Sydney McLaughlin-Levrone

Sydney McLaughlin-Levrone
	Sydney McLaughlin in 2018.
Volledige naam	Sydney Michelle McLaughlin-Levrone
Geboortedatum	7 augustus 1999
Geboorteplaats	New Brunswick (New Jersey)
Nationaliteit	Verenigde Staten
Lengte	1,75 m
Sportieve informatie
Discipline	hordelopen, sprint
Trainer/coach	Mike McCabe, Edrick Floréal, Joanna Hayes, Bob Kersee
Eerste titel	Wereldkampioene U20 400 m horden 2015
OS	2016, 2020
Extra	Wereldrecordhoudster 400 m horden; wereldrecordhoudster U20 400 m horden
Medailles
Olympische Zomerspelen
Wereldkampioenschappen
Portaal	Atletiek

Sydney Michelle McLaughlin-Levrone (New Brunswick (New Jersey), 7 augustus 1999) is een Amerikaanse atlete, die zich heeft gespecialiseerd in het hordelopen en de sprint. Zij werd in augustus 2021 olympisch kampioene in Tokio met een wereldrecord op de 400 m horden. Op diezelfde Spelen won zij eveneens goud met de Amerikaanse estafetteploeg op de 4 × 400 m. Zij is tevens de eerste vrouw ter wereld die de 400 m horden binnen de 52 seconden liep. In juli 2022 werd ze wereldkampioene op de 400 m horden met opnieuw een wereldrecord. Daarbij werd ze de eerste vrouw die op deze discipline onder de 51 seconden eindigde. Bovendien maakte zij ook nu, net als in Tokio, deel uit van het Amerikaanse team dat de 4 × 400 m estafette won.

Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]

Successen als junior[bewerken | brontekst bewerken]

McLaughlin is de dochter van Willie McLaughlin, die bij de Olympische trials in 1984 de halve finale haalde op de 400 m. Zij begon op jonge leeftijd met atletiek. Daarmee trad ze in de voetsporen van haar oudere broer Taylor en zus Morgan. McLaughlin bleek over talent te beschikken. Ze werd in 2014 tweede op de 400 m horden op de nationale kampioenschappen voor junioren tot 20 jaar (U20). De tijd van 55,63 s was een wereldrecord in de leeftijdscategorie tot en met veertien jaar. In die tijd zette ze ook een wereldrecord in haar leeftijdscategorie op de 100 m horden.

Haar eerste grote internationale succes boekte McLaughlin in 2015 met winst op de wereldkampioenschappen voor U18-junioren in het Colombiaanse Cali. In juli 2016 eindigde zij als derde op de Amerikaanse trials en dwong daarmee kwalificatie af voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Haar tijd van 54,16 was een wereldrecord voor junioren. In Brazilië strandde zij in de halve finale.

Professioneel atlete[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren na de Spelen in Rio de Janeiro bleef McLaughlin zich gestaag verbeteren en paste zij ook haar status als atlete aan. Direct na de Spelen in Rio had zij zich aangemeld bij de Universiteit van Kentucky en daarbij een intentieverklaring ondertekend, dat zij zou deelnemen aan het NCAA-atletiekprogramma. Dit had onder meer tot resultaat, dat zij in 2018 de NCAA-titel op de 400 m horden in de wacht sleepte. Daarna hield zij het universiteitsleven echter voor gezien en zette zij in oktober 2018 haar handtekening onder een lucratieve sponsordeal met New Balance. Vanaf dat moment was zij een professionele atlete.

In 2019 veroverde McLaughlin zilver op de wereldkampioenschappen in Doha achter haar landgenote Dalilah Muhammad, die met 52,16 s haar eigen, enkele maanden oude wereldrecord van 52,20 verbeterde. McLaughlin finishte in 52,23. Op 4 × 400 m won ze vervolgens goud met het Amerikaanse team, dat verder bestond uit Phyllis Francis, Dalilah Muhammad en Wadeline Jonathas.

In juni 2021 werd duidelijk, hoezeer McLaughlin als atlete inmiddels was gegroeid. Want tijdens de Amerikaanse Olympic Trials, tevens de Amerikaanse kampioenschappen van dat jaar, bleken de rollen ten opzichte van de WK van 2019 omgedraaid: dit keer won McLaughlin en werd Mohammad tweede. Daar kwam nog bij dat zij won in 51,90, een verbetering dus van het wereldrecord van haar landgenote. Zij werd hiermee tevens de eerste vrouw ter wereld die de grens van 52 seconden had doorbroken. Muhammad finishte ditmaal in 52,42. Het waren op dat moment de twee beste wereldprestaties van het jaar.

Tweemaal olympisch goud[bewerken | brontekst bewerken]

Het grootste succes in haar carrière tot op heden boekte McLaughlin vervolgens op de Olympische Spelen in Tokio. In de finale van de 400 m horden versloeg ze haar landgenote, regerend olympisch kampioene Muhammad, opnieuw, ditmaal in 51,46, een verdere verbetering van haar eigen wereldrecord met bijna een halve seconde. Muhammad finishte in 51,58, eveneens onder het vorige wereldrecord. In het kielzog van dit geweld pakte de Nederlandse Femke Bol de bronzen medaille in de Europese recordtijd van 52,03.
Een aantal dagen later veroverde McLaughlin haar tweede gouden olympische medaille als lid van de Amerikaanse estafetteploeg op de 4 × 400 m, die verder bestond uit Allyson Felix, Dalilah Muhammad en Athing Mu.

2022-heden[bewerken | brontekst bewerken]

Een jaar na de Olympische Spelen van Tokio verbeterde McLaughlin haar daar gelopen wereldrecord op de 400 m horden. Zij deed dat in een tijd van 51,41 tijdens de Amerikaanse kampioenschappen. Op het WK in Eugene (VS) in 2022 stelde ze het wereldrecord nog scherper tot 50,68.

Titels[bewerken | brontekst bewerken]

Olympisch kampioene 400 m horden - 2020
Olympisch kampioene 4 x 400 m - 2020
Wereldkampioene 400 m horden - 2022
Wereldkampioene 4 x 400 m - 2019, 2022
Amerikaans kampioene 400 m - 2023
Amerikaans kampioene 400 m horden - 2021, 2022
NCAA-kampioene 400 m horden - 2018
Wereldkampioene U20 400 m horden - 2015

Persoonlijke records[bewerken | brontekst bewerken]

Outdoor

Onderdeel	Prestatie	Datum	Plaats
200 m	22,39 s (+1,5 m/s)	29 maart 2018	Gainesville
400 m	48,74 s	8 juli 2023	Eugene
100 m horden	12,65 s (+2,0 m/s)	9 mei 2021	Walnut
400 m horden	50,68 s (WR)	22 juli 2022	Eugene

Indoor

Onderdeel	Prestatie	Datum	Plaats
60 m	7,33 s	4 februari 2023	Boston
200 m	22,68 s	9 maart 2018	Seattle
400 m	50,36 s	10 maart 2018	College Station
500 m	1.09,46 s	26 januari 2019	Boston
60 m horden	8,17 s	15 maart 2015	New York
verspringen	6,29 m	28 februari 2017	New York