Éric Zemmour

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Éric Zemmour
Éric Zemmour
Achtergrondinformatie
Naam Éric Justin Léon Zemmour
Bijnaam Le Z[1]
Geboren 31 augustus 1958
Geboorteplaats Montreuil, Frankrijk
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Opleiding Sciences Po
Beroep Journalist
Handtekening Handtekening
(en) IMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Media

Éric Justin Léon Zemmour (Montreuil, 31 augustus 1958), ook wel Le Z ("De Z") genoemd, is een Frans politicus, schrijver en essayist. Hij was politiek journalist en columnist voor het dagblad Le Figaro van 1996 tot 2021.

Zemmour stelde zich kandidaat bij de presidentsverkiezingen van 2022 namens Reconquête, een partij die hij in 2021 oprichtte. Hij haalde 7% van de stemmen in de eerste ronde, waarmee hij vierde werd, de hoogst geplaatste nieuwkomer. Hij stelde zich ook kandidaat bij de parlementsverkiezingen van 2022, waarbij hij in Saint-Tropez en omgeving derde werd in de vierde kieskring van het Zuid-Franse departement Var met 23,1% van de stemmen. Na de verkiezingen ging hij door als partijleider.

Persoonlijk leven[bewerken | brontekst bewerken]

Éric Zemmour werd op 31 augustus 1958 geboren in Montreuil naast Parijs. Zijn ouders emigreerden als Franse burgers vanuit Algerije naar Frankrijk tijdens de Algerijnse Oorlog. Zijn voorouders zijn van Berberse afkomst met een Mizrachi-Joodse achtergrond. Zemmour werd opgevoed in de Joodse traditie. Hij loochent zijn afkomst niet, maar benadrukt dat hij zelf geen immigrant is. In het Berbers betekent zijn achternaam olijfboom (eferesis van de term azemmur).[2][3] Zemmour groeit op in Drancy, later verhuist het gezin naar de omgeving van het Gare du Nord in Parijs.[4] Hij studeert aan Sciences Po en begint daarna als copywriter bij een reclamebureau.

Hij ontwikkelt zijn conservatieve ideeën als journalist bij Le Quotidien de Paris en daarna de conservatief-liberale Le Figaro. Later slaagt hij erin om opiniemaker te worden op televisie.[4]

In 1982 trouwde Zemmour met de juriste van Tunesisch-Joodse afkomst Mylène Chichportich. Samen hebben zij twee zonen en een dochter.

Politiek[bewerken | brontekst bewerken]

Bijeenkomst van Zemmour in Parijs in maart 2022

Zemmour wordt over het algemeen getypeerd als extreemrechts.[5] Volgens politicoloog Jean-Yves Camus, dit stelt dat deze analyse echter niet klopt, is Zemmour het beste beschreven als radicaal-conservatief rechts.[6] Zelf plaatst Zemmour zich tussen het gaullisme en bonapartisme, een verdediger van de grandeur van de Franse natiestaat van weleer.

Logo van Reconquête

Op 30 november 2021 maakte Zemmour met een videoboodschap bekend dat hij mee zal doen aan de presidentsverkiezingen van 2022. Op 5 december verkondigde hij de oprichting van een eigen politieke partij onder de naam Reconquête, wat "herovering" betekent. De naam verwijst naar de middeleeuwse herovering van Zuidwest-Europa door de christenen en de verdrijving van de moslims die in de 8e eeuw dit gebied hadden veroverd.

Volgens Jérôme Fourquet, directeur van de afdeling opinie bij het Institut français d'opinion publique (Ifop), sprekend in december 2021, "ook al scoort hij slecht, zal Zemmour op het ideologisch vlak een ronde gewonnen hebben".[7]

Politieke standpunten[bewerken | brontekst bewerken]

Als populaire talkshowgast lokt Zemmour vanwege zijn scherpe debatstijl en anti-islamitische discours vaak en graag felle reacties uit.

In 2014 verscheen van hem Le Suicide français (De Franse zelfmoord), een politiek pamflet waarvan intussen in Frankrijk al meer dan 500.000 exemplaren zijn verkocht. In dit boek van ruim 500 pagina's gaat Zemmour door de geschiedenis heen en haalt hij uit naar het Angelsaksische neoliberalisme, de Europese Unie, het links-progressivisme multiculturalisme en de moslimmigratie. Deze hebben volgens hem onder het mom van tolerantie het traditionele Frankrijk en de vrijheid van het individu doelbewust kapotgemaakt: "Wat veertig Franse koningen hebben opgebouwd, werd in veertig jaar tijd afgebroken".[8] Hij is een fel bestrijder van het woke gedachtegoed en van het "individualistisch consumentisme" dat de tijdgeest kenmerkt.[9]

In de verkiezingscampagne van 2022 was zijn slogan "Impossible n'est pas français" ("Onmogelijk is niet Frans"), ontleent aan een uitspaak van Napoleon.

Anti-immigratie en anti-islam standpunten[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de campagne liet Zemmour weten dat hij een einde zou willen maken aan de instroom van migranten in Frankrijk en profileert hij zich sterk met anti-islamitische standpunten. Op 13 november 2021, zes jaar na de aanslagen in en rond Parijs, beschuldigde hij oud-president François Hollande van het "niet beschermen" van het Franse volk: "De voormalige President van de Republiek zei zelf dat hij wist dat terroristen zouden worden geïnfiltreerd onder de migranten en hij stopte de migrantenstroom niet". Voor Zemmour "nam [Hollande] een criminele beslissing om de grenzen open te laten".[10]

Standpunten over vrouwen[bewerken | brontekst bewerken]

Toen hij in 2013 samen met 343 andere Franse prominenten het manifest "Touche pas à ma pute" ("Raak mijn hoer niet aan") ondertekende, een petitie tegen een wetsvoorstel om prostituanten te beboeten, haalde hij zich de woede van sommige feministen op de hals.

Rechtszaken[bewerken | brontekst bewerken]

Éric Zemmour werd in 2011 veroordeeld wegens aanzetten tot rassendiscriminatie.[11] Op televisiezender Canal+ had hij gezegd dat in Frankrijk "de meeste drugshandelaars zwart en Arabisch [zijn], zo is het, dat is een feit". Verder aankondigde hij te denken dat werkgevers het recht hebben om kandidaten tijdens een selectieprocedure af te wijzen op basis van afkomst. Tijdens de zaak kreeg Zemmour de steun van een aantal parlementsleden en oud-minister Jean-Pierre Chevènement.[12] Zemmour verdedigde zich: "Discriminatie betekent kiezen, selecteren, er is niets berucht aan".[13]

Publicaties[bewerken | brontekst bewerken]

Essays

Romans

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Éric_Zemmour&oldid=67403969"