duitse paleontoloog Friedrich von Huene in 1921. Beide soorten werden gevonden in de Burrer Quarry, Pfaffenhofen, dat een Alauniaanse terrestrische zandsteen/mergel is in de Löwenstein-formatie in zuidwestelijk Duitsland. De Löwenstein-formatie is gedateerd op 215.6 - 212.0 miljoen jaar geleden, die dateert uit het Boven-Trias. Fossielen zijn ook gevonden in de Trossingen-formatie (ook in Duitsland) en de Lossiemouth-zandsteenformatie.
Geografische/historische informatie[bewerken | brontekst bewerken]
Fossielen gevonden in Duitsland geven aan dat Saltoposuchus in Europa bestond, of beter in Laurasia. Het Mesozoïcum werd beschouwd als het tijdperk van de reptielen, dus Saltoposuchus leefde tussen veel verschillende soorten, waaronder de vroegste soorten pterosauriërs en andere tweevoetige reptielen. Archosaurus, de voorouder van de Crocodylomorpha, verscheen voor het eerst in het midden van het Trias-tijdperk. Dit is ook de periode waarin de vroegste zoogdieren verschenen. Therapsiden domineerden het vroege Midden-Trias, maar naarmate de tijd verstreek, begonnen therapsiden uitgestorven te raken en werden archosauriërs de dominante groep reptielen. Nadat de Perm-Trias-gebeurtenis negentig procent van de soorten in de wereld had weggevaagd, begonnen naaldbossen zich te herstellen, soorten begonnen te bezetten en bloeien in nieuw gevonden ecologische niches, Pangea begon zich af te splitsen in Laurasia en Gondwana en de lucht was erg droog met hete zomers en koude winters. Nadat het leven in zee was weggevaagd door de massale uitsterving, waren de Trias-wateren bevolkt met zeer weinig families van vissen. De Triasperiode toonde de eerste ontwikkeling van moderne steenachtige koralen en een tijd van bescheiden rifbouwactiviteit in de ondiepere wateren van de Tethysoceaan nabij de kust van Pangea. Tijdens het Mesozoïcum bevolkten zoogdieren, reptielen en insecten het land. Insecten die het massale uitsterven hadden overleefd en die in deze tijd bestonden, zijn onder andere spinnen, schorpioenen, duizendpoten en een nieuwere groep kevers.
Gerelateerde soorten[bewerken | brontekst bewerken]
Zustergroepen van Saltoposuchus omvatten Gracilisuchus, Hesperosuchus, Dromicosuchus, Dibothrosuchus, Terrestrisuchus, Litargosuchus en Kayentasuchus. Deze soort was te vinden van het Laat-Trias tot de vroegere Jura-tijdperken. Al deze geslachten maakten deel uit van de Sphenosuchia-clade en ze hebben allemaal dezelfde morfologie en gestalte. Sphenosuchia zijn voorouders van crocodyliformes, die de moderne krokodillen vormen. Moderne krokodillen hebben de semiaquatische levensstijl opnieuw verworven. Onderzoek heeft de redenering betwist voor de manier waarop crocodyliformes semi-aquatische eigenschappen terugkregen, en de verklaring vooraan de veranderingen in osteoderm en ribmorfologie ten opzichte van de evolutie van crocodylomorf hadden invloed op de stijfheid van de wervelkolommen, wat een betere beweging in semiaquatische omgevingen mogelijk zou maken.
Deze groep heeft soorten die ongeveer 0,3 meter lang zijn en is geclassificeerd als een primitieve Sphenosuchia. Net als Saltoposuchus werd gedacht dat deze soort op zijn slanke achterpoten had kunnen rennen. Deze groep reptielen had een onevenredig grote kop, sterke kaken en benige platen, die zich uitstrekten van de rug naar de staart. Het heeft waarschijnlijk kleine hagedissen gegeten.
De exemplaren van deze groep zijn ongeveer 0,5 meter lang. Net als Saltoposuchus, was bekend dat Terrestrisuchus een dierlijke lichaamsbouw had en op hoge snelheden over lange afstanden kon lopen.
Twee vroege crocodylamorfe soorten die zustergroepen zijn voor Saltoposuchus. Ze delen veel vergelijkbare eigenschappen en morfologie met Saltoposuchus en de ontdekking van deze groepen overtuigde paleontologen dat deze soort niet monofyletisch is met Sphenosuchus (niet te verwarren met de onderorde Sphenosuchia).
| Bronnen, noten en/of referenties
Literatuur
Noten
|